Doordat er twee mensen waren ontslagen, bleven alleen Wim en ik over op de vierpersoonskamer van het MCA. Natuurlijk in afwachting van de volgende patiënten. Of worden zij in de geprivatiseerde zorg gasten genoemd?! Hoe dan ook, een oud vrouwtje werd begeleid door haar mooie dochter, onze kamer binnengeleid. Ons sobere uitzicht, waarbij wij opkeken naar alles wat bewoog, kreeg een meer dan aangename afwisseling. Het was zaak om hier omzichtig mee om te gaan, waarbij vaak je hoofd bewegen de beste tactiek bleek te zijn. Zo kreeg je die schone vertoning het meeste binnen je gezichtsveld.
Maar ja, zij was het niet die de kamer met ons ging delen, maar haar oude moeder. Wat hadden wij graag het oudje afscheid van haar dochter zien nemen. Eenmaal met zn drietjes op kamer, kregen we wat meer gelegenheid om onze senior kamergenote beter in ons op te nemen. Het was een klein kakkineus vrouwtje, beetje Indisch typetje, dat met een hoog geaffecteerd stemmetje sprak. Haar peper en zoutkleurige haar, niet eens grijs laat staan spierwit, zat in een coupe zoals dat van een veertienjarig kostschoolmeisje zit. Zij liep in hele kleine, Japanse pasjes. Waarom loopt u zo? werd haar nog door een verpleegkundige gevraagd.Nou gewoon kind, om vooruit te komen, diende zij van een veelzeggend repliek.
Vooralsnog viel er moeilijk met haar in contact te komen. Haar bed stond naast die van Wim, met een gordijn als scheiding, alleen bedoeld voor de persoonlijke zorg door de verpleegkundigen. Toen zij zich eenmaal in bed had genesteld, trok zij de afscheiding met Wim voor de helft dicht, waardoor mijn maatje een deel van zijn uitzicht verloor. Stilzwijgend werd door de belanghebbenden het gordijn open en dicht getrokken. Iets wat één van de verpleegsters was opgevallen. Zo mevrouw Jungerius, we laten nu het gordijn gewoon open, zodat uw buurman ook kan zien wie er binnen komen. En op de klok kan kijken,vulde Wim nog dankbaar aan. Ja, maar ik ben erg op mn privacy. Waarom moet ik hier dan ook met twee mannen op een kamer liggen? Op haar protest werd verder niet gereageerd. Nog een paar keer probeerde het dametje van het gordijn een soort ziekenhuisschutting te maken, maar nadat zij daarvoor nog een keertje vermanend was toegesproken, legde zij zich bij haar ongewenste situatie neer.
Wim, een geboren gastheer waarmee hij in zijn restaurant De Vestibule ooit furore maakte, deed gaande de dag opnieuw een poging om met mevrouw J. in contact te komen. Nu moest het wel lukken, want zij had mij als haar overbuurman inmiddels al eens vriendelijk toegezwaaid.Wat heeft u een charmante dochter mevrouw, richtte Wim zijn woorden op haar moederhart. Het werkte, want vol trots vertelde zij over haar kinderen, waarbij wij met verbazing aanhoorde dat die schoonheid al tegen de vijftig aan loopt. Wim hoefde verder nauwelijks nog iets te vragen, want haar levensloop kwam, als vanuit de koptelefoon van een rondvaartboot, in een woordenstroom op ons af. 85 Jaar was zij en tot voor kort nog kern gezond. Zij heeft op Nederlands Indië gewoond, waar haar vader apotheker was en zij genoot van haar rijke kinderjaren. Totdat de Jappen kwamen en zij met haar ouders in de beruchte kampen werden ondergebracht. Na dit te hebben overleefd ging de familie terug naar Holland. Onze sympathie groeide voor deze pientere vrouw.
s Ochtends na het ontbijt verviel mevrouw J. nog even in haar Indische jaren. Zij belde de verpleging, want ze was klaar met het ontbijt en er kon worden afgeruimd. Na haar operatie zagen wij haar niet terug. Toch had ze dit ook overleefd en lag nu in een éénpersoonskamer.
|