Behept met een historisch vooroordeel stond ik op een ongepijld moment voor een dilemma. Moest ik mijn wandeling naar links of juist naar rechts voortzetten. Ik twijfelde. Lang genoeg om ingehaald te worden door de wandelaarster die ik even daarvoor in stevige pas passeerde. “Je moet hier naar rechts…” Ik bleef twijfelen, omdat ik nou eenmaal van die generatie ben die kaartlezen niet graag aan een vrouw overlaat. “Echt, je moet naar rechts”, werd ik opnieuw aangespoord. Dit keer kwam het zo overtuigend over, dat ik toch maar een aantal passen naar rechts maakte. Mijn gids van één moment volgde mijn tred. “Weet je het zeker?,” zocht ik naar meer bevestiging. “Ja, heel zeker, ik heb in deze omgeving gewoond.” Gek genoeg kwamen de twijfels weer bij mij boven. Het is uiteindelijk het advies van een vrouw. Ik had er echt een second opinion voor nodig. Een mannelijke fietser bracht mij uitkomst. “Meneer, is dit de Schaapjesdijk?” De man hield in. “Jazeker”. “En lopen wij nu richting de Kalfjesbocht?,” zocht ik nog steeds naar de vergissing is vrouwelijk. “Ja, gewoon vijf minuten doorlopen, dan kom je vanzelf op de Kalfjesbocht”. Een onnodig luid gegniffel viel mij ten deel. Deze boer had zichtbaar kiespijn.

Ik versnelde mijn pas, stilletjes met de gedachte dat ik zo mijn blunder verder kon ontlopen. En ondanks dat mijn tempo terug was op inhaalniveau van daarvoor, had mijn gids ook haar pas versneld, waardoor wij naast elkaar kwamen te lopen. Nu liep ik deze tocht van 15 kilometer omdat ik na een blessure niet te grote afstanden moest afleggen. Voor mij was het maar de vraag of zelfs die 15 kilometer mij niet zouden opbreken. Dan is het toch maar goed dat je niet alleen loopt, waar normaal toch echt mijn voorkeur naar uit gaat. Ik ging mij netjes aan de tred van mijn medeloopster houden. Dan blijft een praatje natuurlijk niet uit.

Het werd eigenlijk verder een heel gezellige wandeling, waarbij wij elkaar iets over ons zelf vertelden. Die mevrouw, Wilma vanaf dat moment, bleek in het recente verleden een kilometervreetster te zijn. Had meerdere malen de 4daagse van Nijmegen gelopen. Nu wel met gepaste bescheidenheid hoorde ik haar wandelbelevenissen aan, zoekende naar het moment dat ik het over een andere boeg kon gooien. Mijn wandelervaring zou verder niet kunnen imponeren.

Via professie kwam ik toch daar waar ik de kilometervreetster meende te kunnen overtreffen. Tja, ‘mannen tegen de vrouwen’ blijft toch een belangrijke missie in het leven. Stap voor stap bracht ik het gesprek richting mijn schrijven en mijn eigen Kroondomein.com. Ook nu wist Wilma weer opvallend goed aan te haken, want zij schreef ook. Ppfff.

Dan toch maar toegegeven, het was een ontzettend leuke en boeiende wandeling geworden. Enthousiast door haar verhalen bood ik haar spontaan aan, om haar leuke stukjes via mijn site te publiceren. En dat imponeerde wel. Kortom, Wilma schrijft inmiddels onder Wilma’s Woordenspel, onder de rubriek ‘publiek domein’ leuke anekdotes op mijn kroondomein. Ik heb haar er zelfs toe weten te verleiden om haar boeiende beroepservaring onder Warboel in bloggertje te publiceren.

Vandaag was het weer een goed moment om samen Wilma’s Woordenspel en Warboel bij te praten. Natuurlijk al wandelend, dit keer door de duinen van Schoorl. Daar waar ik meende mijn tempo op haar af te moeten stemmen, werd dit andersom. Het werd puur aanklampen. Maar ja, het zand was mul en nu wist ik goed de weg.

n.b. Lees Wilma's Woordenspel in mijn Kroondomein:
www.kroondomein.com/kroonophetwerk/WilmasWoordenspel.html