Vandaag, maar ook morgen, wandel ik een thuiswedstrijd, de wandelmarathon van Egmond. Inmiddels is dat de achtste keer, dus wat dat betreft is de spanning er wel een beetje af. Het blijft gewoon een leuke happening. Overigens, zeker die noordroute, loeizwaar. Waarbij ook nog eens de moeilijkheidsfactor van smalle bospaden, mul zand en duizenden deelnemers, waardoor er in een groot deel van het parcours file wordt gewandeld.

Door de aard van het beestje lukt het mij dan niet om mij daar in te schikken, zoals er velen zijn die in getemperd tempo, een gezellig praatje maken. Heel even lukte dat mij, met twee leuke vrouwen uit Meppel en ergens uit Overijssel. Twee zussen die van de wandelmarathon jaarlijks een zussenweekend maken. Daarbij dacht ik met weemoed terug aan de edities twee tot en met zes, die ik met mijn zus heb gelopen. Dagen die zich boven vele mooie levensmomenten hebben uitgetild.

“Het nakomertje,” we schelen zeven jaar, heeft het echter behoorlijk op haar heupen gekregen. Letterlijk dan, want zij kan nu hooguit nog tien kilometer per tocht er uit persen. Samen Egmond is er dus niet meer bij. Lullig, dat het geraamte een extra samenzijn kan vergriepen. Temeer doordat we tweehonderd kilometer uit elkaar wonen, waardoor onze meetings gedoseerd zijn.

Wat een geluk dat mijn vrouw een ander opgebouwde traditie toch in ere houdt. Ontstaan uit de wens van m’n zus, eten we vanavond heerlijk ouderwets gemaakte erwtensoep.