1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
De Russische Minister van Financiën heeft door de heren journalisten laten neerschrijven, dat hij vindt dat zijn landgenoten veel meer moeten roken en drinken. Waarmee de staatskas behoorlijk wordt gespekt.
Zoiets zal hij toch wel in beschonken toestand hebben gezegd?! Hoewel, boekhoudkundig heeft hij geen ongelijk, want alleen al 65% van de mannen in Rusland rookt en drinken gemiddeld 18 liter Vodka per jaar.
Daaruit blijkt toch wel dat die Russen zich nooit dood hebben hoeven werken.
Wat ben ik achteraf blij, dat ik in mijn onbezonnen jeugd tot twee keer toe een nieuwe auto, met een dronken kop, total loss heb gereden en de verzekering normaal heeft uitbetaald. Dat maakt het minder zuur dat Aegon mij ooit vijftienduizend oude guldens ( 6.750,=) heeft ontvreemd, door mij te laten sparen in een ondeugdelijk product en daarvan 0 heeft teruggeven. Het is ongelooflijk dat dit tuig dit ongestraft heeft kunnen doen.
Laat ik maar niet meer terug denken aan dat zuur verdiende geld en er een streep onderzetten. Door mijn misstappen van weleer, sta ik strikt genomen tegenover die witte boordencriminelen nog steeds royaal op winst. En dat geeft op zich dan weer een lekker gevoel.
Meen je jezelf hier te herkennen, zou dit alleen kunnen zijn, als je in augustus 2003 tijdens Hartjesdag op de Amsterdamse Zeedijk, voor paal hebt gezeten.
Ik geloof dat we nog nooit zoveel gezeik hebben (gehad), als dit jaar. Gezeik van de regen, bedoel ik dan. Wat hebben we met zn allen gedaan, dat dit over ons is afgeroepen?! Het lijkt er op dat de natuur zich aan ons menselijk gedrag heeft aangepast. Hoewel, dan moeten de meeste regenbuien toch boven Het Binnenhof in Den Haag worden uitgestort. Met de nodige donders en bliksems van dien. Want juist in het Haagse zeiken ze wat af.
Maar ach, na (te veel) regen komt ook zonneschijn. Het valt te hopen dat ze in Den Haag ook lekker opdrogen.
Vandaag is het de vierde dag van de Nationale donorweek, met een grootschalige wervingsactie voor orgaandonoren. Kijk dan weet ik waar ik het voor doe, want met sporten ben ik mijn organen lekker aan het doorbloeden. Ik ga mij namelijk nu echt als donor aanmelden. Eigenlijk heeft dat helemaal niets met mijn fysieke conditie te maken, want destijds waren zij misschien al blij om, met een oor-deel van mij, een leltransplantatie te kunnen verrichten. Zal ik jou eens een lel geven, heeft met dit inzicht een geheel andere betekenis gekregen.
Het is natuurlijk te zot voor woorden, dat ik nu pas een donorcodicil aanvraag. Niet dat iemand daaraan iets heeft gemist, want er moet natuurlijk wel effe op mn dood worden gewacht. Ja toch?!, Dat hoop ik wel tenminste?! Wel ja jôh, ik zou mij moeten doodschamen als ik daaraan maar enigszins zou twijfelen. Uhhh, doodschamen . Nou nee hoor, effe wachten . effen wachten nog ., nog effe wachten
Zou ik als aspirant-donor nog gekeurd moeten worden? Voor de zekerheid zal ik dan maar even een opsomming doen:
Mijn ogen: Doen het nog prima. Ik heb er fantastische dingen meegezien en kijk nog steeds mijn ogen uit. Laat de nieuwe meneer of mevrouw bij het lezen wel effe een bril van +2 opzetten. O ja, mijn rechter oog is voorzien van een kunststoflens, die acht jaar geleden operatief is aangebracht. Het garantiebewijs zit in de ordner onder de M van MCA. Wel aan de nieuwe kijker meegeven aub. Mijn oren: Omdat ik op de juiste momenten hier heel goed mee weet te luisteren, maar ook goed kan doen of ik iets niet hoor, zijn deze nog in heel goede staat. Wel heb ik veel last van oorsuizingen, maar de artsen hebben mij er van verzekerd dat, als mijn oren los komen van mijn hoofd, met de daarbij behorende bijholten en voorhoofdholten, het suizen is verdwenen.
Mijn neus: Niet direct geschikt om in andermans zaken te steken. Ook niet bepaald een snuffelpaal, omdat een groot deel van mijn reuk verloren is gegaan. Daardoor wel prima geschikt voor iemand die zich met stinkende zaken bezig houdt, of gewoon stinkend zijn best doet. Mijn mond: Hiervan heb ik er maar één, dus zou er met twee monden moeten worden gesproken, zal er een extra donormond bijgezocht moeten worden. Dan liefst geen grote bek, omdat het risico van onmondig worden van de mijne dan heel groot is. Als mijn mond slim wordt gebruikt, kunnen er heel verstandige dingen mee worden gezegd. Lachen gaat m wel beter af dan grijnzen.
Mijn hart: Graag daarover wel overleg met mijn vrouw, want zij heeft daarin het meest dominante plekje verworven. Maar, ik ben ruimhartig genoeg om het ook voor anderen te laten kloppen. Ga eens per twee jaar wel even naar de cardioloog, want er schijnt wel een klep licht te lekken. Misschien verstandig om daarvoor wel mijn patiëntenkaart mee te nemen.
Mijn longen: Alleen beschikbaar voor een niet-roker. Ik heb namelijk veel moeite moeten doen om 15 jaar roken weg te kunnen wissen. Longinhoud is niet optimaal, maar volstaat zeker in de sportschool en bij stevig doorwandelen. Volgens de longarts, een acceptabel orgaan voor wie het hard nodig heeft.
Mijn nieren: Aan te bevelen. Met de nodige drank, van een aangename komaf, blijf ik op gezette tijden goed doorspoelen. In dat verband kan ik melden een gelegenheidsdrinker te zijn: Ik drink tijdens elke gelegenheid.Mijn huid: Valt bijna rimpelloos aan te leveren. Meestal zit ik ook goed in dat vel. Laten ze er wel aan denken, om bij zomers weer mijn huid met factor 8 in te smeren. Dan kan het nog vele jaren mee.
Mijn gedachten: Ik heb tot op heden ontzettend veel gelachen om mijn eigen gedachten. Het is wel een vereiste om die gedachten in combinatie met typevaardigheid te transporteren. In dat geval kan mijn site www.kroondomein.com en http://knetter.bloggertje.nl naar de nieuwe eigenaar van mijn gedachten gaan. Ik zal het effe met de notaris regelen. Mijn humor: Dit waardevolle bezit mag wat mij betreft worden versnipperd, om hier heel veel mensen gelukkig mee te maken. Droogkloten krijgen daarvoor een urgentieverklaring.
Mijn uitspraken, karakter, manier van doen, eigenzinnig taalgebruik, drive, kijk op het leven, eerlijkheid, gevoelsleven en wat na mijn dood nog meer daarboven spettert, wil ik graag laten transporteren naar iedereen die daarvan het waardevolle hebben ingezien. Ik sta er op dat ook mijn intimi er, na mijn dood, van mogen genieten.
-o-o-o-
n.b.:Degene die meent in aanmerking te kunnen komen voor mijn gedachten, is het aan te bevelen om ook rond te kijken in mijn kroondomein:www.kroondomein.com
Met een relatief kleine advertentie kon je in de dagbladen altijd erg opvallen, als je op de pagina speurders, zoekertje, kleintjes of zo werd geplaatst. Voor een rubriekspagina met extra opvalwaarde moest je dan wel extra betalen. Rond zon advertentie stonden dan allerlei rubrieken gegroepeerd, zoals autos, personeel gevraagd, zaken en transacties, doe het zelf en natuurlijk sex.
Juist die erotische rubriek groeide met de jaren, waardoor altijd de kans groot was dat bijvoorbeeld een degelijke meubeladvertentie juist hierbij kwam te staan. Dat risico moest je dan maar nemen, òf stilletjes hopen dat je juist bij de seks werd geplaatst. Want Sex Sales, niet waar?!
Kennelijk niet voor de meubelketen van gereformeerde huizen. Want dat meubelbedrijf weigerde zijn advertentie in seksomgeving te betalen. Kreeg een incassobureau op zijn dak, betaalde alsnog, maar is nadien uit de krant gebleven. Eigenlijk te lullig voor woorden.
Eindelijk kreeg ik op medisch vlak eens een positief bericht. Mijn longinhoud was in het afgelopen jaar toegenomen tot acceptabel. Iets wat ik aan mijn redelijk intensief sporten heb te danken. Opnieuw ben ik hiervoor fysiek beloond, zoals eerder gebeurd en beschreven in mijn column van naveltruitje tot kaftan. Mijn verbeterde levensstijl heeft zich volledig gesetteld. Ik merk ook heel goed dat ik, door het onderdeel krachttrainen, behoorlijk sterker ben geworden. Zou ik dan, uitgaande van het vooroordeel, minder slim zijn geworden? Dat kan ik niet geloven, hoewel ik in mijn vutzame leven hier veel minder op aangesproken wordt. Want slim kon ik zijn, sowieso bij het zaken doen.
Dat vraagt natuurlijk om een voorbeeld. Voor het internettijdperk had elke zichzelf respecterende krant een kabelkrant. Een TV krant, die met het draaien van nieuwsdias op één van de zenders was te vinden. Aan de ontwikkeling van één van de eerste kabelkranten heb ik mijn commerciële bijdrage mogen leveren. Omdat er onder adverteerders grote twijfels bestond of er wel naar zon TV krant gekeken zou worden, had ik een prijsvraag bedacht waarbij de kijker de Muziek Top 10 van de week kon voorspellen, waarvoor er toen nog (nu heel ouderwets) een kaartje kon worden ingezonden. Het bijzondere van die Top 10 was dat het sterk afweek van de bestaande Top 40, die door de muziekindustrie zelf werd samengesteld. Mijn Top 10 was gebaseerd op de werkelijke verkoopcijfers van grote winkelketens. Omdat kopen (zelf) draaien was, noemden wij de kranten Top 10 de Draaiparade. Aan de hand van de vele inzendingen viel er iets te zeggen over de kijkdichtheid van de TV Krant.
En dat klopte, want er werd nauwelijks naar gekeken en dus ook geen Top 10 voorspellingen ingezonden en dat terwijl er wekelijks een volledige Top 10 viel te winnen.
Toch kregen wij elke week de tien plaatjes, waarvoor wij dan ook een winnaar moesten vinden. Een tijd dat mijn populariteit onder muziekliefhebbers behoorlijk groeide. Geef mij ook een plaatje . Dat ging heel lang goed, tot het moment dat de sponsor van deze rubriek meer wilde weten over het aantal inzenders. Het verzoek was dat in het vervolg de briefkaarten aan hen zouden worden doorgezonden. Oei, vijf of zes kaarten getuige niet van succes. Of ik dit maar even uit hun hoofd wilde praten. En daar had ik een slimmigheidje op gevonden.
Sorry, onze redactiestatuten laten niet toe dat wij inzendingen van lezers aan derden beschikbaar stellen. Het klonk aannemelijk, kan zelfs waar zijn en ging er dan ook in als zoete koek. Maar of ik dan wel de oogst van één week wilde sturen, wat na het inkijken zou worden teruggestuurd. Nee, sorry. Na veel aandringen en niet de kans lopen dat de sponsor zou stoppen, spraken we af dat ik de volgende week met de briefkaarten zou langskomen, die dan even ingekeken konden worden. Hiermee werd ingestemd.
Het was vrijdag en er was actie geboden. Als den donder 100 briefkaarten gekocht, bij de krant samen met een Top 40, omwille van keuzes maken, rondgedeeld. Na een uur alle briefkaarten weer opgehaald en op diverse plaatsen op de post laten doen. Maandagochtend was het feest. Stapels briefkaarten trof ik op mijn bureau aan.
Slot van het liedje was dat de Draaiparade nog heel lang op de TV krant heeft gedraaid. Dat ik later bij een andere krant ben gaan werken, de kabelkrant nooit een succes is geworden, berust uiteindelijk op louter toeval.
Hoewel Nederland, met het als maar verder uitbreiden van wandelpaden, steeds mooier wordt, trof ik in Duitsland een wandelverkeersbord aan, die wij in Nederland nog niet kennen. Een heuse parkeerplaats voor Nordic Walkers. Zouden wij op onze oosterburen achterlopen? In dat geval raakt de fietsendrager en daarmee de trekhaak van de meeste autos overbodig. Met de auto en fietsen er op uit, om ergens in het land een fietstocht te maken raakt uit de mode.
Nederland trekt er op uit, met de wandelschoenen op de hoedenplank en de Nordic Walking Pools (de wandelstokken) op de achterbank , op weg naar een prachtige Nordic Walking tocht. Naast de georganiseerde tochten, komen er dan ook steeds meer wandelpaden bij, die speciaal voor Nordic Walking zijn aangelegd. Met natuurlijk daarbij de bijbehorende parkeerplaats voor zon stokkentocht.
Zou het? Ik heb zo mijn twijfels. Het zou heel goed kunnen dat in Duitsland Nordic Walking veel populairder is dan hier. Wij Hollanders wandelen liever zonder die sterk uitvergrote breinaalden.
Eerlijk gezegd heb ik een aantal jaren geleden ook een Nordic Walking Clinic gevolgd, van maar liefst zes lessen. Hiertoe was ik gekomen om aansluiting te vinden bij gelijkgestemde wandelaars, om gezamenlijk tochten te maken. Zo ver is het nooit gekomen en na een paar stokkentochten heb ik mn wandelbreiwerkje in een hoek weggezet.
Ik was inmiddels op een ander wandelspoor gekomen. Wekelijks raadpleeg ik nu de wandelkalender.nl op internet om ergens in het land een georganiseerde tocht te lopen. Moet je ook doen jôh! Wie weet treffen we elkaar dan nog eens ergens in het land.
Zal het dan toch zo zijn dat Geert Wilders op termijn gelijk heeft?! Nou ja, als het gaat om een dubbel paspoort dan. In dat geval ben ik eigenlijk wel om en dat heeft niets met welke vorm van discriminatie te maken. Deze corrigerende gedachte is bij mij opgekomen, nadat in het nieuws kwam, dat de kersverse staatssecretaris van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, Marlies Veldhuijzen van Zanten-Hyllner, zowel het Nederlands als Zweedse paspoort bezit.
Waar is dat toch voor nodig, twee paspoorten? Het is toch niets meer dan een document om landsgrenzen te kunnen overschrijden. Zij die een tweede paspoort bezitten lijken dat vanuit bepaalde sentimenten, misschien chauvinisme, te doen. Voor die onzin moeten we toch geen officiële documenten laten misbruiken. Nee, één paspoort voor iedereen. Uiteindelijk ben je toch ook één keer geboren. En ben je eenmaal getrouwd, val je niet steeds op je ouders terug, zoals je ook niet zal terugvallen op je moederland, als je thuisland Nederland is.
Dus, mevrouw Veldhuijzen van Zanten-Hyllner, door in Zweden te zijn geboren is dat niets meer dan uw moederland. U woont, werk, leeft en geniet in Nederland, wat een Nederlandse van u heeft gemaakt. Met één paspoort, het Nederlands paspoort.
Eén persoon met één reisdocument. Laten ze daar in Brussel maar eens wat aan doen.
De wielrenner uit het gezin (blog van 14 oktober) was ik niet, hoewel ik het wel eventjes ben geweest. Maar omdat ik wist het maximale te hebben bereikt, het altijd verstandig is om op het hoogtepunt van je carrière te stoppen, ben ik op 13 jarige leeftijd met een kampioenstitel op zak met wielrennen gestopt.
Jaren nadien ben ik wel gaan tourfietsen. Hiervoor zelfs binnen de wielervereniging een aparte tourafdeling opgericht. Grappig genoeg is dit in ledental nu ver weg het grootste onderdeel van die vereniging.
Mijn vader drong er destijds wel op aan dat ik niet op zomaar een tourfiets moest stappen. Die moest ik speciaal laten bouwen, door een beroemde framebouwer in de Amsterdamse Jordaan. Ver voordat ons eerste tourseizoen van start ging, liet ik samen met mijn vrouw, door Wim Bustraan ons het kader aanmeten. Op zich al een hele bijzondere gebeurtenis. Onze armen en benen werden opgemeten, waarna wij op een fiets model moesten zitten. Bustraan liep als een Rembrandt om ons heen, alsof wij geschilderd moesten worden.
Negen maanden nadien konden wij onze RIH afhalen. Heel duidelijk was te zien dat onze frames met de hand waren gemaakt. Want, ondanks dat mijn vrouw in lengte 5 cm. korter is, was haar frame door haar langere benen hoger. Jaren hebben we, in clubverband, met veel plezier de mooiste toertochten gemaakt. Door onze verhuizing naar Noord-Holland kwam hier een einde aan.
Dat is nu 23 jaar geleden. En nog steeds hangen de twee RIHs bij ons in de schuur. Tòen was onze RIH ons veel te lief om te verkopen, nu zal voor een ouderwetse racefiets met achterhaalde derailleur en toeclips aan de pedalen er geen belangstelling meer voor bestaan.
Los daar van, heel Hollands weten wij er eigenlijk nog steeds geen afstand van te doen. Maar je weet het nooit. Gewoon marktplaats.nl in de gaten houden.
Toch doet het mij wel goed, dat wij eindelijk af zijn van dat opgeheven vingertje van Jan Peter Balkenende. Het bleek namelijk van hem slechts een gebaar te zijn, want veel heeft hij van zijn normen en waarden niet weten te maken. Nee, geef mij dan toch maar dat vingertje van Rutte, wat door heel rechts Nederland kan worden afgelikt.
Nu Rutte niet alleen meer over rechts Nederland gaat (wordt daar overigens het oosten van het land mee bedoeld?), geldt het voor héél Nederland. Dus: kom op landgenoten, lik je vingers er bij af! Ook als je denkt dat het nergens naar smaakt, er geen groenen vingers zijn en Wilders een veel te grote vinger in de pap heeft. Niet lullen, maar likken!
Laten we onze nieuwe premier toch maar die kans gunnen. Er is altijd nog een oppositie die niets te Wilders door de vingers zal zien en onze premier waarnodig direct op de vingers zal tikken. Heel eerlijk moet ik zeggen dat Mark Rutte, tijdens zijn persconferentie, wel heel klare taal sprak. Wat toch wel een verademing is.
Het contact met de pers en daardoor ook met ons, heeft Mark behoorlijk in de vingers. Zo vind ik het heel knap hoe hij de NOS, omwille van zijn charmeoffensief, voor zijn karretje heeft weten te spannen. De NOS, nota bene onderdeel van de publieksomroep, waar zijn regering behoorlijk in gaat snijden. Het valt toch wel te bidden dat de NOS zich hiervoor uitbundig heeft laten betalen?! Voor die 90 minuten vingers aflikken met kabinet Rutte brengen zij toch wel een commercieel tarief in rekening, bijvoorbeeld voor een vriendenprijsje van een half miljoen euro. Oké, dit natte vingertarief kan ook worden omgezet in tien vingers (is: handen) af van de publieke omroep.
Is er niet tot zon soort deal gekomen, heeft de NOS zich danig in de vingers gesneden.
Het is altijd dankbaar om reacties te krijgen op je blog, ook al komen die via e-mail binnen. Vandaar dat ik met plezier in ga op de vraag wat mijn vaders motorenzaak met de wielersport had te maken. Als wielerfan, met een zoon die fietste, heeft mijn vader een aantal dikkebandenwedstrijden georganiseerd, zoals de Ronde van de Delftselaan en Ronde van de Gooilaan. Toen hij eenmaal, via RRC Sparta, in de wielersport was terecht gekomen, werd hij s-winters geconfronteerd met een krakkemikkige, stalen hometrainer die het steeds begaf. Hij heeft toen een compleet nieuw stel wedstrijdhometrainers gebouwd. Toen, heel revolutionair met plastic rollen.
Zijn vinding was een doorslaand succes. Veel wielerverenigingen schaften voor zon 455,= (een rooitje oud geld; een heel bedrag voor een vereniging.) de hometrainers aan. Maar ook de Holland Amerika Lijn kocht ze voor passagiersschepen. Vaak werden ze ook aan Hilversum verhuurd, waar zij als extra attractie bij spelprogrammas werden ingezet. Er werd ook een handzaam, inschuifbaar type ontwikkeld, als thuishometrainer voor de wielrenner. Thuis, home, ja dat is dubbelop, maar lijkt mij niet fout te rekenen, omdat de hometrainer te groot was om thuis te gebruiken. Maar ik dwaal af.
De kleine hometrainer ging voor een meijertje ( 45,=) als warme broodjes over de toonbank. Tijdens wielerzesdaagsen stonden deze rollenbanken langs de baan, waarop de baanrenners zich los konden rijden. Kortom, De Bob Kroon hometrainer had zn weg naar de wielersport gevonden. Voor mijn vader dus op naar de Quote 500.
Mooi niet, ondanks dat er behoorlijk veel geld mee viel te verdienen. Blijkt ook wel, want een fietsenmaker uit Wassenaar heeft zich met (toen) een namaak wèl een bungalow in gewerkt. Mijn vader had zijn tijd tegen. Doordat er steeds minder motoren werden verkocht liep zijn omzet in de zomermaanden drastisch terug, waardoor er onvoldoende financiële middelen beschikbaar waren om s-winters de productie van hometrainers groots aan te pakken. Uit financiële nood heeft hij toen voor een habbekrats zijn idee verkocht. Om uiteindelijk de vuile wasjes te gaan draaien, zoals beschreven in Uitlaat van 11 oktober.
Mijn gezeik had ik eigenlijk voor mij willen houden, ware het niet dat ik mij realiseerde dat ik daarmee de doelstelling van mijn blog geweld aandoe. Immers, zoals in de kop van mijn blog staat te lezen: Met geknetter in mijn hoofd komen er velerlei gedachten bij mij los, waarvan ik er dagelijks één wil prijsgeven.
Nou, daar is ie dan:
Vandaag is mijn heftige antibioticakuur afgelopen, met de conclusie dat het geen kloten* heeft geholpen. Een tering ervaring, die mij menigmaal eerder is overkomen. Kennelijk ben ik zo vreselijk eigenwijs, dat zelfs mijn lichaam niet naar medicijnen wil luisteren.
* Vergeef mij mijn taalgebruik, maar reken maar dat het beëindigen van een mislukte medicinale kuur zwaar kut is.
Hoewel de uitkeringsperiode drie jaar blijft, is het beleid van de aankomende regering er op gericht werkelozen sneller (opnieuw) aan het werk te krijgen. Omscholing is daar één van de middelen voor. Dat vind ik niet alleen een goed idee, maar heb dat ooit van heel dichtbij meegemaakt.
Mijn vader, zoals ik eerder heb neergeschreven een op en top motorman, kon halverwege de jaren zestig geen droogbrood meer verdienen in zijn motorenzaak. Er werd massaal voor de auto gekozen. Voor hem werd het tijd om iets anders te gaan doen. De zaak werd gesloten om, na een gigantische verbouwing, opnieuw te worden geopend als wassalon. In die tijd een nieuw fenomeen in Nederland.
Omdat mijn vader ruim 25 jaar met motoren in een pure mannenwereld heeft geleefd, moest eigenlijk ook ´zijn brein´ worden verbouwd, waar toentertijd niet de mogelijkheden toe waren. Hij had het zelf maar te doen en dat is hem, ogenschijnlijk, heel goed gelukt. Ik ben er van overtuigd dat zijn Haagse gevoel voor humor daar een heel belangrijk instrument voor was. Sowieso heeft het heel wat anekdotes voortgebracht.
Heel illustratief voor gebeurtenissen rond zijn ´omscholen in de praktijk´ is wel het volgende verhaal:
Mijn vader, techneut als hij was, was in de salon bezig met technisch onderhoud van de wasmachines, terwijl een aantal vrouwen hun wasje aan het draaien waren. Eén van die dames, toen in actie direct naast de machine die door mijn vader onderhanden werd genomen, meende uitleg te moeten geven aan datgene waar ze mee bezig was. Ik smeer altijd even de kruisjes aan, hing zij letterlijk de vuile was bij mijn vader buiten.
Oké, met reparaties aan motoren, was hij goed bekend met een vuile uitlaat, maar met mannen onder elkaar werd daar heel anders over gesproken.
Op de dag van Alkmaar Ontzet, vond ik het een goed moment om het Stedelijk Museum binnen te stappen, om mij visueel door het verleden te laten boeien. Met de mooiste schilderijen liep ik door de geschiedenis van de stad. Verder het gebouw in, kwam het verleden steeds dichterbij. Na het passeren van mijn eigen geboortejaar, stond ik met verbazing stil bij een poster van 1951.
Sintelbaanraces in het sportpark. Voor de poster werd op een klein TV-scherm in 20 seconden zwart-wit beelden van deze wedstrijd getoond. Jemig , op deze vierkante meter museum werd historie getoond, waar ik als kleuter Live bij aanwezig mocht zijn. Tenminste , de kans is groot dat mijn vader op 2 september 1951 aan deze wedstrijden deelnam en misschien was hij zelfs onduidelijk zwart-wit in beeld. Wat een rare gewaarwording. Er kwamen steeds meer herinneringen bij mij boven, in ieder geval van menig 2e paasdag, waarvan ik mij herinner altijd op de (paarden) speedwaybaan van Alkmaar te zijn geweest.
Door nieuwe wetgeving, waar maar liefst vijf jaar voorbereidingstijd voor nodig was, kan binnenkort na een kalenderjaar een jaarcontract per maand worden opgezegd. Met natuurlijk de nodige uitzonderingen. Zoals voor dagbladen. Daarvoor geldt een opzegtermijn van drie maanden, omdat de uitgever met inkopen van papier met opzeggingen rekening moet kunnen houden. Wat een onzin, alsof per abonnee een kilootje papier minder wordt ingekocht(?!) Het is toch ook niet zo dat je drie maanden na aanmelding pas de krant in de bus mag verwachten, omdat eerst meer papier moet worden ingekocht .
Nog gekker is het met opzeggen van het ANWB lidmaatschap. Zij profiteren van de uitzondering voor verenigingen en moet je 11 maanden langer dan gewenst lid blijven van zon club.
Wat een vreselijk bericht, Antonie Kamerling kon niet verder leven. .
Het valt ook niet te bevatten, een mooie vent in de bloei van zijn succesvolle leven, een àlles kunner, ook nog eens verrijkt met een pracht vrouw en leuke kinderen. Hoe heeft het toch zover kunnen komen.
Antonie moet wel heel erg ziek zijn geweest en bleek niet geholpen te kunnen worden. Het lijkt er op dat de zorg vreselijk heeft gefaald. Zonder te willen Zwarte Pieten is het voorstelbaar dat het uiteindelijke probleem bij het Ministerie van Volksgezondheid ligt. Zeker is het dat de geestelijke gezondheid met grote problemen kampt.
Het zit tussen zn oren, vind ik al een ongepaste uitdrukking en staat naar mijn idee symbool voor de onmacht van de zorg. Niet tussen de oren, maar achter de wenkbrauwen is de onzichtbare plek van veel sickness. Volkomen onzichtbaar voor alles en iedereen. Met onbegrip als extra aanjager van het probleem. Daphne Deckers wist het vanavond, in relatie tot Antonie, zo duidelijk te zeggen: Voor iedereen is een gebroken been zichtbaar; niemand ziet een gebroken ziel.
Iets daarvan weet ik in te voelen. Zonder daarover Willekiaans te droeftoeteren, haal ik dan toch nog maar eens mijn onzichtbare sickness aan. Mijn ongeneeslijke slijmvlies bezorgt mij elke minuut van de dag (en bij wakker zijn ook s-nachts), eufemistisch gesproken, grenzeloze overlast. Elke dag moet ik knokken om mij zo redelijk mogelijk te voelen, waarvan ik s-avonds behoorlijk ben uitgeteld. Mijn sociale leven is daardoor toch wel enigszins in de knel gekomen. Vooral doordat ik, ondermeer door mijn gezegend gevoel voor humor, mijn beroerd voelen behoorlijk weet te maskeren. Het heeft eigenlijk van mij een meeloper gemaakt. Meedoen met veel pleziertjes, maar zelf niet de Power hebben, daarvoor het initiatief te nemen. Ik merk daardoor, onbegrepen, nog wel eens buiten de selectie te vallen. Mijn pech is, dat ik mijn slijmvlies niet zichtbaar in het gips kan meedragen.
Vandaar dat ik zo goed begrijp wat een last het is om een onzichtbare ziekte te hebben. Mijn geluk is dat het in hevigheid pieken en dalen kent. En omdat het fysiek is, ik mij er gelukkig wel toe weet aan te zetten, om vier dagen per week te sporten, met de daarbij veel vrijkomende Satisfaction. Geestelijk ongezond kent dat geluk veel minder.
Laat alsjeblieft de geestelijke zorg daarom verbeterend in een stroomversnelling geraken.
Ongetwijfeld onder zware druk en na minimaal zon 30 uur binnen eigen kring te hebben vergaderd, zegt Verhagen dat nu alle 21 fractieleden steun zullen geven aan de uitvoering van het regeerakkoord. Met veel moeite heeft de CDA-top Kathleen Ferrier en Ad Koppejan dus binnen het nauwelijks zeewaardig bootje kunnen houden. Een meerderheid van 76 stemmen is zo niet in alle opzichten vanzelfsprekend. De aankomende regering wankelt nu al.
Máár, daar heeft sluwe Verhagen het volgende op gevonden De Staatkundig Gereformeerde Partij van Kees van der Staaij heeft 2 plaatsen op de reservebank in mogen nemen. De SGP meent zo toch ook iets van regeringsmacht naar zich toe te kunnen trekken. Kennelijk wordt ook deze club van streng gelovigen niet door gewetensbezwaar gehinderd.
Naast Den Haag (VVD) staat nu ook Venlo (Partij Wilders) en Ede (grootste SGP conglomeraat), of eigenlijk de hele Bijbelbelt inclusief Staphorst en Urk, in het centrum van de macht.
De Randstad is daardoor niet zo Randstedelijk meer.
