Truus en ik hebben weer gevleugelde woorden aan ons taalgebruik toe kunnen voegen. Met dank aan mijn zus. Zo nu en dan zijn dat verrassende teksten, die door de timing op z’n minst een glimlach uitlokken. Maar soms ook onbegrijpelijke voor buitenstaanders. Zoals: “Je spatbord rammelt,” die wij tijdens een vakantie in Oostenrijk regelmatig bezigden, op het moment dat een autochtoon ons ongevraagd, in ieder geval dialectisch, niet te verstaan ons aansprak. Voor hem antwoordden wij voor hem even onverstaanbaar “Je spatbord rammelt.” Waar hij dan weer met een brede grijns, schouderophalend, op reageerde.

Die intieme grap, tussen Truus en mij, zal ik verklaren. Er bestaat een mop dat twee jongens samen fietsen, waarop de een zegt: “Je spatbord rammelt.” De ander schreeuwt: “Wat zeg je?” “Je spatbord rammelt.” “Wat zeg je nou?!” “Je spatbord rammelt.” “Ik kan je niet verstaan, want mijn spatbord rammelt!”.

“Je spatbord rammelt,” werd voor ons een metafoor voor: “Wat zeg je?” Of, “Ik versta je niet”. Ook gebruikten wij het spatbord openlijk binnen een groep, als wij elkaar meldden dat hij of zij echt niet te verstaan, of onbegrijpelijk was. “Ik ga maar vast”, is er ook zo eentje die wij nog steeds regelmatig gebruiken. De verklaring is op ons kroondomein te vinden, waarvoor ik onderaan deze blog een link heb geplaatst.

Ons bijzondere taalgebruik is ook min of meer een “Kronentrekje”. Maar omdat mijn vrouw al vanaf haar 15^e binnen onze familie verkeert, daardoor in mijn optiek gewoon een echte Kroon is geworden, heeft zij dat trekje zich als vanzelf eigen gemaakt. In huize Jas gold namelijk een andere vorm van humor. Mijn schoonmoeder kon onze humor zelfs helemaal niet waarderen. Tijdens een verjaarspartijtje stelde ik zowel mijn schoonmoeder als mijn moeder aan vrienden voor. “Dit is mijn schoonmoeder en dit mijn baarmoeder.” Wat partybreed toch wel een leuke woordgrap werd gevonden, maar niet door mijn schoonmoeder. Mijn Truus trok in humoristische zien toen ook al erg naar mij (en mijn familie) toe.

Ik kom hierop door de macabere, maar voor ons o zo leuke, grap van mijn zus. Truus zou een e-mailadres voor mijn zus opschrijven. Op het briefje stond echter een adres, inclusief postcode. Verbaasd las mijn zus de notitie. “Adres? Je zou toch het e-mailadres geven?!” “Pfff, oh ja, sorry”. “Waar zit jij met je gedachten?!,” vroeg mijn zus gespeeld ontsteld. Tja, dat is humor die je moet liggen.

Wij hebben er in ieder geval, ondanks alles, erg veel plezier om (gehad). Geinig toch dat je samen met je vrouw dezelfde aparte humor kunt delen. Nog leuker is het dat Truus morgen jarig is, wat wij in de meest intieme familiekring een beetje vieren.

n.b.: Ik ga maar vast in het kroondomein:
www.kroondomein.com/kroonjuweeltjes/ikgamaarvast.htm