“Die is temmes…”, zal ongetwijfeld de reactie zijn van een echte Hagenees, als ik mijn actie van de dag zou vertellen. En eigenlijk zou hij nog gelijk hebben ook. Het heeft alles te maken met mijn onnodige fanatisme, waarmee ik ben behept.

Tijdens mijn arbeidzame leven had ik al vreselijk de pest aan mannen die “het zal mijn tijd wel duren” voor in de mond hadden liggen. Freewheelend gingen zij richting de vut. Gelukkig had ik de moraal om tot aan de laatste dag aan toe voor mijn baas vol op in de weer te zijn. Dat was m’n fanatisme.

Dat hoeft tijdens de vut natuurlijk niet meer. Dat zal best, maar fanatiek gedrag heb ik niet van mijn harde schijf weten te wissen. Drie maal per week manifesteert zich dat met sporten. In het weekend tijdens m’n wandelgedrag.

Nou rechtvaardigt de weersvoorspelling dit weekend een opvatting van ik hoef niet meer zo nodig. Uhhh, maar juist dit weekend kan ik weer 1.000 kilometer achter mijn kuiten krijgen. Tja, en dat kriebelt toch. Met een optimistische uitleg over “weer on line, buienrader en weer & verkeer” leek het mij vandaag toch goed te doen. Dus op naar de 20 van het Amsterdamse bos.

Dat heb ik geweten,. Een uurtje sneeuwstorm, waarbij ik toch voor mij uit moest blijven kijken om geen routepijl (in zwart/wit) te missen. Omdat het wandelpad, voetpad en alles daar om heen, niet meer van elkaar was te onderscheiden, was het ook zaak om heel goed op te letten waar je liep. Nou ja, schuifelde.

Hoewel ik er onderweg, af en toe, anders over dacht, ben ik toch blij deze fantastische fraaie tocht te hebben gelopen. Ja Hagenees, misschien temmes, maar eigenlijk vond ik het zo gek nog niet.