1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
Niet aan al mijn directeuren denk ik met veel respect terug. Wel aan mijn allereerste, ene heer Verloop bij mijn eerste werkgever. Dat kan evenzogoed komen doordat ik toen, onervaren als ik was, tegen alles en iedereen opkeek. Het was in ieder geval een echte directeur van de jaren zestig. Voor zijn werknemers, toen heel gewoon, totaal onbereikbaar.
Naarmate ik mij ontwikkelde, steeds dichter ´onder de rook´ van de directie werkzaam was, kreeg ik een geheel andere visie op deze topmanagers. Zo danig zelfs dat ik directieleden niet meer meenam op mijn afspraken. Eenpaljasdirecteur, die uiteindelijk de laan werd uitgestuurd, deed hier de deur voor dicht.
Zijn ongewenste optreden had zoveel impact, dat ik binnen de mediawereld steeds weer opnieuw met brede grijns aan het betreffende voorval werd herinnerd. Als je het voorval leuk wist aan te dikken, was je er van verzekerd dat toehoorders aan je lippen hingen. Ook ik heb er een aantal verjaardagen mee opgeleukt. Let wel, door in mijn inleiding te zeggen: Wat ik pas hoorde van , waarbij ik een willekeurige concurrent noemde. Die meneer de (oud) directeur moet vandaag maar eens aan de digitale schandpaal. Nou vooruit, zonder dat ik zijn naam zal onthullen.
Mijn betreffende baas had om onbegrijpelijke reden achter mijn rug om contact met één van mijn belangrijke relaties. Hij wist daarbij te bewerkstelligen dat hij aan een volgend gesprek persoonlijk zou deelnemen. Verrassend genoeg werden wij die keer niet door twee, maar door vier gesprekspartners ontvangen. Omzichtigheid was dus geboden.
Niet voor mijn onervaren directeur, die in hiërarchische zin, meende het gesprek naar zich toe te kunnen trekken. Iets waar hij, door onvoldoende dossierkennis, het tegenovergestelde mee bereikte van wat wij voor ogen hadden. Erger nog, de discussies raakten onnodig oververhit, waardoor er een time-out noodzakelijk was. Ik zou van onze kant het gesprek weer gaan leiden. Iets wat mij, vooral door de dossierkennis, geen enkele moeite kostte.
Geheel onverwachts kwam er uit het niets weer een onverstandige uitspraak van mijn directeur, waardoor opnieuw veel irritatie bij onze gesprekspartners naar boven kwam. Met een ongewenste discussie tot gevolg. Opnieuw volgde er een time-out, waarbij ik dit keer een vertrouwelijk gesprek met de woordvoerder van de tegenpartij aanging. Gelukkig klikte dit als vanouds, zodat ons gesprek weer centraal kon worden voortgezet. Slot van liedje was toch dat we, naar tevredenheid van beide partijen, ons gesprek wisten af te ronden. Het imago van mijn directeur had wel, zonder dat hij dit zelf echt in de gaten had, een behoorlijke deuk opgelopen. Maar dat werd nog erger.
Omdat het inmiddels lunchtijd was, werd ons aangeboden met hen een broodje mee te eten. Dit keer liet ik dit besluit, omwille van de hiërarchie, aan mijn directeur over. Kennelijk om toch nog even gezamenlijk in ontspannen sfeer bij elkaar te zijn, stemde hij hiermee in. De twee forse schalen met broodjes werden de vergaderzaal binnengebracht. Met de klok mee namen we per persoon twee broodjes. Tot ieders verbazing nam mijn directeur geen broodje van de schaal.
Tast rustig toe!, werd hij hiertoe nog aangespoord. Nee dank je, ik eet vegetarisch. Inderdaad bleken er alleen nog, weliswaar overheerlijke, broodjes met vleeswaren op de schaal te liggen. Onze gastheer wist raad, haalde tussen twee broodjes gezond de ham af en bood het als broodjes kaas aan.
Dan zou je zeggen dat, doordat meneer de directeur voornamelijk storendaan de gesprekken had deelgenomen, hij het aangepaste broodje kaas zou accepteren. Zelfs dat is niet waar. Want, er hàd toch vleeswaren tussen de broodjes gezeten.
Nu werd er een beroep gedaan op de inventiviteit van de directiesecretaresse en verdomd het lukte haar. Kort nadat zij het verzoek kreeg, kwam zij terug met twee boterhammen pindakaas, afkomstig uit het tupperwaredoosje van een van de medewerksters. Door het smeuïge kauwen op de pindakaasboterham, ging het gegniffel aan mijn directeur voorbij.
Omdat wij van onze diertjes geen straatkatten willen maken, is er bij ons nooit een kattenluik in de tuindeur geplaatst. Iets waar wij meer last van hebben, dan onze twee katten. Bij mooi weer staat namelijk altijd de tuindeur open en is het wat frisser, hebben ze maar te mauwen of we geven ze een vrijgeleide naar buiten en weer naar binnen. Nou ja, waarbij wij natuurlijk als fooiloze portier fungeren.
In wintertijd liggen de spelregels echter ietsje anders. Ligt er ijs blijft sowieso de tuindeur voor al het poezenverkeer gesloten. Ook bij regen is er geen vrije doorgang, al het gemiauw ten spijt. Het lijkt er op dat onze poezenvriendjes, zeker kater Morro, er geen begrip voor kunnen hebben, dat ze niet altijd en op elk moment een frisse neus kunnen halen. Ze voelen zich hevig betutteld. Alsof ze zelf niet oud en wijs genoeg zijn.
Het is vooral Morro die ons, mij in het bijzonder, wil laten voelen wat betutteling voor impact op je leven kan hebben. Sinds enkele weken heeft hij mij hiervoor op de korrel genomen. Die katerkop laat zich het merendeel van de avond niet zien. Hij ligt dan languit naast de verwarming in onze lange gang.
Net voor middennacht, als de eindtune van het tv-programma Pauw en Witteman klinkt, staat hij naast mijn fauteuil mij doordringend aan te kijken, met een blik van kom op, het is bed tijd. Lang weet ik dat aanstaren, van toch wel een ontzettend leuk snuitje, niet te weerstaan en maak aanstalten.
Eenmaal in de benen mauwt hij goedkeurend en begeleid mij als een PVV beveiliger richting slaapkamer. Met opgeheven staart, alsof hij wil zeggen dat het zó goed is. Geduldig wacht hij totdat ik in nachttenue mijn bed in kruip, springt er bij, geeft wat kopjes als een welterusten en verdwijnt.
Als iemand die nog wat langer op mag blijven,voel ik hem later weer aan het voeteneind op bed springen. Het moment dat we al slapend weer elkaars gelijken zijn. Waarna hij de volgende avond, wederom met toegeëigend katerlijk gezag, mij naar mijn slaapplaats helpt.
Toch blijf ik in mijn poezenluikloze tuindeur volharden.
Ja hoor, onze rechtse regering van Law & Order heeft het voor elkaar. Voormalig huisarts en huidige staatssecretaris Marlies Veldhuijzen van Zanten meldde met trots dat de Wet staat aan te komen, dat bejaarden dagelijks recht hebben op een douchebeurt .
Dit wordt een ongelooflijke stinkwet waar een luchtje aan zit. Want wat bezield onze bewindslieden dat zij normale medemenselijkheid in een wet willen vastleggen? Is dat echt alles wat er van onze verzorgingsstaat overblijft?!
Weg met die douchewet. Het zijn de bedenkers die een koude douche verdienen.
Gevaarlijke stoffen in de lucht? Ja, natuurlijk!, waarom denken jullie dat wij anders in het busje blijven zitten? Ivo, ze lijken niet te luisteren, ze zullen toch wel kunnen liplezen?!"
Jammer dat via mijn gastenboek je als reactie hebt moeten geven, dat je mijn Blog over Max Woiski niet meer kon lezen. Graag bied ik je (u) alsnog die gelegenheid doorhier een link te plaatsen naar Knetter van Bloggertje: http://knetter.bloggertje.nl/note/10568/met-een-lach.html
Tijdens haar arbeidzame leven maakte mijn vrouw beperkt gebruik van de computer. Het is dat het moest. Hoewel, het kan ook heel goed zijn dat, door haar servicegevoeligheid richting haar klanten, zij zich niet de tijd gunde om digitaal bezig te zijn. Real Life had altijd haar voorkeur; er zijn voor de mensen en daar liet zij een PC niet storend tussenkomen. Met als gevolg dat, sinds zij ook in de vrolijke vut zit, zij totaal geen interesse in de computer heeft. Waar zij informatie uit die toverdoos nodig heeft, of er mailtjes voor haar binnenkomen, is zij altijd op mij teruggevallen.
Natuurlijk heeft zij recht op die keuze, maar ik kreeg wel de vrees dat zij zich daardoor digitaal isoleerde. De aanschaf van een laptop veranderde daar niets in. Ook een schootcomputer kon haar niet bekoren. En dan is daar ineens de Apple iPad, met alle genoegens van een PC, maar zonder alle ingewikkeldheden, waar je als niet-gebruiker altijd tegenaan loopt. Ik was er van overtuigd dat zij met die tablet-pc toch enigszins aansluiting met onze digitale samenleving zou hervinden. Gelukkig wist ik haar daarvoor te enthousiastmeren.
Alvorens zo´n dure iPad aan te schaffen, heb ik natuurlijk via internet alle alternatieven de revue laten passeren. Apple bleek echter met de ontwikkeling van hun pc-tablet zover op hun concurrentie voor te liggen, waardoor viel te vrezen dat elk alternatief een concessie leek te zijn. Het werd dus een Apple iPad.
Sinds mijn vrouw haar eigen, gebruiksvriendelijke (tablet)pc heeft, scharrelt zijn regelmatig op internet. Ook haar mailactiviteiten komen zo langzamerhand op gang. Zij is er inmiddels aan toe om, binnen haar familie- vrienden- en kennissenkring haar nieuwe (zelfstandige) e-mailadres door te mailen. Zijn er volgers van mijn blog, die haar hierin met een leuk (aardig) mailtje nog verder willen enthousiasmeren, is hierbij haar e-mailadres: truuskroon.jas@gmail.com
Ik realiseer mij nu dat deze blog op een e-mailbedelblog is gaan lijken. Dat was zeker mijn bedoeling niet, maar gaande mijn toetsenbordgeleuter als vanzelf tot stand gekomen. In dit blog wilde ik eigenlijk de arrogantie van Apple, als marktleider (met ruim 90% marktaandeel) aan de kaak stellen. Want dàt is eigenlijk te gek voor woorden. Iets wat vooral na aankoop van hun tablet-pc je duidelijk wordt gemaakt.
After Sales schijnen zij een broertje dood aan te hebben.Toen de factuur voor de iPad werd opgemaakt, werd ons nog gevraagd of wij ook het o zo belangrijke Apple Care Protection Plan wilde aanschaffen. De bla, bla, bla-motieven kapte ik af met mijn vraag wat dit gaat kosten. 99,95 Wat zeg je, honderd euro extra aan kosten voor service waartoe zij simpelweg wettelijk verplicht zijn?! Nou ja meneer . Nee, laat maar, ontnam ik de verkoper opnieuw zijn verkoop(omzet)motieven. En daar moest ik voor bloeien! Want op mijn factuur werd met rode inkt gestempeld dat de voordelen van het AppleCare Protection Plan waren besproken en voorgesteld en dat de klant dit niet direct wilde aanschaffen, maar dat hij binnen 90 dagen alsnog die kans zal krijgen.
Echt, ik geloofde mijn eigen ogen niet! Ik geef toe, de Apple iPad is een fantastisch product en mijn vrouw geniet met volle teugen van haar contacten via internet. Maar ik beloof je Mister Apple, mochten er problemen komen met de i-Pad, dat ik een appeltje met jullie te schillen heb. Iets waar jullie je, PR technisch gesproken, zeker niet op kunnen verheugen.
Onze telefooncel, waar mijn generatie groot mee is geworden, verdwijnt uit het straatbeeld. Jammer, maar het lijkt heel logisch, want wie belt er nu nog zo ouderwets?! Het laatste celbelmotief ligt ook al weer jaren achter ons. Dat was het anoniem kunnen bellen, iets wat in het criminele circuit nog al eens voor kwam. Ook dat heeft mobiele telefonie achterhaald, sinds je nummerherkenning kunt uitschakelen.
Voor de telefooncel, achterhaald door de techniek, werd het tijd om te gaan. Tja, dan blijven er bij mij toch wat mijmeringen over. Alleen al mijn taalgevoeligheid wordt hierdoor behoorlijk aangesproken. Uit dat vierkante meterje gelul aan een draadje komt sowieso het woord haak. Want de hoorn van die straattelefoon werd haak genoemd. Met het eindigen van het gesprek legde je ook de haak er op.
Het criminele gebruik van de telefoon was niet in de haak, waarmee misbruik van de telefoon werd bedoeld. Tijdens liefdesgesprekken, die tussen twee haakjes (telefoons) plaats vond, wilde je iemand aan de haak slaan. Zou het begrip schoon aan de haak ook uit de telefooncel voortkomen, weet ik dit niet goed te plaatsen, hoewel ik er in fantasie wel een beeld bij weet te krijgen. Of zou dit alleen maar de beruchte telefoonhijgers betreffen?!
Als jongen had ik vanuit de telefooncel nog wel eens een extra zakcentje. Want, er waren altijd wel haastige bellers die, bij de haak er opleggen, als een speer de cel verlieten, zonder het gerinkel in het geldbakje af te wachten. Daardoor liepen zij wel eens het wisselgeld mis, wat bij beëindiging van een gesprek het bakje inrolde. Er werd namelijk, precies zoals het hoort, per seconde betaald. Wij jongens stroopten regelmatig de telefooncellen af om de retourbakjes te legen.
Omdat het gratis was, belden we ook graag vanuit de telefooncel. Voor niets bellen was ons handigheidje. In plaats dat we de kiesschijf van de telefoon gebruikten, tikten we ritmisch op één van de twee knoppen, waarop de haak lag. Waar je een één moest draaien, tikte je eenmaal op die knop, bij een nul tien keer. Het telefoonnummer werd dus niet gedraaid, maar ingetikt, waarmee de belautomaat werd omzeild.
Het meeste plezier hadden wij dan met het bellen naar het buitenland. In de aanwezige telefoonboeken, zou je nu mee moeten komen?!, haalden wij landsnummers, het kengetal en een willekeurig nummer. Wereldwijd hadden wij zo de meest verwarrende gesprekken.
De PTT bracht ons toen al in contact met de hele wereld.
Als er iemand duidelijke lichaamstaal spreekt, is dat Albert Verlinden wel. Aan zijn dagelijkse pose in het programma RTL Boulevard liplees ik zijn gedachten steeds weer opnieuw, zoals:
och, wat heb ik het toch met mijzelf getroffen . - ik ben toch maar mooi de smaakmaker van RTL Boulevard... - Het is zó leuk dat de hele studio altijd meegeniet van mijn harde, deep throat lach ., daarom bulder ik door alle teksten heen . - wat een geluk dat heel Nederland daar via RTL Boulevard van mee kan genieten . - voor hun plezier blijf ik natuurlijk de publieke omroep omver schoppen - nog leuker is het voor de Maastrichtenaren - zij mogen LIVE van mij genieten als ik, aan de zijde van hun burgervader, ook officiële gebeurtenissen op zn boulevards zal opleuken .
Jammer Albert, voor mij ben jij niet zapbestendig.
In mijn arbeidzame leven verkeerde ik 35 jaar lang binnen één en dezelfde scene; die van de media. Dan wel onder zes verschillende broodheren. Daarom was ik blij, dat alle veranderingen van mijn werkomgeving altijd in goede harmonie zijn verlopen. Want je kwam elkaar steeds weer tegen.
Binnen mijn privéleven lijkt het anders te gaan lopen, iets wat alles met mijn drang tot schrijven heeft te maken. Beroepshalve lagen daarin voor mij geen grenzen, terwijl ik onbetaald misschien wel een rekening gepresenteerd ga krijgen. Tenzij ik bereid ben om mijn eigen gedachten te censureren.
Omdat mijn schrijversopleiding heel erg op de commercie is gestoeld, heb ik altijd wel het kwetsen van personen willen vermijden, tenzij dit omwille vanhet verhaalonvermijdelijk is, of dat de betreffende persoon juist het lijdend voorwerp moet zijn. Daar waar ik bijzondere gebeurtenissen in mijn leven neerschrijf, doe ik dit ongecensureerd, met als concessie dat ik namen van personen dan enigszins verander. Voor betrokkenen blijft het natuurlijk heel herkenbaar. Maar ja, ik moet natuurlijk wel al schrijvend, ongeremd op mijn jeugd terug kunnen kijken. Trouwens, dàt heb ik in mijn Kroondomein.com ook regelmatig gedaan.
Dan is er plotseling een moment dat je bijna letterlijk in de tijd wordt teruggeworpen. In een ander decor, maar met dezelfde medespelers van weleer. Een reünie, waarvan het waarschijnlijk is dat niet alle deelnemers van mij ooit een lovende pers hebben gekregen. Tja, maar het zijn wel mijn jeugdherinneringen.
Of zou ik, omwille van een gezellig samen zijn, mijn neergeschreven herinneringen met terugwerkende kracht moeten censureren?! Voorkomen dat hetalsnogkwetsendzou kunnen zijn?!Gewetensvragen waar ik, eigenlijk op verzoek, over heb nagedacht. Tot die geschiedvervalsing weet ik mij niet te zetten. Herschrijven of deleten van mijn herinneringen verandert immers niets aan die gebeurtenissen uit mijn jeugd.
Bizar is dan mijn gedachte dat, als ik niet aan de reünie deelneem, mijn gedigitaliseerde verhalen voor sommigen nog steeds niet zullen bestaan. Misschien moet dat wel mijn opoffering zijn voor mijn pennenvrucht.
De oliebollen hebben we nog niet op, of van alle kanten barsten de voorspellingen los. We gaan het dit jaar ietsje minder krijgen, of juist veel beter. In de wereld staan er in 2011 weer de nodige extreme gebeurtenissen ons te wachten. Het wordt een fantastische zomer of het pist weer van de regen. En zo gaan al die voorspellingen alle kanten uit. Daarom, ik wil helemaal geen toekomstvoorspellingen en misschien komt dat wel door mijn (mulo)klasgenootje Rob.
Op zijn opgevoerde Puch reed hij zich op 16 jarige leeftijd hartstikke dood, waar wij als klas- en buurtgenoten kapot van waren. En heel gek, nog steeds komt Rob in mijn gedachten zo nu en dan langs. Misschien komt dit ook door de absurde gebeurtenis van voor zijn dood.
Zijn oom vertelde het verhaal: Een paar dagen voor het tragische ongeluk was hij op het verjaarsfeestje van zijn oom. Dit keer ging het niet alleen over ADO Den Haag, opgevoerde brommers en leuke meiden. Binnen de familie was er een nieuwkomer die zich met waarzeggerij bezig hield. Door het ongeloof en cynische reacties werd het feestje hiermee opgeleukt. Bizar was het wel, dat Rob op zijn hart werd gedrukt, dat hij het de aankomende dagen heel rustig aan moest doen, omdat die week voor hem een ongeluk in een klein hoekje zat. Twee dagen nadien was deze voorspelling uitgekomen.
Kennelijk heeft dat verhaal zoveel impact op mij gehad, dat ik altijd een beetje angstig voor voorspellingen ben gebleven. Hoewel , het kan toch geen toeval zijn dat Rob vandaag weer mijn gedachten doorflitste. Juist op het moment dat ik, tegen mijn gewoonten in, vandaag mijn horoscoop las en er een grote geldprijs mij binnenkort ten deel valt. Stilletjes hoop ik dat dit door Robs waarzegger is neergeschreven.
Ik zie steeds meer taken voor WikiLeaks weggelegd. Veel onderwerpen, zoals de duistere bankzaken, staan er ongetwijfeld al aan te komen. Had ik het gisteren over WikiZìekLeaks, vandaag kwam mijn sluimerende ergernis over de postcodeloterij weer naar boven.
Nog steeds vind ik het absurd dat je via loterijterreur (bijna) verplicht bent om deel te nemen aan de Postcodeloterij. Want stel je voor dat je niet deelneemt en in jouw straat valt de straatprijs. Hélène van der Meijs uit Heusden weet hier alles van, zoals ik onder Loterijterreur in mijn kroondomein veel eerder heb geschreven. In dat artikel riep ik iedereen, die niet aan de Postcodeloterij deelneemt, op zich te registreren onder www.loterijterreur.nl. Die site kan dan worden geraadpleegd om loterijdeelnemers in jouw straat op te vragen, waarmee je tegelijk de risicofactor kent van niet deelname bij een straatprijs. Zo kan je zelf jouw risico bepalen van vette pech bij een straatprijs, het zogenaamde Heusden-syndroom.
De site www.loterijterreur heeft echter onvoldoende inschrijvingen gekend, was daardoor niet betrouwbaar en inmiddels opgeheven. Met WikiPostLotLeaks is er een herkansing., door het lekken en publiceren van alle adressen die aan de Postcode Loterij deelnemen. Deze terreurloterij is dan ten dode opgeschreven, of op zn minst met veel minder deelnemers veel minder populair. Simpel weg omdat het Heusden-syndroom zo volledig is bestreden. Niemand vreest meer een grote straatprijs, waaraan zelf niet is deelgenomen.
Zo zal het lot van de Nationale Postcode Loterij dit keer door ons allen worden bepaald.
Kennelijk omdat het druk was met grappenmakers, met hun eindejaarsshow, moesten we tot zondag 2 januari wachten op de traditionele conference van Freek de Jonge. Waar zijn concurrenten een show met een hoog wegzapgehalte op tv brachten, viel er om Freeks verlossende woord wel, maar niet meer dan te glimlachen. Neemt niet weg dat zijn show zeker het aankijken waard was, al was het maar om de serieuze ondertoon van zijn verhaal, over zijn moeder in een verzorgingstehuis.
Het riep bij mij in ieder geval een aantal vragen op, die ik met eigen fantasie misschien onbenullig, wist te beantwoorden. Met de toekomstvoorspelling, dat de zorg onbetaalbaar wordt, zijn we de laatste maanden van het vorige jaar er al mee vertrouwd geraakt, dat onze bijdragen nog meer zullen oplopen. Zij die niet van zorgverzekeraar zijn veranderd, zijn inmiddels al met een tariefsverhoging van zeker 10% geconfronteerd.
De meest gerespecteerde conferencier van Nederland legde op heel cynische wijze zijn vinger op de zere plekken. Zoals op die van het management van de zorg, die onevenredig veel geld verdienen en declareren. Ongeneeslijke zieke graaiers van onze maatschappij, die de Balkenendenorm ver overschrijden. Dit terwijl zij ook nog eens van de zorg een log, inefficiënt instituut hebben gemaakt. De patiënt zit onnodig lang in zn poepluier, terwijl verzekerden juist veel premiegeld uit hun poepluier moeten halen. En die graaiers hebben daar alleen maar schijt aan.
De zorg, waarmee de werkvloer natuurlijk niet wordt bedoeld, is ziek. Deze niet verrassende diagnose doet mij verheugd denken aan WikiLeaks. Dit functionele klokluiderscentrum op internet is een heel goed middel om wanorde en wanprestaties in de zorg bloot te leggen. Ik kijk dan ook uit naar het broodnodige WikiZiekLeaks.
Ook de looprekverspilling bracht Freek heel sterk in beeld. Het is toch te gek dat iedere, nieuwe gebruiker recht heeft op een spiksplinternieuwe rolator, terwijl er duizenden zo goed als nieuw, altijd binnen gestaan, van een oud vrouwtje, niet meer worden hergebruikt. Over (zorg)kapitaalvernietiging gesproken?! Trouwens, wat is er mis met de simpele wandelstok?!
Ik denk dat die vorm van kapitaalvernietiging een veel grotere omvang kent, maar met daarover te spreken, vrees ik een gevoelige snaar te raken. Het valt mij namelijk op, dat er momenteel wel heel veel elektrische invalidenwagens, zoals de scootmobiel, rondrijden. Sterker nog, als je niet uitkijkt, word je zo nu en dan door zon scheurende invalidencar (bijna) van de sokken gereden.
Sociaal gebruik is dan verworden tot asociaal gebruik. En dat geeft te denken. Zij die zo misbruik maken van hun invalidenstatus zijn niet waard dat zij zon duur hulpmiddel onder hun kont geschoven hebben gekregen. Alleen kan je dan natuurlijk niet zeggen ga maar lopen.
Wel kan je hen het elektrische gemak ontnemen. Invalide mensen mag je immers niet stellen boven de valide mensen. Want er zijn ongetwijfeld veel scootmobielrijders die in valide situatie ook niet meer dan een fiets zouden hebben. Waarom hen dan nu heel luxueus elektrisch (te hard) rond laten rijden?!
Laten we niet vergeten dat de zorg de scootmobielrijder elke vorm van bewegen ontneemt. Dat is toch te gek?! Breng de simpele rolstoel en invalidenwagen terug in het straatbeeld. Wij worden dan niet meer van onze sokken gereden, de invalide krijgt de broodnodige beweging en er wordt ongelooflijk veel geld in de zorg bespaard.
Ik vind het echt gezeik dat er steeds meer (vrouwen)stemmen opgaan om mannen ook zittend te laten plassen. Naar het schijnt sassen wij mannen te veel over de bril, die we niet omhoog hebben gezet. Nou wil ik niet het knapste jongetje van de klas uithangen, maar ik doe àltijd de bril omhoog en na het gekletter zelfs weer omlaag. Het valt niet uit te sluiten dat mijn vrouw op dit nette pisgedrag een belangrijke invloed heeft gehad. Dus nee, ik ga niet zitten.
Trouwens ene John Knegt, ooit marketingman van Unilever, heeft destijds in opdracht van Schiphol, iets bedacht waardoor mannen gerichter zouden gaan wateren. Want ook in de urinoirs was het vaak een grote zeikbende. Mr. John kwam toen op het lumineuze idee om in de porseleinen plasbak een vliegje mee te laten bakken. Met als gevolg dat elke vent met zijn stuurknuppel op de vlieg richtte, om als volleerde brandweerman dit ongedierte met fikse straal weg te willen spuiten. De urine kwam daardoor daar waar het was voorbestemd.
Kijk dames, zo kan het dus ook, zelfs zonder dat de bril in de omhoogstand moet worden gezet. Het is dus een kwestie van effe een vliegie mee laten bakken.
Waar de Spaanse vlieg uit is op vocht, is de Hollandse vlieg juist bedoeld om het bij de vrouwen van onderen droog te houden. En daar hoeven wij mannen echt niet voor te zitten.
Sinds het vuurwerk oudejaarsdag al vanaf 10:00 uur s ochtends mag worden afgestoken, gaat het steeds beter met onze jaarlijkse kapitaalvernietiging. Het duurdere siervuurwerk en zwaardere donderslagen zorgen er voor dat het volk, in de laatste dagen van het jaar, voorlopig door al hun geldreserves zijn heen geraakt.
En daar is het onze overheid ook om te doen. Niemand is er toch mee gebaat dat er jaarlijks veel geld door de gleuven van de varkens verdwijnt. Want juist rollende euros zijn goed voor onze economie.
Vanmiddag naah een matinei geweis van de âhwejaarsconfeirence van Sjaak Bral in De Haag. In nog wel ut mauiste stukkie van De Haag Binnehof, Noâhdènde, Denneweg en Lange Voâhhâht. Netuâhlijk hebbe we auk effe de luikste plekkies aangedaan en een biegtje gepak bè Hathor an ut Smidswatâh (http//www.hathor.nl/) , een van de meis geweldage kroege die ik ken, waah ze je as echte gastheâh tegemoet treide met "Wat voâh lekkers wil u drinke?" Ik ken ech lyries worde van zaun aupeningszin, waarbè ut woâhd lekkers daarin gevluigeld is. Nie voâh niets is deize kroeg kaunekluk goedgekeuâhd. Prins Willem Aleksandâh hep daah, toen hè nog naas ut werkpalès opput Noâhdènde waunde, heil wat biegtjes gekanteld.
Sjaak Bral, ondegmeâh bekend van Haagse Harrie, was weâh geweldag op dreif en wis 2010 heil Haags weâh op de hak te neime. Neim nie weg dat daarbè de ondegtaun heil goed voelbaah was. Bè ut auvâhdenke vannet afgelaupe jaah komp r slechs één trefwoâhd bè mèn naah bauve extreim.
Allein al de weâhsomstandagheide, met rampe auvâh de heile weireld en in Neideland met opgeteld een kwagtaal vaulop sneiuw. Januari was zellefs de kâhdste maand van de eiuw. Met extreim veil reige, ondanks dat de Leuâh en Timaufeiff hieâh heil andars auvâh denke. Ja dag, zè hebbe ut dan auvâh gemiddeld Neideland, tewèl mèn paraplu gein kans kreig te drauge.
Ut nast ware toch me auge, bè ut zien van al ut leid in Haiti en Pakistan. Dat God ons mense verder mauge behoede.
-o-o-o-
Sorry, ik vergat mijn spellingcontrole aan te zetten:
Extreem.
Vanmiddag naar een matinee geweest van de oudejaarsconference van Sjaak Bral in Den Haag. In nog wel het mooiste stukje van Den Haag: Binnenhof, Noordeinde, Denneweg en Lange Voorhout. Natuurlijk hebben we ook even de leukste plekjes aangedaan en een biertje gepakt bij Hathor aan het Smidswater (http://www.hathor.nl/) , een van de meest geweldige kroegen die ik ken, waar ze je als echte gastheer tegemoet treden met Wat voor lekkers wilt u drinken? Ik kan echt lyrisch worden van zon openingszin, waarbij het woord lekkers daarin gevleugeld is. Niet voor niets is deze kroeg koninklijk goedgekeurd. Prins Willem Alexander heeft daar, toen hij nog naast het werkpaleis op het Noordeinde woonde, heel wat biertjes gekanteld.
Sjaak Bral, ondermeer bekend van Haagse Harrie, was weer geweldig op dreef en wist 2010 heel Haags weer op de hak te nemen. Neemt niet weg dat daarbij de ondertoon heel goed voelbaar was. Bij het overdenken van het afgelopen jaar komt er slechts één trefwoord bij mij naar boven: extreem.
Alleen al de weersomstandigheden, met rampen over de hele wereld en in Nederland met opgeteld een kwartaal volop sneeuw. Januari was zelfs de koudste maand van de eeuw. Met extreem veel regen, ondanks dat de Leur en Timofeeff hier heel anders over denken. Ja dag, zij hebben het dan over gemiddeld Nederland, terwijl mijn paraplu geen kans kreeg te drogen.
Het natst waren toch mn ogen, bij het zien van al het leed in Haiti en Pakistan. Dat God ons mensen verder moge behoeden.
