1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
Het mag natuurlijk niet uitmonden tot leedvermaak, al dat fileleed wat Nederland door het extreem slechte weer nu al wordt aangedaan. Laat ik het dan maar een gevoel van opluchting noemen, omdat ik door de vrolijke vut niet onnodig meer de weg op hoef. Mijn portie heb ik na 35 jaar, met zeker een miljoen autokilometers, wel gehad.
De laatste 20 jaar heb ik, op een parkeerplaats één keer een auto even aangetikt. Het was wel een Mercedes, dus liep het schadebedrag toch aardig op. Natuurlijk werd de schade door de verzekering gedekt. Alleen moet je wel oppassen wat je, via je werkgever, als schadeverhaal neerschrijft. Ze willen zich namelijk nog wel eens van een handigheidje bedienen. Zoals met de heel doorzichtige vraag: Is de schade ontstaan tijdens een zakelijke of privérit?Zakelijk natuurlijk. Zou je anders hebben vermeld, wordt er ` 250,= eigen risico van je salaris ingehouden. Ja, dag!
Ook is mijn autoruit een keer aan gruzelementen gegaan. Tenminste, nadat ik (te) lang met een sterretje ben doorgereden. Bij het aanmelden van die schade kwam ik wederom een geraffineerde vraag tegen: Begon de ruitbreuk eerst met een ster? Nee, natuurlijk niet!, waarmee ook dit eigen risico was omzeild.
Ik bedoel maar, het kan gevaarlijk (glad) zijn op de weg, maar op schadeformulieren kan je ook uitglijders maken.
Mijn hernieuwd contact met mn neef uit Zuid-Afrika, zoals in All in the Family van 15.12. beschreven, blijft niet helemaal zonder gevolgen. Vooral door zijn correcties op de oproep in mijn blog Ze vinden is ook een kunst van 15 november. De gezochte ex-oom kunstschilder Eef van Duykeren blijkt namelijk niet de man te zijn geweest van mijn Tante Guus. Zij zou getrouwd zijn geweest met ex-ome Fris Sabbelerollen (of zo iets), die met dochter Loes emigreerde.
Eef van Duykeren is van mij geen ex-, maar gewoon volle oom, ten minste als hij nog in leven is. Hij was getrouwd met tante Marie Kroon en zijn nooit van elkaar gescheiden. Oom Eef werd gewoon weduwnaar, omdat mijn tante erg jong overleed. Maar, en nu komt het, overleden onder verdachte omstandigheden.
Het moet ergens begin jaren vijftig van de vorige eeuw zijn geweest. Locatie: Zuiderparklaan, waarschijnlijk, nummer 339 in Den Haag. Op de eerste etage, met mijn ouders als naaste buren op 343. Uit overlevering weet ik alleen maar dat er toen allerlei geruchten de ronde deden. Zij zou wel eens vermoord kunnen zijn .
Waar oom Eef na haar dood is gebleven heb ik geen idee van. Ook kan ik niet zeggen of hij ooit verdachte is geweest. Wat ik wel weet, is dat ik het schilderij Dorus Rijkers van hem heb. En misschien wel terug moet naar de rechtmatige eigenaar of erfgenamen?! Tenminste, dan moet ik wel zeker weten of oom Eef onschuldig is. Anders is het schilderij sowieso verbeurd verklaard en kan ik het zelf in mijn testament opnemen.
Gezien het belang hiervan, denk ik wel een beroep te kunnen doen op het Cold Caseteam (CCT van het Openbaar Ministerie). Die krijgen het dan niet makkelijk, want van de direct betrokken familie is er bij mijn weten niemand meer in leven. Maar misschien wonen er nog wel oudjes op de Zuiderparklaan, die zich er iets van weten te herinneren.
Anders zou er een beroep gedaan moeten worden op mijn familie van de opvolgende generatie. Op neef Jan bijvoorbeeld, omdat hij rond de plaats delict in die tijd als pakkenpoetser voor mijn vader werkzaam was. Niet dat hij ooit in de verdachtenbank zal komen, daar was hij veel te jong voor, maar hij zou in ieder geval op foto´s aan kunnen wijzen, wie tante Marie is. Ook kan het heel goed mogelijk zijn dat hij roddels of details uit die tijd kent, waardoor het Cold Caseteam alsnog aan een sporenonderzoek kan beginnen. Het Openbaar Ministerie moet kroongetuige J vanden B. maar vanuit Zuid-Afrika invliegen, om hier aan een verhoor te onderwerpen. Ook lijntjes richting Bloemfontein en Düseldorf zullen niet aan de aandacht van het CCT mogen ontsnappen.
Nooit kunnen bedenken dat het binnen mijn familie zó spannen kon worden.
Niet alle scholieren komen morgen vrolijk naar huis, ondanks dat zij dan op de drempel van de kerstvakantie staan. Dat heeft alles te maken met het kerstrapport. Je zal maar met een rapport in walstempo (één, twee, drie, één, twee, drie) thuiskomen, in de wetenschap dat je het na de vakantie getekend door ouders weer moet inleveren.
Als ervaringsdeskundige weet ik nu wat ik toen had moeten weten en dat wil ik graag met de falende jeugd delen. Er is namelijk niets eenvoudiger dan het vervalsen van de handtekening van je vader of moeder. Ik weet dat uit proefondervindelijke ervaring. Om elk wantrouwen tegenover deze bewering weg te nemen, hier de test die ik mee heb ondergaan.
In een groep van ongeveer 15 personen moesten we allemaal onze handtekening op een leeg vel papier zetten en dit doorschuiven naar degene die links van ons zat. Ons werd toen gevraagd de handtekening na te maken, wat niemand is gelukt. Daarna moesten we het papier een halve slag draaien, zodat de handtekening op zn kop stond. Vervolgens kregen we de opdracht de handtekening opnieuw na te maken. En, geloof het of niet, iedereen wist de handtekening van zijn buurman m/v prachtig na te maken. Ook mijn prestatie mocht er zijn, terwijl ik helemaal niet kan tekenen.
Als verklaring kwam dat het normaal namaken van de handtekening wordt aangestuurd door je linker (rationele) hersenhelft. Draai je de handtekening om, word je linker hersenhelft aangesproken. Daar waar creativiteit zich bevindt.
Dus jongelui, effe de handtekening van het paasrapport omdraaien en simpel natekenen. Beloof me dan wel dat je van de zomer weer apentrots door je ouders de handtekening op het schoolrapport laat zetten.
In mijn arbeidzame periode was netwerken erg vrolijk van aard. Zo waren er congressen te bezoeken waar je de bar, uhhh ik bedoel de klanten, niet uit het oog verloor. Deze vorm van netwerken mocht dan ook geld (van de baas) kosten. Zo ook de uitgebreide lunches met enigszins een zakelijk inslag. Onze belangrijke informatieverwerking vond anoloog, dus aan de bar of aan een rijkgevulde dis plaats.
Het digitale tijdperk heeft een deel van deze charme voor mijn soortgenoten van deze tijd hen ontnomen. Zij hebben het maar te doen met sites van Hyves, Facebook en met Social Talking via Twitter. Koud, kil, vooral zakelijk. Lol maken is er voor hen veel minder bij.
Hoewel ik in de vrolijke vut zit, heb ik mij toch maar bij Hyves en Facebook aangemeld. Min of meer op uitnodiging. Want wie is er nou niet van gecharmeerd om te worden uitgenodigd om vriendjes te worden. Ik ben echter nooit ècht actief op deze sociale media geworden en daardoor redelijk passief met het opbouwen van mijn digitale vriendenkring. Vooral ook omdat een zakelijk netwerk voor mij niet meer nodig is.
Van de week prijsde ik mij wel heel gelukkig toch op Facebook te zitten. Een volle neef, die al jaren in Zuid-Afrika woont, is via Facebook van zijn dochter naar zijn Hollandse roots op zoek gegaan en kwam zo bij mij terecht. De eerste mailcontacten over en weer zijn al geweest. Maar we hebben nog heel wat bij te mailen, want er heeft in beider leven in de loop der vele jaren zich heel wat afgespeeld.
We doen het maar heel af en toe, tv kijken in de slaapkamer en het werd ook steeds minder. Achteraf realiseer ik mij dat dit voornamelijk lag aan de oeroude kijkdoos. De overgang van 97 cm digitale Full HDTV naar 55 cm ouderwetse kleuren-tv is eigenlijk ook veel te groot. In de slaapkamer leek het tv kijken veel meer op het loeren door het sleutelgat.
Mijn vrouw pikte het niet langer. Mijn hoe vaak kijken we nou helemaal?, pareerde zij heel steekhoudend met , dan ga ik naar de slaapkamer en kan jij gewoon sport blijven kijken. Haar opofferingsgezindheid gaf de doorslag. Ik kon niet anders dan .
Dan wil ik wel voldoening halen uit mijn inkoopraffinement, waarvoor ik zowel op internet als in het veld mij uitvoerig oriënteerde. De slag was gevallen, toch weer een Philips, Full HD van 82 cm. Nu nog even checken waar dit toestel het goedkoopste is. Uit het aanbiedingendoolhof kwam 399,= als laagste prijs uit de bus.
Met een laatste dubbelcheck op internet daalde de dagprijs naar 379,= Bingo! Op naar BCC. De vriendelijke verkoper had snel door dat mijn keuze al was bepaald en deed nog maar weinig moeite mij naar een duurder toestel toe te praten. Prima keuze meneer, erg veel plezier er mee, nam hij allerhartelijkst afscheid. Het prima inkoopresultaat schonk mij veel voldoening.
Na de fluitje van een cent installatie lagen we met een blij gezicht in bed tv te kijken. Nu al kijk ik uit naar het kijkplezier van de tv-marathon over de Elfstedentocht 2011. Wat ben ik blij dat mijn vrouw was blijven aandringen. Overigens in combine op afstand met mijn zus.
Twee dagen na aankoop ontdekte ik tussen de stapel folders, die ik altijd minutieus doorneem, dat mijn Philips elders nòg twee joeten ( 20,=) goedkoper werd aangeboden. Iets wat bij mij steevast knaagt. BCC Low Pricing, galmde het onwillekeurig door mijn hoofd, waar ik op hun site uitvoerig uitleg over kreeg. Prijsverschil + 25% houdt in dat ik 24,= van BCC terug kon krijgen. Maar ja , ga als tevreden consument maar eens terug om geld terug te vragen. Wat zullen ze bij BCC de pest in krijgen.
Mijn gêne voorbij, ging ik terug naar de winkel. Opnieuw werd ik uiterst vriendelijk geholpen. De folder van de concurrent was overtuigend genoeg en werd mij de 24,= terugbetaald. Daar is nou juist onze Low Pricing voor, werd ik over mijn laatste beetje verlegenheid getild.
-o-o-o-
N.B. De Gründig type T55-340 a CTI text, slaapkamer TV staat inmiddels 4 dagen voor 20,= te koop op Marktplaats. Lezers van mijn blog kunnen m GRATIS op komen halen.
Het is waar, ik heb wat tegen die commerciële TV-zenders. Te vaak zijn hun programmas erg oppervlakkig en zijn er veel te veel zouteloze commercial breakes. Maar oké, ik wil ook wel toegeven dat het RTL-programma The Voice of Holland voor mij het beste programma is sinds jaren. Ik baal er zelfs van dat ik deze topper niet vanaf het begin heb gevolgd.
Omdat mijn vrouw het programma graag ziet, staat elke Zondag Life for You, van Carlos & Irene, aan. Voor mij is dat krediet opbouwen om 1 ½ uur later naar Studio Sport te kijken. Het is geven en nemen nietwaar?!Ik vermaak mij in die tussentijd wel met het doornemen van mijn tijdschriften, of ander achterstallige leesstuf.
Ben je voor het gesponsorde programma, zoals Life 4 You, niet de doelgroep van RTL en haar adverteerders, dan hebben ze compleet maling aan je. Sterker nog, heel schofterig jagen ze je je eigen kamer uit. Want het programma wordt namelijk om 18:00 uur onderbroken voor RTL Nieuws en daarin zit hun gluipstreek.
Waar een fatsoenlijke zender, jazeker die van de publieksomroep, je waarschuwt even weg te kijken en het geluid af te zetten, omdat de voetbaluitslagen volgen, brengen die RTL hufters het van het ene op het ander moment ´pats´ vol in beeld.
Kennelijk om je het spanningsplezier bij Studiosport, van de concurrerende zender, te ontnemen. Eigenlijk zou je de RTL adverteerders, van rond dit sabotagemoment, moeten boycotten.
Wat kan een mens toch jaren vervlogen herinneringen onbedoeld bij je oproepen. Ik had weer twintig kilometer weggewandeld, waarna ik standaard even een biertje aan de bar nam. Het was in Rotterdam, waar ik jaren geleden voor zowel het Rotterdamsch Nieuwsblad, als voor Dagblad Het Vrije Volk heb gewerkt. Dus, ondanks dat Manhattan aan de Maas in de loop der jaren gigantisch is veranderd, gaf het toch een feest van herkenning. Ook genoot ik weer even van die ronde Rotterdamse humor.
Er zat echter één man aan de bar die èn de humor niet verstond en zichzelf niet aan humor schuldig maakte. Zijn tongval ging ook veel meer richting Aerdenhout. Juist zulke buitenbeentjes hebben direct mijn belangstelling. In overdreven bekakt Haags bestelde ik nog een fluitje.
Aerdenhout meende hierdoor in mij een klassengenoot te hebben gevonden en begon heel geaffecteerd te leuteren over de wandelroute, die toch veel beter uitgezet had kunnen worden. Op mijn reactie dat het, zeker in combinatie met de routebeschrijving, heel goed te doen was, kwamen de details over het derde bospad, net over een brug en verder gezever over hoeken en straten. Ik was direct genezen. Wat een zever en o ja, niet geringd, dus kennelijk niet getrouwd. Met het knikken van ja, nee en amen, heb ik toen mn biertje opgedronken om de volgende fase van de dag weer mijn huwelijksleven voort te zetten.
Onderweg naar huis moest ik toch steeds aan die Aerdenhoutse zever denken. Alsof mijn gedachten werden ondertiteld, wist ik plots weer aan wie deze man mij deed denken. De herinnering ging heel veel jaren terug, naar de tijd dat ik als bijverdienste voor een verzekeringsmaatschappij werkte. Na telefonisch te hebben afgesproken, kwam ik ooit op een adres ergens in het Westland.
De deur werd geopend door twee druppels water van Aerdenhout. Na mij bekend te hebben gemaakt, bleek hij niet de heer des huizes te zijn. Met een ogenblikje mijnheer werd mij een zilveren dienblad voorgehouden. Zonder er maar enige ervaring in te hebben, legde ik professioneel mijn kaartje op het blad.
Ik heb geen gulden aan de heer des huizes kunnen verdienen, maar wel een heel bijzondere ervaring opgedaan. Ontvangen worden door een heuse butler. Aerdenhout bracht mij weer even terug in die tijd.
Nog steeds ben ik er niet uit voor welke zorgverzekering ik het aankomend jaar kies. Ik meende het juiste criterium tot kiezen te hebben gevonden. Het moet geen commercieel bedrijf zijn, want daar gaan ze alleen maar voor de poen. Nee, een zorgverzekeraar zonder winstoogmerk, want die zijn er uiteindelijk alleen maar voor de klant ., dacht ik. Door geen winst te maken, zijn er kennelijk ook geen zorgen òm het geld , met het risico dat de poen er met scheppen uitgaat. Dit bedacht ik, bij het zien van de grote premieverschillen tussen ondermeer CZ en Univé, beiden zorgverzekeraars zonder winstoogmerk.
Ik zoek nog wel even verder. Het vinden van de juiste zorgverzekeraar is op zich al een hele zorg.
Bedrijven geven jaarlijks een vermogen uit aan marktonderzoek, om zo er achter te kunnen komen of zij wel doen wat de consument van hen verlangt. Wat is het dan raar dat er op heel veel sites geen klacht of kritiek valt te uiten. Stom, want goedkoper èn directer kan het contact met de consument niet zijn.
Door een voorval van vandaag, neem ik de site van Albert Hein als voorbeeld. Wij kochten bij AH de verse tomaten/crèmesoep. Een van de speciale producten uit de vershoek, waar wij dan ook hoge verwachtingen van hadden. Helaas, het was niet te eten!
Nooit meer zullen wij ons er toe laten verleiden om vers van Albert Hein te kopen, waar Appie natuurlijk helemaal nooit achter zal komen. Anders zou het zijn als de grootgrutter ons daar de kans voor zou geven. Zo bijvoorbeeld: Op de pagina WAT VINDT U ER VAN? vermelden zij wat die dag (of week) vers te koop is, met als verzoek: Wilt u ons een (school)cijfer geven voor onze tomaten/crèmesoep (rolmenu van de versproducten), met als het kan, graag ook een korte motivatie. Onze koks zullen er blij mee zijn.
Of aanpak van vergelijkbare strekking. Over marktinformatie gesproken?! Een beetje marketeer weet dit voorbeeld ongetwijfeld naar eigen product/bedrijf te vertalen.
Nu we richting oliebollen gaan kan ik concluderen dat wij de crisis behoorlijk hebben doorstaan. We leven er nog steeds goed van. Dat neemt niet weg dat ik mij, tijdens mn pismomenten, toch enigszins zorgen maak over de toekomst. Van de week kreeg ik namelijk het bericht dat een bevriende onderneming, omwille van bezuinigings- maatregelen, heeft moeten besluiten voor 2011 geen kalender meer cadeau te zullen doen.
Nog maar 22 dagen, dan heeft op mn WC-muur zich een haakje ontbloot (zie rood vierkantje rechts op de foto), waardoor de dagen van het nieuwe jaar er niet meer op terug te vinden zijn. En dat is slikken. Toch ga ik achter deze gebeurtenis geen verklaring zoeken en heb ik nog steeds alle vertrouwen in het nieuwe jaar.
Neemt niet weg dat ik het ten zeerste waardeer, als er nu vanuit het bedrijfsleven een aanbod komt, waarmee mijn haakje zn functie in 2011 kan blijven vervullen.
Ik heb m in i-Tunes met de nodige herhalingen al weer aangeklikt, Imagine van John Lennon. Wat een Goddelijk nummer. Om zo iets moois te kunnen schrijven moèt je wel een uitverkorene zijn. Niet aan het kruis, maar door een kogel de hemel ingejaagd. Vandaag 30 jaar geleden.
Was het maar waar, dat de inhoud van Imagine zoveel impact had, dat de wereld er een klein beetje vreedzamer door is geworden. Anno 2010 zou John Lennon zijn Imagine versie 2.0 hebben geschreven, uiteraard alleen via Internet te downloaden: Stel je nou eens voor dat Internet ..
Die kans is de oud-Beatle nooit gegund geweest. Weliswaar op mijn eigen niveau, heb ik wèl het geluk gehad om Imagine in relatie tot Internet te brengen. Via mijn kroondomein.com kwam ik namelijk digitaal met een poppenmaakster in contact. Zij had mij met één van haar creaties zo ontzettend getroffen, dat ik haar vroeg of ik die pop virtueel in leven mocht brengen; haar een historie mocht geven.
Ik kreeg die kans, met Imagine als mijn inspiratiebron. Diaka was geboren. Met Diana Nieuwenhuis als haar schepper en trotse moeder, waarbij ik mij als geestelijk vader beschouw. Diana stemde hier niet alleen mee in, maar gaf mij ook toestemming haar verhaal in mijn kroondomein te publiceren. Digitaal is hieruit een hechte vriendschap ontstaan.
De oude Dakota PH-PBA uit 1944 van Prins Bernard is van stal gehaald, opgeknapt en van een nieuwe naam voorzien: Prinses Amalia. Das lekker. Ben je de Koningin van Nederland van rond 2060 en word je op je zevenjarige verjaardag afgescheept met een oud vliegtuig van uit een oorlog, waar je generatiegenoten helemaal geen weet van hebben.
De Prinses was niet bij de doop van het toestel. Nee dank je de koekoek. Het valt heel goed te begrijpen dat de prinses zich ooit gaat afvragen waarom er zonodig een oude Dakota haar naam moest gaan dragen. Geloof je ècht nog in de toekomst van het koningshuis, had er geen vliegtuig maar een park naar haar vernoemd geworden, het Prinses Amaliapark. Het koningshuis lijkt er uit te vliegen
In een kroeg valt het soms niet mee om uit het schildje op de deur op te maken, wat nu de dames en wat de heren WC is. Het is wel eens gokken geweest. Om zeker te zijn zou je natuurlijk met je oor tegen de damesdeur gedrukt kunnen luisteren. Hoor je veel gekwebbel, ben je bij de Ladiesroom.
Bij de mannen wordt veel minder gewauweld. Hooguit tref je er wat machogedrag aan, wat niet op houdt bij gegluur over de schaamschotten. Zoals die zeikende grappenmaker naast mij. Zijn stevige straal plensde het urinoir in. Vol trots keek hij om zich heen. Op het moment dat hij mij aankeek merkte hij stoer op:
Imitatie moet je bij mij niet mee aankomen. Kom dan met niets. Niet dat ik alleen maar originelen heb, welnee ik heb dan iets wat origineel van zichzelf is, dus niet is nagemaakt. Het zal dan ook niemand verrassen, dat ik ook een hekel heb aan nagemaakten
Dat leg ik uit, alvorens bij Dominique Weesie uit te komen. Bij mijn eerste confrontatie dreigde ik onsympathieke gevoelens te ontwikkelen voor Bart Chabot. Zijn manier van doen leek me veel te veel op dat van de Rotterdamse burgemeester van de nacht, Jules Deelder, die ik fantastisch vind.
Maar Bart won steeds meer sympathie bij mij, want hij blijkt gigantisch veel humor te hebben en heeft heel andere inzichten dan Jules. Trouwens Deelder staat stijf van de Rotterdamse humor, terwijl Chabots gein heel Haags is. Ik ben dus ook een groot fan van Bart Chabot. Tot zover het voorbeeld.
Dan kom ik uit bij Dominique Weesie, die ik voornemens was te verguizen. Hem vind ik echt een mislukte kloon, niet te verwarren met mijn Chinese naamgenot, van Rutger Castricum. Rutger volgde ik al een tijdje via Geenstijl.nl op internet. Zijn onaangename manier van interviewen, vaak grof en respectloos, werd altijd goed gemaakt met zijn humor. Meestal vielen zijn slachtoffers uiteindelijk ook voor zn charme. Heel kenmerkend voor deze vleesgeworden geenstijl is wel dat schuin links en schuin rechts draaien van zijn hoofd, terwijl hij een onderwerp inleidt.
Dat zien we ook bij hem terug in het tv-programma PowNews van PowNed. Ik vind het heel irritant dat Dominique Weesie de kopmotoriek, van links naar rechts, van Rutger probeert te imiteren. Daarbij komt dat hij zijn grove en respectloze uitlatingen volkomen humorloos van de autocue afleest.Geen stijl dient hij wel heel letterlijk te nemen.
Die is temmes , zal ongetwijfeld de reactie zijn van een echte Hagenees, als ik mijn actie van de dag zou vertellen. En eigenlijk zou hij nog gelijk hebben ook. Het heeft alles te maken met mijn onnodige fanatisme, waarmee ik ben behept.
Tijdens mijn arbeidzame leven had ik al vreselijk de pest aan mannen die het zal mijn tijd wel duren voor in de mond hadden liggen. Freewheelend gingen zij richting de vut. Gelukkig had ik de moraal om tot aan de laatste dag aan toe voor mijn baas vol op in de weer te zijn. Dat was mn fanatisme.
Dat hoeft tijdens de vut natuurlijk niet meer. Dat zal best, maar fanatiek gedrag heb ik niet van mijn harde schijf weten te wissen. Drie maal per week manifesteert zich dat met sporten. In het weekend tijdens mn wandelgedrag.
Nou rechtvaardigt de weersvoorspelling dit weekend een opvatting van ik hoef niet meer zo nodig. Uhhh, maar juist dit weekend kan ik weer 1.000 kilometer achter mijn kuiten krijgen. Tja, en dat kriebelt toch. Met een optimistische uitleg over weer on line, buienrader en weer & verkeer leek het mij vandaag toch goed te doen. Dus op naar de 20 van het Amsterdamse bos.
Dat heb ik geweten,. Een uurtje sneeuwstorm, waarbij ik toch voor mij uit moest blijven kijken om geen routepijl (in zwart/wit) te missen. Omdat het wandelpad, voetpad en alles daar om heen, niet meer van elkaar was te onderscheiden, was het ook zaak om heel goed op te letten waar je liep. Nou ja, schuifelde.
Hoewel ik er onderweg, af en toe, anders over dacht, ben ik toch blij deze fantastische fraaie tocht te hebben gelopen. Ja Hagenees, misschien temmes, maar eigenlijk vond ik het zo gek nog niet.
De fabrikant van Page en Popla WC papier heeft in Amerika besloten om in het vervolg toiletpapier te fabriceren zonder kartonnen binnenrol. Daarmee besparen zij alleen al in de USA 17 miljard rollen karton. Hulde voor deze milieubesparende actie.
Maar dan ook postuum hulde aan mijn opa. In zijn tijd, de jaren zestig van de vorige eeuw, had hij schijthuistechnisch zelf een milieubesparende actie bedacht. Bij hem kwam er helemaal geen Popla papier in de WC. Een Blokker-WCrolhouder was er zelfs niet te vinden. Aan het muurtje hing namelijk een crank met fietspedaal, waar de twee rubberblokken vanaf waren gehaald. Over de steun die over bleef hing geen gekochte rol WC papier, maar een soort recyclingpaper.
Dat papier had wel de breedste van de WC rol, maar daar houden alle overeenkomsten mee op. Het papier, ribbelig en bruin als pakpapier, kwam van de omwikkelde nieuwe fietsen die mijn opa, als fietsenmaker, kreeg geleverd. De fietsen werden van dit papier ontrold, de verpakking opnieuw opgerold om, natuurlijk zonder kartonnen binnenrol, aan de ontrubberde fietspedaal te hangen. Tijdens gebruik was het prima af te rollen.
Het papier had echter één probleem. Als verpakkingsmateriaal was aan dit papier iets vettigs aangebracht, kennelijk om bij regen de fietsen extra bescherming te bieden. Dit had als gevolg dat er met afvegen uitglijders ontstonden. Zonder in detail te treden, kwamen je handen niet echt schoon uit de strijd en bleef de witte was in het kruis niet geheel onbevlekt.
Als kind heb ik daar toch enigszins onder geleden. Dan doet het mij extra deugd dat Opa Wanmaker voor Popla uiteindelijk de inspiratiebron is geweest, om milieubesparend WC papier op de markt te brengen.
Het is toch wel heel triest om te zien, hoe de postbode m/v sneeuw en vrieskou moet trotseren, om de post in secure regelmaat bij ons te bezorgen. En dit terwijl zijn (haar) toekomst heel onzeker is. TNT Post is voornemens duizenden bezorgers te ontslaan, om in deeltijd goedkope krachten er voor terug te nemen. Tientallen jaren trouwe dienst spelen hierin geen enkele rol. Er uit met die dure krachten.
En geloof maar niet dat het bedreigde ras daardoor minder goed werk aflevert. Sterker nog, opgewekt als altijd, schuiven ze je brieven door de bus. Om toch een beetje voor zichzelf op te komen, hebben zij het 2x een dag het er met staken bij laten zitten. Ook de aankomende tijd zal dit nog een paar keer gebeuren.
Eerlijk gezegd vind ik die acties veel te vriendelijk. De brievenbestellers moeten het veel harder aanpakken, met een actie die klinkt als een klok. Als sympathiserende buitenstaander roep ik hen hiertoe op:
Vanaf Maandag 6 december moeten zij heel selectief post bezorgen. Brieven wel, rekeningen niet en dat een hele maand lang! Kijk dan wordt het bedrijfsleven behoorlijk ontwricht. Facturen gaan dan niet meer van bedrijven naar bedrijven en de consument ontvangt geen enkele acceptgirokaart meer.
Natuurlijk zal het bedrijfsleven, inclusief de bonnenfabriek Centraal Justitieel Incassobureau, TNT Post onder druk zetten om ook de rekeningen te bezorgen. Waarschijnlijk zelfs met het dreigement dat het contract met TNT door wanprestatie wordt verbroken, om naar concurrentie uit te wijken. Reken maar dat er door de rekeningenchaos iets in beweging wordt gebracht, wat de onderhandelingen met de directie van TNT Post de onderliggende partij (bezorgers) ten goede zal komen.
Voor ons consumenten is het een leuke bijkomstigheid om eens een maandje geen rekeningen te ontvangen. December is al duur genoeg.
Koud hè?, Nou!, vooral die wind maakt het zo koud. En dat was het dan. Meer viel er niet over het weer te zeggen. Maar koud volstaat niet meer. Tegenwoordig gaat het over hoe koud. Alsof hieraan prestaties zijn verbonden. Het hele leven is één grote competitie, nietwaar?!
Dan is het koud hebben bij 5 graden onder nul wel een beetje lullig. Dat moet dramatischer kunnen, om uiteindelijk op min 15 graden uit te kunnen komen. Het begrip gevoelstemperatuur werd bedacht. Naar ik zo maar aanneem was dit een ingeving van een weermeneer (of mevrouw) in een ziekenhuis, doordat de zuster wilde weten in welke mate de patiënt nog pijn had. Met de vraag hiervoor ben ikzelf genoegzaam bekend: Als je de mate van pijn een cijfer moet geven tussen 0 en 10, welk cijfer geef je dan? De uitkomst van bijvoorbeeld 6 werd daarmee een uitdrukking van gevoelspijn. Bingo!, de stap naar gevoelstemperatuur was snel gemaakt.
Het zal mij benieuwen of er ooit meer onderdelen van ons gevoelsleven een cijfer gaan krijgen. Een onderwerp met een heel hoge fantasiewaarde, van 9 op z'n minst.
De discutabele klokkenluidersite WikiLeaks heeft recent ook gepubliceerd dat er in Nederland al vele jaren kernkoppen liggen. Wat decennia lang werd vermoed, is nu eindelijk bevestigd. Tijd om mijn stilzwijgen te doorbreken.
In 1967 heb ik in t Harde een paar maanden bij Van Heutz dienstplichtig gediend. De primaire taak van dit landmachtonderdeel was niets meer dan wachtlopen. Dit deden wij ergens diep in de bossen, waar wij op de vier hoeken van ogenschijnlijk een strafkamp, in een wachthuisje naar niets stonden te staren. Dag en nacht. In een binnenring van dit object werd er wachtdiensten gedraaid door Amerikaanse soldaten. Het was niet echt een strafkamp, maar een opslagplaats voor kernkoppen, zo werd er gefluisterd.
Met behulp van mijn oom, weliswaar chauffeur maar dan wel van een Generaal, kwam ik weg uit t Harde, om mij in Den Haag voor Defensie verdienstelijk te maken. (Lees hierover in mijn blog verborgen gebreken, van 24 november.)
Zal WikiLeaks nu ook onthullen dat de dienstplichtige soldaten bij de compagniecommandant thuis op rattenjacht moesten? Uhhh, ik zeg niks!
Wat is dat toch met die Amsterdammers? Het lijkt er op dat zij bang zijn om hun vermeende superioriteit te verliezen. Mogelijk ook enigszins aangejaagd door het slecht presteren van AJAX.
Ook bij De Telegraaf heerst kennelijk dit 020-complex. Anders valt toch niet te verklaren dat zij, bijna kleinerend, in Telesport koppen dat AZ in blessuretijd gelijk maakte, terwijl dit overduidelijk in de laatste speelminuut het geval was.
Voor de Amsterdammers breng ik dat toch nog maar een keer in beeld.
