Zo nu en dan pakken mijn vrouw en ik de trein, wat op kritische wijze meerdere malen mijn blog heeft gehaald, om elders in het land een lekker daggie te maken. Vaak maakt een stadswandeling, het liefst met een gids, onderdeel uit van ons programma. Altijd starten we met een lekker uitgebreide lunch, natuurlijk met alles er op en er aan. Meer dan eens werden we in het restaurant of eetcafé zo prettig verrast, dat we ‘s-avonds onze citytour er ook afsloten.

De horeca heeft ons dan wel slim weten te verleiden, door het lekkere eten, een prima wijntje, heel aangename bediening en een veelbelovende menukaart. Die verleidingsdans is niet iedereen gegeven en dat weer tot mijn grote ergernis. Hoe halen ze het in hun hoofd……….

Na, “Wilt u wat drinken?,“ met de vraag: “Wat wilt u voor lekkers drinken?, als absolute topper, terwijl het maar twee woordjes scheelt , volgt onder het drankje traditioneel: “Heeft u uw keuze kunnen maken?” Waarna de bestelling wordt opgenomen. So Far So Good!

Maar dan! Veel te vaak wordt heel overijverig de menukaart weer ingenomen. Tot op heden heb ik mijn vraag, “Waarom doet u dit juffrouw?,” weten in te slikken. Maar raar vind ik het, zelfs ontzettend stom! Waarom wordt de menukaart, als stille verleidster, niet binnen mijn gezichtsveld gehouden? Laat mijn oog maar vallen op een mooi wijntje, een extra gerechtje of een lekker toetje!

Steeds bij het direct weghalen van de menukaart komt in mij op, hoeveel moeite een winkelier moet doen om de consument de winkel in te krijgen, om ze zolang mogelijk vast te houden en ze zoveel mogelijk van het assortiment te laten zien. Zorgen die ze in de horeca totaal niet hebben, want de gasten zullen zich langer in de zaak verpozen en maken via de menukaart kennis met het totale assortiment. Als die menukaart ten minste is blijven liggen.

Zou een restauranthouder deze gouden tip met een mooie fles wijn (rood graag) willen belonen, komen wij natuurlijk met plezier een hapje eten. Ik houd mijn digitale brievenbus in de gaten.