1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
Het zou natuurlijk een charmeoffensief van onze nieuwe regering kunnen zijn, want het onredelijke bonnenschrijven van de politie lijkt inderdaad zn langste tijd te hebben gehad. Het woord bonnenquotum zal worden gedevalueerd tot niets meer dan een woord voor op het Scrabbleboard. (Met 2x 2x letterwaarde, 2x en 3x woordwaarde totaal 192punten)
Vandaag werd door de politie al overtuigend niets gedaan, bij constatering van het massale bumperkleven. Met slecht weer, zoals vandaag, zal het gezag bumperkleven ongetwijfeld gedogen.
Ik verkeer in de kritieke fase, dat ik mijzelf zielig ga vinden. Dat de geranium voor mij ineens een welgevallige plant lijkt te zijn, om lekker achter te gaan zitten. Deze dip erger dan ooit, heeft alles te maken met mijn zwaardere hoofdpijn, die ik geen moment per etmaal weet te ontlopen. En dat al weken achter elkaar. Vannacht van de pijn niet kunnen slapen. Wat een tering nacht! Het ellendige is dat pijnbestrijders geen enkele vat op mij hebben.
Vanochtend, na toch wat hazenslaapjes te hebben gedaan, op normale tijd mijn bed uitgekropen, om lusteloos achter mn PC te gaan hangen. Mijn digitale geraniums.
Het valt te bidden dat deze allejezusse hoofdpijn zich snel weer zal vermilden tot acceptabel niveau. Ik snak terug naar, mijn permanente hè-nou-niet-ik-heb-hoofdpijn periode. Bij wijze van babbelen natuurlijk.
Maar, er gaat een motief schuil achter mijn gezever in het openbaar. Allereerst om er iets van weg te schrijven èn om heel medisch Nederland mijn kopzorgen, waarvoor na 7 operaties vele artsen in totaal 8 ziekenhuizen node de handdoek in de ring hebben gegooid, onder de aandacht te brengen. Wie weet komt één van hen op een lumineus idee. Dat zou ik misschien wel via een advertentie in hun tijdschrift Arts & Auto moeten doen.
GEZOCHT ARTS MET LUMINEUS IDEE
No Cure No Pay
Welke arts van de reguliere- en/of alternatieve geneeskunde durft het aan om mij onderhanden te nemen. Mijn medische status:
Permanente ontstekingen in voorhoofdholten en bijholten. Ook nadat meerdere malen operatief een drain is geplaatst, had dit geen effect. Klachten van hoofdpijn en duizeligheid zijn permanent aanwezig. Medicamenten omwille van de pijnbestrijding werken niet. Het alternatieve circuit, waaronder acupunctuur, bleef eveneens zonder resultaat.
Behoudens de onderzoekkosten (apparatuur / medicijnen), die via CZ declarabel zijn, wordt er alleen bij succes gehonoreerd. (Nu Cure No Pay) Graag een reactie via mijn blog.
Behoudens de onderzoekkosten (apparatuur / medicijnen), die via CZ declarabel zijn, wordt er alleen bij succes gehonoreerd. (Nu Cure No Pay) Graag een reactie via mijn blog.
Het lijkt er op dat binnen afzienbare tijd de rol van de Koningin is uitgespeeld. Nee, ze treedt niet af, maar waarschijnlijk wordt haar de meest importante taken ontnomen. Hare Majesteit zal geen (in)formateurs meer benoemen. Paleis Noordeinde zal niet meer worden aangedaan, bij het formeren van een nieuwe regering. Op het bordes van Huis ten Bosch zullen nieuwe ministers en staatssecretarissen zich niet meer om het staatshoofd heen scharen. De heren fotografen kunnen wat dat betreft hun huishoudtrap bij het grofvuil zetten, of daarmee marktplaats.nl overspoelen.
Zal Prinsjesdag daarmee ook verdwijnen? Geen gekke hoedjesdag meer, de 3e Dinsdag in september? Geen Live Dictee meer van onze Koningin? Zal zij haar ritjes te paard op het strand van de Wassenaarse Slag moeten verruilen voor sightseeing door Den Haag met de Gouden Koets? Misschien kan ze haar leasekoets met koetsier dan ook gebruiken, om in den lande lintjes te komen doorknippen. Niet met een gouden schaar overigens. Want dan krijgt zij ongetwijfeld de advocaten van de kledingherstel keten Gouden Schaar op haar stoep.
Lintjes knippen zal wel als taak op haar schouders blijven rusten. Maar ja, veel werk zal ze hier niet aan hebben. Majesteit houdt dus heel veel tijd over. Veel te veel om alleen maar met beeldhouwen door te komen. Ook niet bepaald een activiteit waarin zij haar mening kan laten gelden. En reken maar dat dàt gemis haar ontzettend dwars zal zitten.
En daar heb ik het volgende op gevonden. Beatrix moet digitaal! Nee, niet door te twitteren, dat heeft een veel te beperkt bereik en dan mag zij ook nog maar 140 lettertekens gebruiken. Zo mogen we Hare Majesteit toch niet de mond snoeren?!
Nee, Beatrix verdient Koninklijke waardigheid, ook op Internet. Geinig dat ik haar die kans kan bieden. Majesteit, ik zou u digitaal onbeperkt de ruimte kunnen geven, in een omgeving waarin u zonder tegenspraak voluit uw mening kunt ventileren. Waar u leuke fotos kunt plaatsen en zelfs, in Kroon op het Werk, uw kunstwerken digitaal kunt exposeren. In nu al een Koninklijke omgeving. Een kroondomein waar uw volk digitaal al kind aan huis is en wereldwijd door de Royality snel gevonden gaat worden.
Het zou fantastisch voor haar zijn: www.kroondomein.com Maar ja, zou ik mijn digitale landgoed, met maandelijks veel bezoekers, wel van de hand willen doen?! Nee, zeg ik dan spontaan. Is mijn nee dan wel een èchte nee? Misschien?! Zie het als met het formeren van een nieuwe regering, waarbij een nee uiteindelijk een ja wordt. Wie weet sta ik dan uiteindelijk met Hare Majesteit samen op het bordes van Huis ten Bosch, als verkoper er koper van www.kroondomein.com. Heren fotografen, gelukkig hebben jullie je trappie nog?!
Om dagelijks te kunnen bloggen, maak ik natuurlijk notities (in een rood schrift) van mogelijk bruikbare stuf. Een bron die ik vanavond, bij gebrek aan een spontaan idee, zou moeten raadplegen. Maar, mijn kater Morro, met Hartstikkevriend als nickname, was dit keer niet alleen in mijn directe (schrijf)omgeving, maar lag pontificaal op mijn bron.
Mooi excuus, of een weekmoedig moment . Ik heb hem lekker laten liggen.
Zal ik nou echt overal kwade bedoelingen achter zoeken? Geloof ik juist niet in het goede van de mens. Tja uhhh, kennelijk is mijn glas soms half leeg. Zeker als ik naar tv-reclame kijk. Dan ben ik inderdaad misschien de spreekwoordelijke azijnzeiker.
Neem nou die ASR Verzekeringen, ooit de verzekeringstak binnen Fortis. Die filmpjes met alledaagse tafereeltjes zijn best leuk. Maar dan Wij zijn ASR verzekeringen Oké, nog niets aan de hand . Het is datgene wat dàn volgt: En wie bent u?
Hé hallo, als ASR zich in haar (toekomstige) klanten verdiept, weten zij echt wel wie u bent. Daardoor komt er bij mij een geheel andere betekenis van En wie bent u? bovendrijven. Meer van Wie bent u , of wel: "Wie denkt u wel dat u bent?
ASR komt mij veel te hautain over. Daar ben ik verzekerd van.
Aan de indrukwekkende begrafenis van Harry Mulisch ging een ongekend mooie herdenking voor af. Prachtig spraken zijn twee dochters. Marcel van Dam wist het afscheid van Harry met leden van zijn Herenclub heel emotioneel te verwoorden: (citaat)
Hij sliep de zegenrijke slaap der stervenden, maar gelukkig durfde Julius hem daar uit te wekken. Hij tilde zijn oogleden op en na een moment van verwarring zag hij ons staan. Het dodenmasker week voor een brede glimlach. En Harry, die geleefd had van het woord, kon alleen nog afscheid nemen door zijn handen als een misdienaar tegen elkaar gedrukt naar zijn kin te brengen, om zo onze vriendschap te eren. Uitgeput gaf hij zich over aan het onvermijdelijke. Nooit eerder hebben we vriendschap intenser beleefd."
Dit kippenvelmoment had voor mij een extra dimensie, doordat het sterven van mijn moeder in gedachten hiermee vol in beeld werd teruggebracht. Hierover mòet ik nu verhalen, om het daarmee alsnog vast te leggen:
Mijn moeder was in coma geraakt, zodat wij kinderen uren lang geen contact meer met haar konden hebben. Tegen haar praten, haar strelen, op haar voorhoofd kussen, haar kneepjes in haar handen geven, er leek geen enkel contact met haar te maken Tot aan echt haar aller laatste minuut van het aardse bestaan. De onmacht van een laatste contact met haar kinderen overwon zij, door eerst over haar linker en kort daarna over haar rechter wang een dikke traan te laten biggelen.
Intenser had ons afscheid niet kunnen zijn.
Ik heb van mijn leven nog nooit zon fijne moeder gehad,
De keren dat ik mijn auto had gewassen en hij door vogels was vol gepoept, reageerde ik furieus. Met een ongebreidelde scheldkanonnade dus. Eenmaal uitgeraasd weet ik de gebeurtenis dan naar behoren te relativeren. Wel geholpen door de gevleugelde woorden van mijn overleden moeder: Wees blij dat olifanten niet kunnen vliegen.
Er was een digitale nieuwsbrief met aanbiedingen voor nodig, om dit weer in mijn herinnering terug te brengen. Of liever gezegd mijn opspelende fantasie over onzinproducten, zoals autolakspray waarmee afgedaalde vogelpoep binnen luttele seconden als sneeuw voor de zon verdwijnt.
Directe aanleiding was de Bestseller tegen de overlast van marters bij je auto. Is dit middelgrote roofdiertje inderdaad een probleem voor autorijdend Nederland? Ik heb nooit van dit probleem gehoord. Zou ik dan toch ook met mijn fantasyproduct moeten komen?!
Vogelpoepspray tegen autolakvlekken. Werkt ook uitstekend tegen olifantenstront. Te bestellen via mijn site: www.kroondomein.com
Na een dagje treinen ga ik het niet hebben over een half uur vertraging heen en twintig minuten vertraging terug. Ook niet over de te korte trein terug, die de NS in het spitsuur had ingezet, daarbij de reizigers bedankte voor het begrip. Wat ik om mij heen echter niet waarnam, wat ook gekomen zou kunnen zijn, doordat we als haringen in een ton stonden. Tja, de NS heeft kennelijk nog steeds de reputatie van onwaardig mensvervoer hoog te houden.
Maar daar gaat het dit keer niet over. Wel over de NS, maar dan over de noodrem. In afwachting van de trein kwam een jonge man naast ons staan, die ongevraagd een relaas aan ons kwijt wilde. Vanochtend, nog geen twintig minuten onderweg, zo begon hij, kwamen we met een fikse klap met de trein tot stilstand. Er had iemand aan de noodrem getrokken. Na een tijd te hebben stilgestaan, kwam de trein weer op gang, stopte weer, kwam op gang en stopte weer. Met horten en stoten kwamen we bij het volgende station, waar wij werden verzocht de trein te verlaten. Ik heb toen maar weer de trein teruggenomen, om het nu opnieuw te proberen.,
,De trein reed met vertraging het station binnen en wij namen, niet met weemoed, afscheid van onze welbespraakte medereiziger, die gelukkig aanspraak kon maken op de eerste klas coupé. In Amsterdam moesten wij overstappen en hadden natuurlijk onze aansluiting gemist. Tenminste , we hadden geluk. Want ook onze overstaptrein had vertraging, zodat we direct konden instappen. De trein kwam even, enkele meters, in beweging. Dames en heren, helaas kunnen wij onze weg nog niet vervolgen. Er heeft iemand aan de noodrem getrokken, kunnen daardoor niet rijden. Wij verhelpen het probleem zo spoedig mogelijk. Sorry voor dit ongemak.
Over een traject van vijftig kilometer was er dus binnen enkele uren sprake van twee keer een vergrijp aan de noodrem. Wat een ongein in de trein. Maar ik vraag mij wel af: Waarom zit er heden ten dage in hemelsnaam nog een noodrem in de trein? Mocht er b.v. een hert het spoor onverwachts oversteken, is het toch de machinist zelf, die de noodstop moet maken. Nog erger??? Ook dan zal de machinist ingrijpen!
Ik kan echt niet bedenken, op welk moment een reiziger voor een noodstop moet zorgen?! Een streekbus heeft toch ook geen noodrem aan boord?!
Of zal het zijn omdat een trein erg lang is en het NS personeel daardoor geen zicht heeft op bijvoorbeeld de veiligheid van de reizigers in de trein. Als dàt het geval is, rechtvaardigt dat nog steeds niet een noodrem waarmee de trein plotsklaps kan worden stilgezet.
NS-meneer, maak van die noodrem een noodknop, die kan worden ingedrukt op het moment dat de nood aan de man is. Het treinpersoneel kan dàn in actie komen,, terwijl de trein heel normaal kan doorrijden, om desnoods bij het eerste de beste station te stoppen.
Is deze noodgreep nou nodig, om ongewenste noodstops bij de spoorwegen te voorkomen?
Kijk, dit is een provocatie die er echt toe doet. Confronteer meneer de Paus maar eens met het normale leven van homos buiten de poorten van het Christelijk bastion. Wie weet springt de vonk van kussende homos wel over naar de aanwezige geestelijken. Dan hebben zij eindelijk een fantastisch podium om uit de geestelijke kast te komen. Maar ja, houd de kinderen hier dan wel verre van.
Wat nauwelijks voorkomt, gebeurde vandaag, ik heb mijn krant niet ontvangen. Niet eens de schuld van de ontzettend trouwe bezorger, maar storing in de drukkerij. Mijn standaard opening van de dag werd verstoord. Noodzakelijkerwijs week ik uit naar internet, waar iets van mijn honger naar nieuws kon worden bevredigd. Iets, want ik ben een echt ouderwetse krantenlezer. Met de krant opgevoed.
Vroeger thuis mochten wij kinderen wel de krant van de deurmat halen, maar dan niets meer dan m ongeopend op tafel leggen. Mijn vader, toen nog onbetwiste hoofd van het gezin, was de eerste die de courant (Haagsche Courant) mocht openen. Nadat hij m tot de laatste letter had gelezen, kwam de krant voor de rest van het gezin beschikbaar.
Na mijn trouwen nam ik, als vanzelfsprekend, ook de Haagsche Courant in huis. Want, heel traditioneel ging ook hier de krant van vader op zoon. Nog los van het feit dat ik om den brode in Dagblad Nederland terecht ben gekomen, vind ik het als notoire dagbladlezer, triest dat de krant aan importantie heeft ingeboet.
De dagbladen doen daar zelf ook nog eens aan mee, door het formaat van de krant te halveren. Ongetwijfeld voor de uitgevers een kwestie van oorzaak en gevolg. Maar wel met het trieste gevolg dat zij de lookalike van die flutblaadjes van trein en bus zijn geworden. Bepaald geen bladen die maar iets van de dagbladreputatie van, de krant is een meneer en wat in de krant staat is waar, kunnen evenaren.
Ik dweep bij dat oude, robuuste krantenformaat, waarvoor ik speciaal aan de eettafel moet gaan zitten. De juiste plek om je over het nieuws met achtergronden te informeren. Voor mij is zon krant nog steeds een autoriteit. Morgenochtend ben ik gelukkig weer in mijn oude doen.
Soms is het nodig dat ik een Stopper plaats, een fenomeen uit de dagbladen, waar ik 29 juni eerder over schreef. Het beeldmateriaal hiervoor komt uit eigen camera. Hoewel ik niet altijd op stopperjacht ben, heb ik vaak een digitaal cameraatje aan mijn broekriem hangen. Eigenlijk ook om een moment ter herinnering vast te leggen, om er later over te kunnen schrijven. Mijn geheim achter een dagelijkse Knetter.
Maar er zijn ook geschoten fotos die ik niet geheel zonder trots mijn Knetter in jaag. Dit keer een mooie pose van een aantrekkelijke vrouw. Voordat ik afknipte, was het mij gegund om bijna ongegeneerd lang naar die schoonheid te mogen kijken. Zij genoot er zelfs zichtbaar van.
Dat doet mij terugdenken aan datgene ik eerder schreef, over het zonder enige gêne te willen kijken naar al dat moois, wat de natuur ons heeft te bieden. Veel stillevens heb ik gaande de tijd al digitaal vastgelegd. Ook zo maar een koe in de wei. Voor die melkdonateur was dat geen enkel probleem. Zij keek, loom kauwend met de tong uit haar bek, net zo ongegeneerd terug.
Om zo maar het vrouwelijk schoon, wel of niet met open mond, aan te staren is natuurlijk not done. Daarvoor zou je bijna de kwaliteiten van Ti Ta Tovenaar willen hebben. ` .en dan doe ik dit, en alles staat stil ` (Een toverspreuk die met klappen in de hand gepaard gaat. ) Hierachter schuilt totaal geen kwade bedoelingen. Niets meer dan Live het beeld stil te kunnen zetten om, zoals naar stillevens, langer van het natuurschoon te kunnen genieten, zonder dat iemand zich daar ongemakkelijk bij voelt. Miss Stopper had hier geen Ti Ta Tovenaar voor nodig, vandaar dat ik dit keer met plezier haar hier als Stopper plaats.
Voor de grap noemde ik mijn buurjongetje wijsneus, wat hem steeds een gebaar ontlokte waar ik geen acht op sloeg. Dit ook niet als een reactie zag, zoals van het beroemde hondje van Pavlov. Maar dan toch, na weer eens wijsneus te hebben gezegd, viel mij op dat hij naar zijn neus wees. Kon ook niet anders, want met dit wijzen hoorde ik het mannetje ook duidelijk zeggen: Hier Na nog eens, als een soort dubbel check, wijsneus te hebben herhaald, ging weer zijn vinger naar zijn neus: hier!
Geinig, mijn opmerking zag hij niet als een uitdrukking. Niet zo gek voor een ventje van vijf jaar, die het zag als een verzoek of zelfs opdracht. Of hij even naar zijn neus wilde wijzen. De lol die wij grote mensen hierover hadden, kon hij niets van begrijpen, maar deed hem wel zichtbaar plezier. Alsof ik het baasje Pavlov ben, komt deze anekdote steeds in mij op, op moment dat er van wijsneus sprake is.
Zoals rond de Tweede Kamerdebatten over het regeer- en gedoogakkoord en de momenten er na, als ik er over las, er van hoorde, of er met anderen over sprak. Neem alleen al die 18 miljard bezuinigingen, waarover onze kersverse premier met verve sprak. Zijn motieven, met CPB-info (Centraal Plan Bureau) onderbouwd, klinken heel logisch.
Maar ook de motieven van de oppositie, van achter de interruptiemicrofoon, lijken heel aannemelijk. Vreemd genoeg werd hierbij dan ook naar het CPB verwezen, maar dan met de lezing dat er veel minder bezuinigd behoeft te worden.
En dat is maar één voorbeeld. Bestrijding van de werkeloosheid, aanpak van een goede zorg, filebestrijding, de pensioenvoorziening en noem maar op. Dit alles door zowel de regering als door de oppositie met goede argumenten onderbouwd, waarbij zowel partij als tegenpartij van het Centraal Plan Bureau gebruik heeft gemaakt. Kennelijk praat het Centraal Plan Bureau met twee monden, lult het met alle winden mee?! En daar moeten wij chocolade van maken?
We doen in ieder geval ons best. Maar misschien hebben wij onze mening gevoed door datgene wij graag horen. Met die overtuiging zijn wij zelfs destijds het stemhokje ingegaan. Oké, onze maatschappelijke problemen laten ons tenminste niet Siberisch koud. Voor die betrokkenheid zou het te gek zijn om naar je tegenstander(s) op je voorhoofd te wijzen. Naar je neus wijzen zou veel beter zijn.
In een inspirerende omgeving was ik met Hans van Dam in gesprek, toen er een voor mij vreemde man met uitgestoken hand op ons toeliep. Hey Hans, hoe is het met jou? En ondanks dat ik wist dat het heel goed gaat met Hans, leek mij zijn reactie ingetogen. Tjee, dat is een tijd geleden, sprak de man onverstoord, kennelijk zonder Hans gelatenheid waar te nemen. Nadat zij over en weer nog wat neutrale onbelangrijkheden hadden uitgewisseld, nam de vreemdeling met een hartelijk tot ziens maar weer afscheid.
Ik heb niet het idee dat die meneer jouw meest intieme vriend is, gooide ik mijn eerste visje uit. Welnee man, ik ken m van gezicht, maar weet bij God niet waarvan, laat staan dat ik zijn naam ken. sprak Hans opgelucht dat hij niet verder op de proef was gesteld. Maar het is wel lullig, hij deed zo enthousiast en ik reageerde lauw.En je kwam er tijdens het gesprek ook niet verder achter? ging mijn tweede visje te water. Nee, hij vroeg nog wel of ik nog steeds bij dezelfde groothandel kom, maar dat was al. Weet je, ik kom dagelijks zoveel mensen tegen, dat ik vaak moeite heb om te onthouden wie wie is en namen is helemaal voor mij een ramp.Hans, dan ben ik je redder in nood .
Deze voorspelling kon ik doen, omdat ik in mijn arbeidzame leven heel vaak met hetzelfde probleem had te kampen. Beroepshalve ontmoette ik heel veel mensen en bezocht een paar keer per jaar een congres, waar de moeilijkheidsgraad van herkennen in overtreffende trap zich voordeed. Gelukkig heb ik ooit, van één van mijn leermeesters, daar een foefje op gekregen.
Zeker twintig jaar heb ik mij met succes hiervan weten te bedienen en om te voorkomen dat dit gemeengoed werd, heb ik deze truc altijd voor mijzelf gehouden. Nu ik de schijn van herkenning niet meer hoef op te houden, vond ik het prima Hans dit trucje te leren, waarvan de lezer van mijn blog nu deelgenoot wordt:
Laten we even doen alsof jij hartelijk op mij toekomt, mij bij name noemt en ik even niet weet wie jij bent of hoe je heet, startte ik mijn onthulling. Hans nam het rollenspel erg serieus, deed een vijftal stappen terug, om met uitgestoken hand op mij af te komen. Hey Arnold, leuk je te zien, hoe is het met jou? In mijzelf gniffelend had ik plezier om zijn gretige aanpak tot dit lesje leren. Hey, hallo, ging ik mee in zijn rollenspel. Het gaat prima met mij, maar hoe is jouw naam ook al weer? Nou uhh, Hans. Tja Hans, tuurlijk dat weet ik ook wel, ik bedoel je achternaam? Uhh, Van Dam. stralend van genoegen zag ik dat Hans de truc door had. Fantastisch!, maar als ik nu Van Dam had gezegd? Simpel, dan had ik gezegd: Pfff, ja Van Dam, dat weet ik ook wel, maar ik bedoel je voornaam? Hans schoot in de volgende deuk. Hans, riep hij triomfantelijk, nog niet helemaal van zijn rollenspel losgekomen.
Hij had het stuk helemaal door. Waar de voornaam werd genoemd, vraag je naar de achternaam en bij de achternaam natuurlijk om de voornaam. Dit werk perfect en heeft mijn contact met relaties altijd goed op pijl gehouden. Van Dam, uhh Hans, gaat het direct uitproberen en zal mij verslag doen.
Mocht je dit ook uitproberen en krijg je gniffelend terug leuk geprobeerd is er alle kans dat de gesprekspartner mijn blog heeft gelezen. Dat jullie in dat verband maar veel je hoofd mag stoten.
Het valt niet te ontkennen dat Premier Rutte, tijdens zijn eerste optreden in de Tweede Kamer sympathiek overkwam. Sowieso een verademing na de, zich altijd ongemakkelijk voelende, Balkenende. Vriend Rutte spreekt klare taal, gaat heel goed met kritiek om en heeft gevoel voor humor. Mag hij, en zijn coalitie zeker niet, mijn kleur niet zijn, op voornamelijk emotionele gronden ben ik wel zover dat ik het kabinet Rutte I een kans wil geven. Zij zitten er toch.
Dat roept bij mij, vooralsnog, dan toch een vorm van loyaliteit op. Misschien komt het daardoor dat ik mij betrokken voel bij de bezuinigingsdrang van het kabinet. Of is dit een wel heel grote omweg om de hele wereld te willen laten weten, dat ik ook wel goeie plannen heb omwille van het bezuinigen?! Zou best kunnen, maar toch wil ik graag mijn bezuinigingsregenjas openzwaaien.
Het lijkt kleinschalig of, oppositietechnisch gesproken, een druppel op een gloeiende plaat. Laten ze het toch maar serieus in overweging nemen. Allereerst het feit dat het hèle kabinet twee hele lange dagen aanwezig is, lees niets zit te doen, op het moment dat Premier Rutte het regeer- en gedoogakkoord verdedigt tegenover de Kamer. Kom op dure ministers en staatssecretarissen, voortaan gewoon aan het werk gaan.
Natuurlijk geldt dat ook voor alle politieke partijen in de Tweede Kamer, want ook van hen is alleen de fractievoorzitter aan het woord ., uhh, aan het werk. Maar dat zou wel een functie kunnen hebben. Uiteindelijk hebben zij niet, zoals de Premier, een hele batterij ambtenaren van alle departementen achter zich, die zonodig dossierinformatie kunnen aanleveren. Nee laat die Tweede Kamerleden allemaal maar zitten. Het levert uiteindelijk ook leuke plaatjes op.
Maar er zijn meer functionarissen die in de Tweede Kamer onnodig geld verslinden. En dat zijn de fotografen. Het is toch van de zotte dat zij met z´n alle dagen lang plaatjes mogen schieten. Dat zou toch evenzogoed door één fotograaf gedaan kunnen worden. Want, een plaatje is een plaatje. Dit principe gaat bij heel veel evenementen op. Langs de voetbalvelden, tijdens de WK van welke sport dan ook en de geldverslindende Tour de France.
Het zal mijn benieuwen waarom mijn bezuinigingsronde geen post kan vatten?! Graag gedaan Mark, ik kom nog wel eens meer met een bezuinigingstip. Blijf mijn blog vooral lezen.
Natuurlijk is het voor mij geen verrassing dat, naast de NS, er meer bedrijven zijn die te arrogant zijn om langs natuurlijke weg klantvriendelijk te kunnen handelen. Gisteren deed UPC tot mijn ongenoegen een beroep op zon predicaat, waarbij Leg terstond die boterham uit je mond direct weer opgeld doet. (Zie hiervoor mijn blog Openbaar geouwehoer van 3 oktober.)
Vanaf het directe begin volgde ik via TV de Kamerdebatten over het regeer- en gedoogakkoord. Totdat s-middags om drie uur mijn TV op zwart ging, waarna er direct een UPC servicebeeld volgde met de melding over signaalverlies en de aansporing vooral de kabeltjes van mijn apparatuur na te lopen.
Ja hoor, ook bij deze kabelaar komt het geen moment in hun op, dat het signaalverlies wel eens bij UPC zelf veroorzaakt kan zijn. Ik weet wel beter, nam dus ook niet de moeite om achter mijn installatie te duiken op zoek naar verbroken aansluitingen. Maar dook weer eens ouderwets lekker achter een boek. Van Nina Brink overigens, toen hoofd van het bedrijf World On Line waar het ook alleen maar op grote winsten en cashen van aandelen ging.
Zeven uur nadat beeld en geluid uit mijn kamer was verdwenen, ging spontaan mijn radio weer spelen. UPC had toch onder eigen beheer de losse kabeltjes gevonden. De verbindingen waren opnieuw tot stand gekomen, zonder maar iets van een verontschuldiging. Het valt aan te raden dat zij hun servicebeeld met Signaalverlies tekstueel aanpassen met: Wij zullen de storing zo spoedig mogelijk verhelpen. Sorry voor het ongemak!
Na de eerste Kamerdebatten met onze nieuwe regering, is de democratie weer in alle hevigheid losgebarsten. Een mooi moment om nog eens te wijzen op het democratisch deel van het Kroondomein. Eigenlijk het publiekdomein, achter de digitale deuren van Poespas, Blaf Zelf!, Leeuwendeel en Kroon op het werk.
Deze rubrieken zijn vrij toegankelijk voor iedereen! Dierenliefhebbers kunnen hun leuke, emotionele en koddige verhaaltjes over (hun eigen) dieren zonder enige verplichting gratis plaatsen, zichtbaar voor iedereen over de gehele wereld. Schrijfvaardigheid is daarbij absoluut niet nodig. Voor plaatsing in het kroondomein wordt de tekst, waarnodig, bijgewerkt (geredigeerd). Zelfs spreektaal wordt naar lekker lezend omgezet.
Oproep: Stuur in een Word (of Works) documentje, liefst met foto(s), je verhaal op naar info@kroondomein.comDoen jôh!
Ook Amateur-kunstenaars (m/v) zijn van harte welkom in het Kroondomein. Zonder enige verplichtingen wordt er voor schilderijen, beelden e.d. gratis een digitale expositieruimte geopend. Stuur daarvoor fotos, voorzien van info, zoals gebruikte materialen en afmetingen, naar hetzelfde e-mailadres. Natuurlijk graag met persoonlijke informatie. Voorbeelden vind je in mijn kroondomein, door hier te klicken: www.kroondomein.com/kroonophetwerk.htm
Lijkt me leuk om nieuwe inbreng in mijn kroondomein van je te ontvangen.
Jemig, wat een rare vogel die Stef Blok, de nieuwe fractievoorzitter van de VVD. Bij nagenoeg elke vraag die hem bij interruptie wordt gesteld, speelt hij de bal terug, met een wazige opmerking over een gelijk speelveld , om vervolgens te jij-bakken met Ook via uw partijprogramma had het niet geluk Of woorden van soortgelijke strekking. Een uiterst merkwaardige verdediging van het regeer- en gedoogakkoord.
Eigenlijk zegt deze zelfingenomen kwast niets meer dan: "Alles wat u zegt, bent u zelf.
Tijdens het eerste optreden van de regering in de Tweede kamer wist Edith Schippers, Minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, met de look van een poppenkastpop wel heel erg treffend het kabinetstheater te illustreren.
De Russische Minister van Financiën heeft door de heren journalisten laten neerschrijven, dat hij vindt dat zijn landgenoten veel meer moeten roken en drinken. Waarmee de staatskas behoorlijk wordt gespekt.
Zoiets zal hij toch wel in beschonken toestand hebben gezegd?! Hoewel, boekhoudkundig heeft hij geen ongelijk, want alleen al 65% van de mannen in Rusland rookt en drinken gemiddeld 18 liter Vodka per jaar.
Daaruit blijkt toch wel dat die Russen zich nooit dood hebben hoeven werken.
Wat ben ik achteraf blij, dat ik in mijn onbezonnen jeugd tot twee keer toe een nieuwe auto, met een dronken kop, total loss heb gereden en de verzekering normaal heeft uitbetaald. Dat maakt het minder zuur dat Aegon mij ooit vijftienduizend oude guldens ( 6.750,=) heeft ontvreemd, door mij te laten sparen in een ondeugdelijk product en daarvan 0 heeft teruggeven. Het is ongelooflijk dat dit tuig dit ongestraft heeft kunnen doen.
Laat ik maar niet meer terug denken aan dat zuur verdiende geld en er een streep onderzetten. Door mijn misstappen van weleer, sta ik strikt genomen tegenover die witte boordencriminelen nog steeds royaal op winst. En dat geeft op zich dan weer een lekker gevoel.
Over een traject van vijftig kilometer was er dus binnen enkele uren sprake van twee keer een vergrijp aan de noodrem. Wat een ongein in de trein. Maar ik vraag mij wel af: Waarom zit er heden ten dage in hemelsnaam nog een noodrem in de trein? Mocht er b.v. een hert het spoor onverwachts oversteken, is het toch de machinist zelf, die de noodstop moet maken. Nog erger??? Ook dan zal de machinist ingrijpen! 
