Kort geleden zat ik, een van die schaarse zomerse dagen, op een zonovergoten terras te genieten van een biertje. Op gehoorafstand zat een groepje mensen over “de goede oude tijd” te praten, over dingen die op dat moment ook in mijn herinnering naar boven werden gehaald. Aanleiding daartoe was een Solexclub, die voorbij was gekomen. Hoewel ik daarin hun gepasseerd genoegen niet kon delen, ik reed toen een bloedsnelle brommer met Sachsmotor, herkende ik wel weer iets van hun “speelse” tijdperk, dus voordat er brommer gereden mocht worden. Met één van die spelletjes was ik zelf ook erg fanatiek, het zogenaamde sigaretten- doosjes kaarten. Dat was dan wel nog in een tijd dat echt iedereen rookten. De mannen plain, de vrouwen met filter. Er was zelfs een sigaret met een gezondheidsclaim, Docter Duskin, of zo iets.
 
Wij kinderen hadden ook zo ons plezier van het roken. Door het sparen van de lege sigarettendoosjes. De voor- en achterkant knipten we door tweeën, zodat je 4 speelkaarten overhield. Het kaartspel was erg simpel. Om beurten draaide je een kaart, die op een stapel verdween.

Had je bijvoorbeeld “een Chief Whip” gedraaid en de volgende speler draaide ook een Chief Whip, was de hele stapel voor hem. Zo kon je stapels kaarten winnen. Extra plezier had je er van als er een exclusief merk, of een buitenlandse kaart bij zat. Die kans was redelijk groot, omdat alle vriendjes wel een oom of neef op een (Shell) olietanker had varen.