In een inspirerende omgeving was ik met Hans van Dam in gesprek, toen er een voor mij vreemde man met uitgestoken hand op ons toeliep. “Hey Hans, hoe is het met jou?” En ondanks dat ik wist dat het heel goed gaat met Hans, leek mij zijn reactie ingetogen. “Tjee, dat is een tijd geleden,” sprak de man onverstoord, kennelijk zonder Hans’ gelatenheid waar te nemen. Nadat zij over en weer nog wat neutrale onbelangrijkheden hadden uitgewisseld, nam de vreemdeling met een hartelijk “tot ziens maar weer” afscheid.

“Ik heb niet het idee dat die meneer jouw meest intieme vriend is,” gooide ik mijn eerste visje uit. “Welnee man, ik ken ‘m van gezicht, maar weet bij God niet waarvan, laat staan dat ik zijn naam ken.” sprak Hans opgelucht dat hij niet verder op de proef was gesteld. “Maar het is wel lullig, hij deed zo enthousiast en ik reageerde lauw.””En je kwam er tijdens het gesprek ook niet verder achter?” ging mijn tweede visje te water. “Nee, hij vroeg nog wel of ik nog steeds bij dezelfde groothandel kom, maar dat was al. Weet je, ik kom dagelijks zoveel mensen tegen, dat ik vaak moeite heb om te onthouden wie wie is en namen is helemaal voor mij een ramp.””Hans, dan ben ik je redder in nood….”

Deze voorspelling kon ik doen, omdat ik in mijn arbeidzame leven heel vaak met hetzelfde probleem had te kampen. Beroepshalve ontmoette ik heel veel mensen en bezocht een paar keer per jaar een congres, waar de moeilijkheidsgraad van herkennen in overtreffende trap zich voordeed. Gelukkig heb ik ooit, van één van mijn leermeesters, daar een foefje op gekregen.

Zeker twintig jaar heb ik mij met succes hiervan weten te bedienen en om te voorkomen dat dit gemeengoed werd, heb ik deze truc altijd voor mijzelf gehouden. Nu ik de schijn van herkenning niet meer hoef op te houden, vond ik het prima Hans dit trucje te leren, waarvan de lezer van mijn blog nu deelgenoot wordt:

“Laten we even doen alsof jij hartelijk op mij toekomt, mij bij name noemt en ik even niet weet wie jij bent of hoe je heet,” startte ik mijn onthulling. Hans nam het rollenspel erg serieus, deed een vijftal stappen terug, om met uitgestoken hand op mij af te komen. “Hey Arnold, leuk je te zien, hoe is het met jou?” In mijzelf gniffelend had ik plezier om zijn gretige aanpak tot ‘dit lesje leren.’ “Hey, hallo, ging ik mee in zijn rollenspel. “Het gaat prima met mij, maar hoe is jouw naam ook al weer?” “Nou uhh, Hans.” “Tja Hans, tuurlijk dat weet ik ook wel, ik bedoel je achternaam?” “Uhh, Van Dam.” stralend van genoegen zag ik dat Hans de truc door had. “Fantastisch!, maar als ik nu Van Dam had gezegd?” “Simpel, dan had ik gezegd: Pfff, ja Van Dam, dat weet ik ook wel, maar ik bedoel je voornaam?” Hans schoot in de volgende deuk. “Hans,” riep hij triomfantelijk, nog niet helemaal van zijn rollenspel losgekomen.

Hij had het stuk helemaal door. Waar de voornaam werd genoemd, vraag je naar de achternaam en bij de achternaam natuurlijk om de voornaam. Dit werk perfect en heeft mijn contact met relaties altijd goed op pijl gehouden. Van Dam, uhh Hans, gaat het direct uitproberen en zal mij verslag doen.

Mocht je dit ook uitproberen en krijg je gniffelend terug “leuk geprobeerd” is er alle kans dat de gesprekspartner mijn blog heeft gelezen. Dat jullie in dat verband maar veel je hoofd mag stoten.