En dat klopte, want er werd nauwelijks naar gekeken en dus ook geen Top 10 voorspellingen ingezonden en dat terwijl er wekelijks een volledige Top 10 viel te winnen.

Toch kregen wij elke week de tien plaatjes, waarvoor wij dan ook een winnaar moesten vinden. Een tijd dat mijn populariteit onder muziekliefhebbers behoorlijk groeide. “Geef mij ook een plaatje….” Dat ging heel lang goed, tot het moment dat de sponsor van deze rubriek meer wilde weten over het aantal inzenders. Het verzoek was dat in het vervolg de briefkaarten aan hen zouden worden doorgezonden. Oei, vijf of zes kaarten getuige niet van succes. Of ik dit maar even uit hun hoofd wilde praten. En daar had ik een slimmigheidje op gevonden.

“Sorry, onze redactiestatuten laten niet toe dat wij inzendingen van lezers aan derden beschikbaar stellen.” Het klonk aannemelijk, kan zelfs waar zijn en ging er dan ook in als zoete koek. “Maar of ik dan wel de oogst van één week wilde sturen, wat na het inkijken zou worden teruggestuurd.” “Nee, sorry.” Na veel aandringen en niet de kans lopen dat de sponsor zou stoppen, spraken we af dat ik de volgende week met de briefkaarten zou langskomen, die dan even ingekeken konden worden. Hiermee werd ingestemd.

Het was vrijdag en er was actie geboden. Als den donder 100 briefkaarten gekocht, bij de krant samen met een Top 40, omwille van keuzes maken, rondgedeeld. Na een uur alle briefkaarten weer opgehaald en op diverse plaatsen op de post laten doen. Maandagochtend was het feest. Stapels briefkaarten trof ik op mijn bureau aan.

Slot van het liedje was dat de Draaiparade nog heel lang op de TV krant heeft gedraaid. Dat ik later bij een andere krant ben gaan werken, de kabelkrant nooit een succes is geworden, berust uiteindelijk op louter toeval.

-o-o-o-