Voor de grap noemde ik mijn buurjongetje wijsneus, wat hem steeds een gebaar ontlokte waar ik geen acht op sloeg. Dit ook niet als een reactie zag, zoals van het beroemde hondje van Pavlov. Maar dan toch, na weer eens wijsneus te hebben gezegd, viel mij op dat hij naar zijn neus wees. Kon ook niet anders, want met dit wijzen hoorde ik het mannetje ook duidelijk zeggen: Hier
Na nog eens, als een soort dubbel check, wijsneus te hebben herhaald, ging weer zijn vinger naar zijn neus: hier!
Geinig, mijn opmerking zag hij niet als een uitdrukking. Niet zo gek voor een ventje van vijf jaar, die het zag als een verzoek of zelfs opdracht. Of hij even naar zijn neus wilde wijzen. De lol die wij grote mensen hierover hadden, kon hij niets van begrijpen, maar deed hem wel zichtbaar plezier. Alsof ik het baasje Pavlov ben, komt deze anekdote steeds in mij op, op moment dat er van wijsneus sprake is.
Zoals rond de Tweede Kamerdebatten over het regeer- en gedoogakkoord en de momenten er na, als ik er over las, er van hoorde, of er met anderen
over sprak. Neem alleen al die 18 miljard bezuinigingen, waarover onze kersverse premier met verve sprak. Zijn motieven, met CPB-info (Centraal Plan Bureau) onderbouwd, klinken heel logisch.
Maar ook de motieven van de oppositie, van achter de interruptiemicrofoon, lijken heel aannemelijk. Vreemd genoeg werd hierbij dan ook naar het CPB verwezen, maar dan met de lezing dat er veel minder bezuinigd behoeft te worden.
En dat is maar één voorbeeld. Bestrijding van de werkeloosheid, aanpak van een goede zorg, filebestrijding, de pensioenvoorziening en noem maar op. Dit alles door zowel de regering als door de oppositie met goede argumenten onderbouwd, waarbij zowel partij als tegenpartij van het Centraal Plan Bureau gebruik heeft gemaakt. Kennelijk praat het Centraal Plan Bureau met twee monden, lult het met alle winden mee?! En daar moeten wij chocolade van maken?
We doen in ieder geval ons best. Maar misschien hebben wij onze mening gevoed door datgene wij graag horen. Met die overtuiging zijn wij zelfs destijds het stemhokje ingegaan. Oké, onze maatschappelijke problemen laten ons tenminste niet Siberisch koud. Voor die betrokkenheid zou het te gek zijn om naar je tegenstander(s) op je voorhoofd te wijzen. Naar je neus wijzen zou veel beter zijn.
|
