1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
Sinds het vuurwerk oudejaarsdag al vanaf 10:00 uur s ochtends mag worden afgestoken, gaat het steeds beter met onze jaarlijkse kapitaalvernietiging. Het duurdere siervuurwerk en zwaardere donderslagen zorgen er voor dat het volk, in de laatste dagen van het jaar, voorlopig door al hun geldreserves zijn heen geraakt.
En daar is het onze overheid ook om te doen. Niemand is er toch mee gebaat dat er jaarlijks veel geld door de gleuven van de varkens verdwijnt. Want juist rollende euros zijn goed voor onze economie.
Vanmiddag naah een matinei geweis van de âhwejaarsconfeirence van Sjaak Bral in De Haag. In nog wel ut mauiste stukkie van De Haag Binnehof, Noâhdènde, Denneweg en Lange Voâhhâht. Netuâhlijk hebbe we auk effe de luikste plekkies aangedaan en een biegtje gepak bè Hathor an ut Smidswatâh (http//www.hathor.nl/) , een van de meis geweldage kroege die ik ken, waah ze je as echte gastheâh tegemoet treide met "Wat voâh lekkers wil u drinke?" Ik ken ech lyries worde van zaun aupeningszin, waarbè ut woâhd lekkers daarin gevluigeld is. Nie voâh niets is deize kroeg kaunekluk goedgekeuâhd. Prins Willem Aleksandâh hep daah, toen hè nog naas ut werkpalès opput Noâhdènde waunde, heil wat biegtjes gekanteld.
Sjaak Bral, ondegmeâh bekend van Haagse Harrie, was weâh geweldag op dreif en wis 2010 heil Haags weâh op de hak te neime. Neim nie weg dat daarbè de ondegtaun heil goed voelbaah was. Bè ut auvâhdenke vannet afgelaupe jaah komp r slechs één trefwoâhd bè mèn naah bauve extreim.
Allein al de weâhsomstandagheide, met rampe auvâh de heile weireld en in Neideland met opgeteld een kwagtaal vaulop sneiuw. Januari was zellefs de kâhdste maand van de eiuw. Met extreim veil reige, ondanks dat de Leuâh en Timaufeiff hieâh heil andars auvâh denke. Ja dag, zè hebbe ut dan auvâh gemiddeld Neideland, tewèl mèn paraplu gein kans kreig te drauge.
Ut nast ware toch me auge, bè ut zien van al ut leid in Haiti en Pakistan. Dat God ons mense verder mauge behoede.
-o-o-o-
Sorry, ik vergat mijn spellingcontrole aan te zetten:
Extreem.
Vanmiddag naar een matinee geweest van de oudejaarsconference van Sjaak Bral in Den Haag. In nog wel het mooiste stukje van Den Haag: Binnenhof, Noordeinde, Denneweg en Lange Voorhout. Natuurlijk hebben we ook even de leukste plekjes aangedaan en een biertje gepakt bij Hathor aan het Smidswater (http://www.hathor.nl/) , een van de meest geweldige kroegen die ik ken, waar ze je als echte gastheer tegemoet treden met Wat voor lekkers wilt u drinken? Ik kan echt lyrisch worden van zon openingszin, waarbij het woord lekkers daarin gevleugeld is. Niet voor niets is deze kroeg koninklijk goedgekeurd. Prins Willem Alexander heeft daar, toen hij nog naast het werkpaleis op het Noordeinde woonde, heel wat biertjes gekanteld.
Sjaak Bral, ondermeer bekend van Haagse Harrie, was weer geweldig op dreef en wist 2010 heel Haags weer op de hak te nemen. Neemt niet weg dat daarbij de ondertoon heel goed voelbaar was. Bij het overdenken van het afgelopen jaar komt er slechts één trefwoord bij mij naar boven: extreem.
Alleen al de weersomstandigheden, met rampen over de hele wereld en in Nederland met opgeteld een kwartaal volop sneeuw. Januari was zelfs de koudste maand van de eeuw. Met extreem veel regen, ondanks dat de Leur en Timofeeff hier heel anders over denken. Ja dag, zij hebben het dan over gemiddeld Nederland, terwijl mijn paraplu geen kans kreeg te drogen.
Het natst waren toch mn ogen, bij het zien van al het leed in Haiti en Pakistan. Dat God ons mensen verder moge behoeden.
Daarmee geef ik je niet het advies om je leesbril aan een koordje te hangen, want daar heb ik echt een bloedhekel aan. Zo erg zelfs dat mijn vrouw de gewoonte van het koordje zich ongevraagd heeft afgeleerd. Niet zonder gevolgen overigens. Met mijn zus zat zij eens gemoedelijk te lunchen, waarbij even de leesbril noodzakelijk was. Dit boven een dampend bord soep.
Eenmaal uitgelezen liet mijn vrouw het brilletje automatisch vallen, in de veronderstelling dat er (nog) een koordje aan zat. Mijn zus zag met grote ogen de bril in de tomatensoep verdwijnen. Doorzetter als mijn vrouw is, is het koordje nooit aan haar bril teruggekomen.
Maar ik dwaal af, want deze blog gaat helemaal niet over het vergeten van je bril. Althans, niet letterlijk. Met het uitleggen van mijn ervaring van vandaag, zal duidelijk worden wat ik dan wel bedoel.
Eindelijk heb ik vanmorgen de knoop doorgehakt en ben via Internet van zorgverzekeraar veranderd. Het was even puzzelen, maar uiteindelijk scheelt het mij wel 325,= per jaar. Dat zijn wel 715 oude ballen, voor nagenoeg hetzelfde zorgpakket. Wel viel het mij op dat er geen bijdrage voor aanschaf van een bril in het nieuwe pakket zat. Jammer, want dat is eens per twee jaar toch een bijdrage van 100,=
Door effe door mn administratie te snuffelen, bleek mij dat ik dit jaar nog in aanmerking kon komen, voor een bijdrage in aanschaf van een nieuw leesbrilletje. Zou er wat met mn opticien te regelen zijn, al was het alleen maar een rekening op dit jaar?! Dat brilletje komt dan wel .
Het was veel mooier dan ik kon bedenken. Vanmiddag kon ik nog terecht voor een oogmeting, zocht een simpel Lookovertje uit, want een prothese voor de gehele dag is mij opnieuw bespaard gebleven en kon direct afrekenen. Natuurlijk kosten minus bijdrage van de zorgverzekeraar. Nog effe gauw op de valreep dus.
En dat bedoel ik nou: Stap je ook over naar een andere zorgverzekeraar, vergeet dan je brilletje niet. Zou daarvoor in de nieuwe zorgpolis geen vergoeding zitten, kan je tot even voor de oliebollen, nog via je opticien bij je huidige zorgverzekeraar declareren".
Zoals geschreven, in mijn kroondomein.com Bij Wanmaker huren veilig sturen, heb ik niet veel met Kerst. Neemt niet weg dat ik 1e Kerstdag, nu 44 jaar geleden, wel met mijn vriendinnetje ben verloofd. Mijn ex-verloofde is nog steeds mijn vrouw, vandaar dat ik (wij) wel heel dierbare herinneringen over hebben gehouden aan die ene dag in 1966.
Als iemand die dacht de hele wereld in zn zak te hebben, had ik toen helemaal niets met het geloof, laat staan de kerk. Voor mijn omgeving op zich dan wel een geruststellende gedacht, omdat de kans op kindermisbruik daarmee tot een minimum werd beperkt. Trouwens, zelfs met terugkijken (en denken), kom ik tot niets, wat op dàt hot item anno 2010 lijkt, terwijl ik toch meerdere malen met vriendje John zijn verplichte kerkbezoek heb meegemaakt. Ik dan wel als een melaatse in het vak niet-parochianen, achter een hek van gotisch smeedwerk.
Nou was het ook niet zo, dat seks toen geen enkele rol speelde binnen de katholieke kerk. Want, heel stoer, ging in die tijd een pastoor er vandoor met de mooie vrouw van onze kruidenier. Een misstap die wel heel gemakkelijk valt te vergeven. Mannen onder elkaar, nietwaar.
Alvorens ons te verloven, zijn wij Kerstnacht 66 nog eens naar de kerk gegaan. Weliswaar, van de concurrerende, protestante God. Met mijn vader, omdat hij ook eens Live een preek van Dominee Lugtigheid wilde meemaken. Een beroemde voorganger, die als oud Marineman wist hoe hij de kritische kerkgangers van Den Haag moest inpalmen.
In die tijd deed ik veel ervaring op met Lugtigheid-klonen, die in onze jeugdkerk voorgingen. Want sinds er na een kerkdienst op Live Music kon worden gedanst, genoot ik wekelijks van tophits zingen in de kerk. Trouwens, door het type dominees (in spé) waren de diensten ook heel goed te pruimen. Daaraan terugdenkend, galmt het nog steeds bij mij na: Jongelui, jullie moeten niet vloeken. Jezus, waarom vloeken jullie dan ook?! Misschien wel daardoor weet ik op gezette tijden nog steeds mijn taal te kuisen, wat voor een echte Hagenees toch een vrij hoge moeilijkheidsfactor kent.
Door levenswijsheid gevoed, is mijn geloof multireligieus geworden. Ook daarin past niet echt een kerstbeleving. Neemt niet weg dat wij er genoeglijke dagen van weten te maken.
Met de hang naar de betere tv-programmas van weleer, ben ik destijds lid geworden van de ouderenomroep MAX. Wat blijkt , zo oud ben ik nog niet. Sowieso irriteert het mij enorm dat de directeur Jan Slagter noodleidend Europa afreist, om zichzelf als weldoener te profileren. Prima dat MAX armlastigen wil helpen, maar laat dat dan niet een One Man Show van ene Slagter zijn.
Los daar van vind ik dat omroep MAX totaal niet uit de verf is gekomen. Meer een bejaardensoos die via de kabel jou deelgenoot wil maken. Er zijn geen toneelavonden terug op de tv, wat wel de bedoeling is geweest. Mooie show- en muziekprogrammas van weleer werden niet opnieuw geprogrammeerd.
Achteraf gezien, is dat misschien maar goed ook. De goeie ouwe tijd moet gewoon de goeie ouwe tijd blijven. Dat is pas nog gebleken met de nieuwe versie van Wie van de drie. Voor mijn gevoel is dat programma totaal niet aangeslagen. Ik meen te weten waar dat door komt. De kracht van Wie van de drie oude versie zat m in de improvisatie, van ondermeer Albert Mol, Martine Bijl en Kees Brusse. Zij kregen ook alle gelegenheid van de panelleider Herman Emmink.
Ron Bransteder, panelleider nieuwe stijl, herhaalt in een mantra dat hij streng moet zijn, waarmee hij elk woord te veel afkapt, om zo binnen een te strak tijdschema te kunnen blijven. Kennelijk gingen er in de goede ouwe tijd veel meer minuten in een uur. De MAX van nu is meer de max aan tijd en daar heb ik nooit op zitten wachten.
Gisteravond vertikte RTL Nieuws het, om ons het allerlaatste nieuws te brengen. Wat kan daar achter zitten? Het was toch vol in beeld dat Jeroen Latijnhouwers, tijdens het weerpraatje van Margot, opschrok en wegliep. Ook Margreet Beetsma leek totaal van slag. Snel wisten de nieuwslezers zich weer te herpakken, want na wat beeldgerommel zaten zij weer de camera in te kijken, alsof er niets aan de hand was. Maar dat was het wel, alleen weet ik niet wat.
Wat is er toch met Koning Albert aan de hand??? Zou hij aan de mededeling, dat heel België door de extreme weersomstandigheden plat ligt, een verkeerde uitleg hebben gegeven?! Dat hij daardoor, uit voorzorg, heeft besloten een dag te vroeg op TV te komen?! Alles beter dan dat zijn kerstboodschap raakt ondergesneeuwd.
Misschien heeft hij zich een dag vergist, of wil de Koning van de Belgen morgen gewoon een snipperdag?! Hoe dan ook, het werd een kerstboodschap zonder kerst.
Een hondse behandeling krijgen, heeft door bovenstaand persbericht wel een heel andere betekenis gekregen. Op het gevaar af dat ik de gebeten hond word, schrijf ik toch maar neer dit wel een heel erg overdreven actie te vinden. Er wordt nota bene ook nog een hondenbiertje geschonken .
Ik geloof nooit dat de honden aan tafel 16 jaar en ouder zijn, dus is Ranzijn Tuin & Dier in overtreding. De eerste bonnen kunnen door, de pas in het leven geroepen, Animal Cop worden geschreven.
Het is toch wel leuk om wat van je dagbladcontacten over te hebben gehouden. Dan heb je nog wel eens het geluk, dat de geruchtenmachine in een vroeg stadium je bereikt. Dit keer over Femke Halsema. Naar het schijnt had ze wèl een heel serieuze reden om plotseling GroenLinks te verlaten, wat alles met de Statenverkiezingen 2011 heeft te maken.
Binnen haar politieke partij willen ze niet nogmaals verlies lijden, zoals bij de mislukte onderhandelingen van Paars-plus, tussen VVD, PVDA, D66 en GroenLinks, over een nieuw te vormen kabinet. De GroenLinks top wil in het vervolg volledig van haar eigen kracht uitgaan. Dan is het wel een eerste vereiste, dat je meer kiezers aan je weet te binden.
Voor de Statenverkiezingen van 2 maart 2011 moet er dan ook een smaakmakende verkiezingscampagne komen, waarbij terug werd gedacht aan de succesvolle campagne van de PSP, uiteindelijk de partij waar GroenLinks 20 jaar geleden uit is voortgekomen.
Dan niet met de tekst PSP ontwapenend, maar met:
GroenLinks laat zien wat ècht belangrijk is!
Om (h)eerlijk over te komen, zou Femke Halsema hiervoor zelf uit de kleren moeten gaan. Maar daar hield Femkes liefde voor de partij op. Zij dacht er niet aan om naakt op een poster te gaan staan. Al was het alleen al uit vrees, dat zij aan de binnenkant van kastdeuren op de kamers van (machts)wellustige leden van de regerings- en gedoogpartijen zou komen te hangen. Zij weigerde en trad af. Haar opvolgster Jolande Sap werd minder fotogeniek geacht, zodat de GroenLinks-poster er helaas niet zal komen.
Het is heel wrang dat een Nederlandse oorlogsmisdadiger, met moorden op zijn geweten, in Duitsland de kans krijgt om Nederlandse journalisten aan te klagen. Dit zwijn heeft geen recht van spreken, en mag natuurlijk zich ook niet op rechtshulp beroepen.
Ik vind dat Duitsland, na ruim vijfenzestig jaar, alsnog deze man op moet sluiten, het liefst alleen op water en brood. Of nee, toepasselijker: op water en varkensvoer.
Het was een hele klus om ergens in de kast een scardkabel terug te vinden. Wat een troep bewaard een mens toch. Tulpaansluitingen, allerhande pc-kabeltjes en stroomkabels met een grote verscheidenheid aan pluggen, telefoonopladers en wat al niet meer. Het ligt er maar en het blijft er maar liggen. Heel af en toe prijs je je gelukkig een bepaalde kabel te hebben bewaard, zoals dit keer die scard.
Heel Nederlands is het om alles maar te bewaren, terwijl het in de loop der jaren Nederland al veel opgeruimder is geworden door websites als Marktplaats.nl en een tal van vlooienmarkten, met die van Koninginnedag als nationaal hoogtepunt.
Maar dan toch nog even die kabeltjes Het geeft troep, maar heeft heel af en toe zn nut en voorkomt dat je voor duur geld weer een aansluiting moet kopen. Daar heb ik het volgende op gevonden:
Heel Nederland zou van zijn kabelvoorraad een netwerk moeten maken. Een magazijn met dependances bij iedereen thuis. Centraal geïnventariseerd op een website. Heb je dan een bepaald kabeltje nodig kijk je op de site, toets je postcode in, waarna er een overzicht volgt van de adressen waar je gratis het kabeltje, telefoonoplader of zo, kunt ophalen. Met zn allen weten we zo erg veel geld te besparen. En we noemen de site:
Het is tegenwoordig heel normaal dat van alles gratis is. De krant, tijdschriften zoals Allerhande, je mobieltje, internet, allerlei softwareprogrammas en wat al niet meer. In het gevecht om de consument zal die trend zich ongetwijfeld verder voortzetten.
Ik sluit niet uit dat dit fenomeen eind jaren vijftig van de vorige eeuw zich bij mijn tante Lena heeft ontwikkeld. De zwart/wit televisie was in nog maar weinig huishoudens te vinden, terwijl er op woensdag- en zaterdagmiddag al erg leuke kinderprogrammas op de buis waren. Dappere Dodo, Morgen gebeurt het en Swiebertje, om maar een paar toppers te noemen.
Bij ons in de buurt was het alleen nog maar de familie van Eijk die zon prachtige wonderdoos had, waar wij kinderen mochten komen kijken. Let wel, tegen 5 cent entree. Daardoor kon het voor komen dat een vriendje moest afhaken, omdat hij het stuivertje niet kon betalen. Een duppie per week was voor ons kinderen toch een fors bedrag. Ook ik wist niet altijd met succes het entreegeld bij mijn moeder te bietsen, waardoor ik de nodige afleveringen van Dappere Dodo heb moeten missen. Pas overviel mij nog eens de teleurstelling van weleer, toen ik bij uitzending gemist niet alsnog episodes van dit poppenkastprogramma kon terugvinden.
Erg lang heeft de tv-terreur van de familie E. niet geduurd. Mijn tante Lena was een paar straten verderop, bij de ouwenwijven poortjes, komen wonen en zij had ook televisie. Als van zelfsprekend mochten wij neefjes en nichtjes bij haar tv komen kijken, zoveel als wij wilden. En ook onze vriendjes en vriendinnetjes waren van harte welkom, zonder maar één cent te betalen.
In een soort wedloop binnen de familie, waren mijn ouders de volgende bezitters van een tv, zelfs van 53 cm., waarschijnlijk op de reutel gekocht, bij Radio Zuiderpark voor 999 ouderwetse guldens. Ook toen keerde de kansen van familie v E. niet, want bij huize Kroon werd er ook gratis tv gekeken.
Ik ben toch wel heel nieuwsgierig welke marketeer dit gratis-fenomeen van mijn familie heeft herontdekt, om het rond de 21e eeuw voor geheel andere consumentenproducten te hergebruiken.
Het mag natuurlijk niet uitmonden tot leedvermaak, al dat fileleed wat Nederland door het extreem slechte weer nu al wordt aangedaan. Laat ik het dan maar een gevoel van opluchting noemen, omdat ik door de vrolijke vut niet onnodig meer de weg op hoef. Mijn portie heb ik na 35 jaar, met zeker een miljoen autokilometers, wel gehad.
De laatste 20 jaar heb ik, op een parkeerplaats één keer een auto even aangetikt. Het was wel een Mercedes, dus liep het schadebedrag toch aardig op. Natuurlijk werd de schade door de verzekering gedekt. Alleen moet je wel oppassen wat je, via je werkgever, als schadeverhaal neerschrijft. Ze willen zich namelijk nog wel eens van een handigheidje bedienen. Zoals met de heel doorzichtige vraag: Is de schade ontstaan tijdens een zakelijke of privérit?Zakelijk natuurlijk. Zou je anders hebben vermeld, wordt er ` 250,= eigen risico van je salaris ingehouden. Ja, dag!
Ook is mijn autoruit een keer aan gruzelementen gegaan. Tenminste, nadat ik (te) lang met een sterretje ben doorgereden. Bij het aanmelden van die schade kwam ik wederom een geraffineerde vraag tegen: Begon de ruitbreuk eerst met een ster? Nee, natuurlijk niet!, waarmee ook dit eigen risico was omzeild.
Ik bedoel maar, het kan gevaarlijk (glad) zijn op de weg, maar op schadeformulieren kan je ook uitglijders maken.
Mijn hernieuwd contact met mn neef uit Zuid-Afrika, zoals in All in the Family van 15.12. beschreven, blijft niet helemaal zonder gevolgen. Vooral door zijn correcties op de oproep in mijn blog Ze vinden is ook een kunst van 15 november. De gezochte ex-oom kunstschilder Eef van Duykeren blijkt namelijk niet de man te zijn geweest van mijn Tante Guus. Zij zou getrouwd zijn geweest met ex-ome Fris Sabbelerollen (of zo iets), die met dochter Loes emigreerde.
Eef van Duykeren is van mij geen ex-, maar gewoon volle oom, ten minste als hij nog in leven is. Hij was getrouwd met tante Marie Kroon en zijn nooit van elkaar gescheiden. Oom Eef werd gewoon weduwnaar, omdat mijn tante erg jong overleed. Maar, en nu komt het, overleden onder verdachte omstandigheden.
Het moet ergens begin jaren vijftig van de vorige eeuw zijn geweest. Locatie: Zuiderparklaan, waarschijnlijk, nummer 339 in Den Haag. Op de eerste etage, met mijn ouders als naaste buren op 343. Uit overlevering weet ik alleen maar dat er toen allerlei geruchten de ronde deden. Zij zou wel eens vermoord kunnen zijn .
Waar oom Eef na haar dood is gebleven heb ik geen idee van. Ook kan ik niet zeggen of hij ooit verdachte is geweest. Wat ik wel weet, is dat ik het schilderij Dorus Rijkers van hem heb. En misschien wel terug moet naar de rechtmatige eigenaar of erfgenamen?! Tenminste, dan moet ik wel zeker weten of oom Eef onschuldig is. Anders is het schilderij sowieso verbeurd verklaard en kan ik het zelf in mijn testament opnemen.
Gezien het belang hiervan, denk ik wel een beroep te kunnen doen op het Cold Caseteam (CCT van het Openbaar Ministerie). Die krijgen het dan niet makkelijk, want van de direct betrokken familie is er bij mijn weten niemand meer in leven. Maar misschien wonen er nog wel oudjes op de Zuiderparklaan, die zich er iets van weten te herinneren.
Anders zou er een beroep gedaan moeten worden op mijn familie van de opvolgende generatie. Op neef Jan bijvoorbeeld, omdat hij rond de plaats delict in die tijd als pakkenpoetser voor mijn vader werkzaam was. Niet dat hij ooit in de verdachtenbank zal komen, daar was hij veel te jong voor, maar hij zou in ieder geval op foto´s aan kunnen wijzen, wie tante Marie is. Ook kan het heel goed mogelijk zijn dat hij roddels of details uit die tijd kent, waardoor het Cold Caseteam alsnog aan een sporenonderzoek kan beginnen. Het Openbaar Ministerie moet kroongetuige J vanden B. maar vanuit Zuid-Afrika invliegen, om hier aan een verhoor te onderwerpen. Ook lijntjes richting Bloemfontein en Düseldorf zullen niet aan de aandacht van het CCT mogen ontsnappen.
Nooit kunnen bedenken dat het binnen mijn familie zó spannen kon worden.
Niet alle scholieren komen morgen vrolijk naar huis, ondanks dat zij dan op de drempel van de kerstvakantie staan. Dat heeft alles te maken met het kerstrapport. Je zal maar met een rapport in walstempo (één, twee, drie, één, twee, drie) thuiskomen, in de wetenschap dat je het na de vakantie getekend door ouders weer moet inleveren.
Als ervaringsdeskundige weet ik nu wat ik toen had moeten weten en dat wil ik graag met de falende jeugd delen. Er is namelijk niets eenvoudiger dan het vervalsen van de handtekening van je vader of moeder. Ik weet dat uit proefondervindelijke ervaring. Om elk wantrouwen tegenover deze bewering weg te nemen, hier de test die ik mee heb ondergaan.
In een groep van ongeveer 15 personen moesten we allemaal onze handtekening op een leeg vel papier zetten en dit doorschuiven naar degene die links van ons zat. Ons werd toen gevraagd de handtekening na te maken, wat niemand is gelukt. Daarna moesten we het papier een halve slag draaien, zodat de handtekening op zn kop stond. Vervolgens kregen we de opdracht de handtekening opnieuw na te maken. En, geloof het of niet, iedereen wist de handtekening van zijn buurman m/v prachtig na te maken. Ook mijn prestatie mocht er zijn, terwijl ik helemaal niet kan tekenen.
Als verklaring kwam dat het normaal namaken van de handtekening wordt aangestuurd door je linker (rationele) hersenhelft. Draai je de handtekening om, word je linker hersenhelft aangesproken. Daar waar creativiteit zich bevindt.
Dus jongelui, effe de handtekening van het paasrapport omdraaien en simpel natekenen. Beloof me dan wel dat je van de zomer weer apentrots door je ouders de handtekening op het schoolrapport laat zetten.
In mijn arbeidzame periode was netwerken erg vrolijk van aard. Zo waren er congressen te bezoeken waar je de bar, uhhh ik bedoel de klanten, niet uit het oog verloor. Deze vorm van netwerken mocht dan ook geld (van de baas) kosten. Zo ook de uitgebreide lunches met enigszins een zakelijk inslag. Onze belangrijke informatieverwerking vond anoloog, dus aan de bar of aan een rijkgevulde dis plaats.
Het digitale tijdperk heeft een deel van deze charme voor mijn soortgenoten van deze tijd hen ontnomen. Zij hebben het maar te doen met sites van Hyves, Facebook en met Social Talking via Twitter. Koud, kil, vooral zakelijk. Lol maken is er voor hen veel minder bij.
Hoewel ik in de vrolijke vut zit, heb ik mij toch maar bij Hyves en Facebook aangemeld. Min of meer op uitnodiging. Want wie is er nou niet van gecharmeerd om te worden uitgenodigd om vriendjes te worden. Ik ben echter nooit ècht actief op deze sociale media geworden en daardoor redelijk passief met het opbouwen van mijn digitale vriendenkring. Vooral ook omdat een zakelijk netwerk voor mij niet meer nodig is.
Van de week prijsde ik mij wel heel gelukkig toch op Facebook te zitten. Een volle neef, die al jaren in Zuid-Afrika woont, is via Facebook van zijn dochter naar zijn Hollandse roots op zoek gegaan en kwam zo bij mij terecht. De eerste mailcontacten over en weer zijn al geweest. Maar we hebben nog heel wat bij te mailen, want er heeft in beider leven in de loop der vele jaren zich heel wat afgespeeld.
