Over het algemeen doe ik niet lang over het kopen van schoenen. Ze zijn leuk en ze passen, zijn daarbij de belangrijkste overwegingen. Bij het kopen van wandelschoenen is dat wel even wat anders. Dan moet je namelijk ter plekke beoordelen of die schoenen je wel lekker zitten. Op dát moment, maar ook na 10, 20 en 25 kilometer. Dat vraagt om opperste concentratie en om na te denken, bij elke proefstap die je doet. Geloof me, zeker met mijn moeilijke voeten met hoge wreven, valt dat als den donder niet mee.

Bij die inkoopcessie heb ik dan altijd én m’n oude schoenen én m’n podotherapeutische binnenzooltjes bij me. Zo ook met de aankoop van mijn nieuwste wandelmaatjes. De deskundige verkoopster nam alle tijd voor mij, nou ja voor mijn voeten dan. Meerdere typen en merken werden mij ondergebonden, waarna ik een rondje door de zaak liep. Stapje voor stapje moest ik dan zo tot een aankoopbesluit komen.

Dit keer viel mijn keuze op schoenen van een topmerk (since 1921) met een minder soepele zool. Mijn keuze werd mede beïnvloed doordat de podologe had geconstateerd dat ik rechts m’n voet niet helemaal afwikkelde. Een beweging die noodzakelijk schijnt te zijn, om op langere trajecten lekker door te kunnen blijven stappen. En juist door de bouw van deze schoenen werd je met afwikkelen geholpen. Een semi-automaat onder de schoenen dus.

Niet dat ze direct optimaal zaten, leken ze wel lekker te lopen. “Tja, dat is even wennen, vooral omdat de zool stugger is.” Dat klonk heel aannemelijk, te meer doordat ik mijn dienstplichtige legerkistjes in 1967 ook eerst in heb moeten lopen, die nadien soepel genoeg waren om voor de vijand eventueel heel hard weg te kunnen lopen. Daardoor ging ik voor deze duurdere schoenen.

De voorspelling van de wandelschoenenmevrouw, dat ik zonder inlopen, makkelijk een wandeltocht van 20 kilometer zou kunnen lopen, kwam helaas niet uit. Sterker nog, mijn voeten begonnen na zo’n 10 kilometer al behoorlijk op te spelen. Daarbij had ik ook nog eens het geluk dat onze op papier gekochte wandeltocht van geen meter klopte, zodat wij noodzakelijkerwijs uiteindelijk ongeveer 30 kilometer liepen. Pijnlijk, maar lekker uitgelopen, naar ik hoopte. Mooi, uhhh pijnlijk, niet.

Ook de volgende en de volgende wandeltocht liep ik met pijnlijke poten, waarna ik mijn podologe als joker inzette. En, ondanks dat vooral mijn rechter zooltje iets werd aangepast, mocht het niet baten. Zelfs een avondwandeling van 10 kilometer in de stromende regen, zette de schoenen niet naar mijn voeten. Ik ging een beetje geloven in de strijd die de Japanse soldaten net voor de Tweede Wereldoorlog hadden te leveren. Zij hadden namelijk in vredestijd letterlijk lood in hun schoenen, waarmee zij heel veel kilometers hebben gelopen. Omwille van de uitgewerkte strategie, dat zij tijdens het oorlogsgeweld veel harder zouden lopen.

Mijn jaarlijkse Dam tot Dam van 26 kilometer stond voor de deur. Ik had al 170 kilometer met mijn lood in de schoenen gelopen. Stapje voor stapje voelde ik de pijn, zodat ik mijn podologe nogmaals als een soort mecanicien had ingeschakeld. Opnieuw een kleine aanpassing. Stap na stap heb ik dat gevoeld, het hele verrekte traject lang.

Gek genoeg recupereerde ik dan wel weer heel snel en was ik mijn voetenleed weer snel vergeten. Daardoor bleef ik vertrouwen houden in dit topmerk wandelschoen. Nou ja, vertrouwen…. De inmiddels ingeseinde schoenenimporteur was er van overtuigd dat het niet aan de schoen lag, maar ook de podologe kon verder voor mij niets meer doen. Daar sta je dan…., want lopen doet pijn. Eigenlijk deed het een beetje denken aan de begintijd van de computer. Waar jij dacht dat een probleem aan de computer lag, bleek het softwarematig te zijn en anders om. Ook hier viel niemand aan te spreken.

Opnieuw zocht ik mijn heil in de wandelschoenenwinkel, waar inmiddels twee dames zich mijn wandelleed hadden aangetrokken. Een nieuwe try-out, nu met extra dempende zooltjes, volgde. De thuistocht van 25 kilometer kon ik gelukkig tijdig naar 15 kilometer inkorten, want mijn voeten brandden de schoenen uit.

Met dit trieste bericht kwam ik terug bij mijn meelevende schoenenleverancier. Zij vonden het heel begrijpelijk dat ik na 232 pijnlijke kilometer de handdoek in de ring, ofwel de schoenen in de hoek, gooide. Maar ja, dan moet je tot een voor beide partijen aanvaardbare afwikkeling (dit keer niet de beweging van mijn voeten) komen.

Het voorstel van de winkelier was redelijk, waarbij ik niet uitsluit dat het vooruitzicht van een pijnloze wandeltocht hierin mij handtam, uhhh: voettam, heeft gemaakt. De schoenen gaan ter beoordeling terug naar de fabriek en ik heb opnieuw voor het mijn vertrouwde merk New Balance, type Wandelvierdaagse Nijmegen, gekozen. Mijn merkentrouw had gewoon met mijn huwelijkstrouw moeten overeenkomen. Zaterdag zullen mijn NB’s mij 25 wandelkilometers lang moeten plezieren.