Ik verkeer in de kritieke fase, dat ik mijzelf zielig ga vinden. Dat de geranium voor mij ineens een welgevallige plant lijkt te zijn, om lekker achter te gaan zitten. Deze dip erger dan ooit, heeft alles te maken met mijn zwaardere hoofdpijn, die ik geen moment per etmaal weet te ontlopen. En dat al weken achter elkaar. Vannacht van de pijn niet kunnen slapen. Wat een tering nacht! Het ellendige is dat pijnbestrijders geen enkele vat op mij hebben.

Vanochtend, na toch wat hazenslaapjes te hebben gedaan, op normale tijd mijn bed uitgekropen, om lusteloos achter m’n PC te gaan hangen. Mijn digitale geraniums.

Het valt te bidden dat deze allejezusse hoofdpijn zich snel weer zal vermilden tot acceptabel niveau. Ik snak terug naar, mijn permanente hè-nou-niet-ik-heb-hoofdpijn periode. Bij wijze van babbelen natuurlijk.

Maar, er gaat een motief schuil achter mijn gezever in het openbaar. Allereerst om er iets van weg te schrijven èn om heel medisch Nederland mijn kopzorgen, waarvoor na 7 operaties vele artsen in totaal 8 ziekenhuizen node de handdoek in de ring hebben gegooid, onder de aandacht te brengen. Wie weet komt één van hen op een lumineus idee. Dat zou ik misschien wel via een advertentie in hun tijdschrift Arts & Auto moeten doen.