De knaken, nou ja de twee euromunten, liggen weer klaar voor de aanbellers. De bezorger van bla-bla-bla wenst u een gelukkig Nieuw Jaar. Waarna een kaartje als bewijs onder je neus wordt gedrukt. Ik doe de deur even dicht voor mn katten, wordt vol begrip geaccepteerd, wat natuurlijk ook heeft te maken met de hoop op een leuke tip. En omdat er nooit kritisch of afkeurend naar mijn muntstuk wordt gekeken, neem ik aan dat de twee euro ten minste het gemiddelde van de giften haalt.
Het zou het gemiddelde zelfs kunnen overstijgen, als je bedenkt dat de bezorgers van de vele pakken folders vaak met lege handen blijven staan. Onzin natuurlijk. Oké, de Nieuwjaarstip is ooit voor de krantenbezorger bedoeld. Maar niet ten onrechte volgden de bezorgers van huis-aan-huisbladen, waarna de folderaars ook graag een graantje kwamen meepikken. Ik heb toch niet om die reclamerotzooi gevraagd, verdedigde een buur zich voor het feit dat bij hem niets viel te halen. Een mening die ik niet deel.
Uiteindelijk komen de bezorgers van de folders evenzogoed door weer en wind en stel je dat niet op prijs, plak dan een Nee-Nee-sticker op je brievenbus. Doe je dat niet, kijk je toch kennelijk belangstellend de folders in. Haal je er, net als ik, nog wel eens leuke koopjes uit. Dan mag de tipgever, de bezorger van die folders dus, daarvoor toch ook wel eens worden beloond?! Nu ik die redenering neerschrijf vind ik die twee eurootjes zelfs erg mager beloond. Het gaat om het gebaar, zullen we omwille van de gemoedsrust maar zeggen.
Trouwens, de dagbladmeneer krijgt altijd wel meer. Nou ja, altijd?! Dit jaar voor het eerst kon ik m weer een leuke tip in zijn handen drukken. Een paar jaar achtereen werd er door de krantenbezorger rond Oud & Nieuw niet aangebeld. Werd er ook geen nieuwjaarskaartje in de bus gestopt, waardoor ik het idee, dat hij steeds tijdens onze afwezigheid had aangebeld, wel kon laten varen.
Een buurman met vroege dienst kwam uiteindelijk met de verklaring, nadat hij de bezorger had gesproken. Deze krantenman, van een jaar of vijfenveertig, was van Turkse afkomst. Wilde met zijn krantenwijk graag een extra centje verdienen, maar weigerde om uit die Christelijke fooienpot te snoepen. Als Moslim was hij daar heel principieel in.
Graag had ik m zijn Nieuwjaarsfooi gegund. Vind het, niet om financiële reden, jammer dat hij mijn krant niet meer bezorgt. Hij gaat toch wel goed met hem?! Heden ten dage geen vanzelfsprekendheid meer, hè Van Leers?!