Na 165 dagen moest het er eens van komen, “effe niet weten wat ik moet schrijven.” Ik zou dus gewoon een dagje moeten overslaan en misschien de kop van mijn blog enigszins aanpassen. “Niet dagelijks, maar bijna dagelijks geef ik één van mijn gedachten prijs.” Nee, het is nu toch nog mijn eer te na. Met bloggen ben ik uiteindelijk begonnen om, in mijn “grote vakantie” (vrolijke vut), wel mijn schrijfvaardigheid enigszins te onderhouden.

Was er destijds bij de krant onvoldoende volume, werd dit met een zogenaamde stopper (pagina) opgevuld. Aardige anekdote in dat verband speelde zich af voordat de PC, laat staan internet, gemeengoed was geworden. De redactiepagina’s werden toen ook nog redelijk statisch opgemaakt, waardoor er nog wel eens “gaten vielen.” Ook hier werd dan een stoppertje voor gebruikt. Was hiervoor niets voorhanden, werd het wel even geschreven, zoals het berichtje in Het Vrije Volk: “Een van de kabeltouwen  van een loopbrug bij het dorpje Sitolotho (Midden Afrika) is gister rond het middaguur geknapt, waarbij 3 mensen het ravijn in zijn gestort. Twee ooggetuigen konden hier melding van maken. De plaatselijke bevolking zal trachten de lichamen te bergen.”  Of woorden van soortgelijke strekking. Zo’n fopbericht zou vandaag aan de dag natuurlijk niet meer kunnen.

Maar goed, vandaag plaats ik dan mijn eerste stopper. Het is mijn kater Morro, alias “Hartstikkevriend.” De foto maakte ik op het moment dat hij, nieuwsgierig als altijd, kwam snuffelen wat ik aan het doen was. Met mijn fototoestel in handen was er toen snel afgeknipt.

Doordat Morro zich naar mij uitrekte kloppen de verhoudingen van mijn dwaze kater van geen kant. Wat iets met perspectief of zo heeft te maken. M’n zorg, ik vind het een vreselijk leuk plaatje en hangt als poster in de kamer. Vandaag gaat Morro digitaal, als stopper, dat wel.