Een paar jaar geleden had ik beroepshalve met een stichting te maken, die zich inzet om jaarlijks kankerpatiëntjes de dag van hun leven te geven, door met hen met de mooiste bolides vanuit Rotterdam naar het circuit van Zandvoort te rijden. En dan ook nog eens naar harte lust, natuurlijk als bijrijder, in de mooiste, duurste, exclusiefste, oudste race- en tourwagens over het circuit te denderen. Een hele avond lang.

Omdat onze dagbladen er enigszins bij betrokken waren, maakte ik op uitnodiging zo’n Maarten Memorial Day mee. Ik had er geen notie van wat mij die dag te wachten stond. Het overtrof meer dan mijn stoutste verwachtingen. In een gigantisch colonne vertrokken wij, ik als bijrijder in een Ferrari, vanaf De Kuip richting Zandvoort. Niet nadat wij eerst de Daniël den Hoedkliniek hadden gepasseerd. Met tranen in m’n ogen zag ik achtergebleven patiënten en verplegend personeel onze karavaan enthousiast toezwaaien. Hier voelde ik mij heel ongemakkelijk bij. Ik realiseerde mij namelijk dat mijn plaats evenzogoed door een ongeneeslijk patiëntje ingenomen had kunnen worden. Mijn bobo-kont had voor hem of haar plaats moèten maken.

Natuurlijk heb ik van die uitzonderlijke dag genoten. De organisatie wilde absoluut niets weten van mijn schuldgevoel. “Zonder medewerking van sponsors valt deze dag niet te organiseren en dan is dit van de organisatie onze blijk van waardering.” Het zij zo, maar dat maakt van mij nog geen “geboren” bobo. Op de uitnodiging van het jaar er op ben ik dan ook niet ingegaan, toch wel in de hoop dat ik daardoor iemand met die “kankerziekte” in mijn plaats een onvergetelijke dag heb kunnen bezorgen.