1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
Hoewel de zomer nog moet beginnen, zitten we nu al opgescheept met het surrogaatprogramma van Pauw & Witteman: Knevel & Van den Brink. En dat valt niet mee, want eigenlijk is daarmee mijn natuurlijke P&W slaapsnoepie vervangen door een K&B placebo. Met zijn journalistieke achtergrond weet Tijs nog wel wat van het programma te maken. Maar Andries Knevel, oud-directeur van de Evangelische Omroep, hoort ècht niet thuis in dat praatprogramma.
Het programma mmmm-koffietijd is m wat mij betreft van harte gegund. Maar laat hem nou niet zijn gereformeerde vingertje s-avonds laat nog naar ons opheffen. Een moralist als hij, die ooit voor zijn roeping al zijn popmuziek heeft weggedaan, hoort dan al te slapen.
Vergeef mij mijn harde oordeel, maar ik vind het echt niet te pruimen als de praatgrage Knevel, een journalistiek bedoeld programma verstierd met onzinnige vragen. Voorbeeld? Gisteravond was één van de gasten de altijd smaakmakende Maarten van Rossem.
Net nadat Andries Knevel meldde een foto te tonen waarop Maarten samen zit met broer en zus, stelde hij de meest onnozele vraag: Wie is diegene in het midden?
Vanavond lekker een avondje verkiezingsdebatten. Naar zeggen komt het er nu echt op aan. Omwille van de populariteit zullen weer de nodige Oneliners worden gebezigd. Misschien met opnieuw een uitdrukking, zoals elkaars bordje leegeten uit de wielersport, gebezigd tijdens de analyse: De VVD wil de CDA verder leegeten.
Zal na vanavond de PVDA nog steeds tevreden zijn over het debatterende optreden van Job Cohen en blijft het CDA geloof in het leiderschap van Jan Peter Balkenende ongeschonden overeind?
s Hagenees begreep ik er niets van: de 3e pinksterdag. Heel lang wist ik niet eens wat Pinksteren anders voorstelde dan twee vrije dagen. Uiteindelijk heb ik mijzelf hierin enigszins bijgeschoold, zodat ik weet dat Pinksteren met het neerdalen van de Heilige Geest heeft te maken. Iets wat door de Christenen al eeuwen wordt gevierd en wij niet kerkelijken hebben met veel plezier solidair dit feest altijd meegevierd. Maar geen drie dagen, zoals dat traditioneel in de Zaanstreek het geval is. Daar hebben zij dan weer hun goeie reden voor. De Zaankanters hadden het 1e en 2e pinksterdag 1574 namelijk veel te druk met het in de pan hakken van de Spanjaarden. Daarom koppelden zij aan hun overwinningsfeest, net na Pinksteren, die 3e pinksterdag. Jammer dat zij daarin niet heel Nederland hebben meegekregen, maar dit ter zijde.
De 3e pinksterdag 2010 wilde ik toch ook enigszins die feestvreugde delen. Voor een enthousiast wandelaar is het dan bijna een vanzelfsprekendheid om dit met de 3e Pinksterdagwandeltocht te doen, uiteindelijk was het prachtig zonnig weer, dus op naar Zaandam-Kogerveld. De start was, hoe kan het ook anders, vanuit een kerk.
De toch was door prachtige natuurgebieden. Alleen ging ik na ruim twee uurtjes lopen mij toch zorgen maken over de lengte van de tocht. Want nog steeds werd er verder van Zaandam weggelopen, richting Purmerend. Bij het nader bestuderen van mn routebeschrijving zag ik dat de tocht niet verder was uitgeschreven, dan tot aan een restaurant in Purmerend. Had ik dan het tweede A-viertje, met de resterende beschrijvingen, niet meegenomen? Uitgaande van mijn stevige wandelpas zou ik inmiddels rond de 18 kilometer gelopen hebben, toen ik andere wandelaars inhaalde, liet ik mij door hen bijpraten. Al snel was mij duidelijk dat ik de volledige route wel in handen had en dat de finish in Purmerend was.
Nee dit is per traditie een lijnwandeling, kreeg ik nog als verklarende tekst. Hoe moest ik nou weten dat deze wandeltocht, bij uitzondering, niet eindigde waar hij begon? Ook aan de finish, onder genot van een drankje, wist ik geen medestanders te vinden. Naar het scheen had ik hèt moeten weten, alsof het een bekende passage uit de Bijbel betrof en ik de Ongelovige Thomas was. Hoewel ik, dan wel voorbereid, volgend jaar deze tocht weer denk te lopen, wees de kerk ook deze keer mij niet de juiste weg.
Nu deed ik toch zelf, waar ik zon vreselijke bloedhekel aan heb, met de nodige herrie op zondag klussen. Maar ja, soms breekt nood wetten. En zon nood hadden we. Zaterdag werden de houtdelen van mijn huis door prachtige kunststofdelen vervangen. Een, niet door mij uitgevoerde klus, die inclusief opbouw voor twee man een dag werk zou zijn. Ware het niet dat demonteren van het zonnescherm, door de vastgeroeste bouten, niet zomaar wilde lukken. Een uitloop die de werkdag zou overschrijden.
Er niet helemaal zeker van, dat in de komende dagen de buienradar weer actief zou zijn, stemden wij er in toe, dat het werk zondagmorgen afgemaakt zou worden. Weg Zondagsrust, waar ik zoals gezegd, niet van gecharmeerd ben. Misschien heeft het ook wel met mijn genoeglijke woonomgeving te maken, met de tuin aan het water gesitueerd. Dat maakt van onze woning een camping aan huis. En daar wil je in alle rust van kunnen genieten.
Inmiddels is het tweede pinksterdag, zit ik met mn laptop aan het water te bloggen en is gelukkig alle rust teruggekeerd. De kakofonie van futen, eenden, meerkoeten, allerhande vogels en volière buurvogels niet meegerekend.
De keren dat ik iets win moet ik vreselijk uitkijken. Ook nu weer, met de ontvangen waardebon van maar liefst 250,=. Of ik maar even naar het buurthuis wil komen om mijn prijs persoonlijk in ontvangst te nemen. Want opsturen kan natuurlijk niet. Net als mevrouw A. Zuidam uit Woerden het vorige jaar, maak ik ook nog eens kans op een massagestoel. Woensdag 2 juni word ik, liefst met vrouw en nog eens vier familieleden, vrienden of kennissen, verwacht om kwart voor twee in de middag. Een kopje thee of koffie staat dan voor ons klaar.
Dit sinterklaasdagje heb ik, als uitverkorene van circa 160.000 consumenten, verdiend als bedankje voor het doen van mijn inkopen bij de sponsors van de gastheren, W&M uit Rheden. Ik heb geen idee over welke leveranciers zij het hebben. Maar ook daar zal ik snel achterkomen, want de sponsors zijn zo vriendelijk om ook naar de prijsuitreiking te komen. Als ze er dan toch zijn, geven zij ook nog eens gratis een ruim twee uur durende demonstratie van hun producten. Zelfs, zonder enige koopverplichting! Wat jammer nou dat mijn neefjes en nichtjes onder de 21 jaar niet welkom zijn.
O ja en als ik na zon lange zit flauw ben geworden, krijg ik na afloop ook nog eens een lekkere kop soep. Maar, zit er dan geen enkel addertje onder het gras? Reken maar! Natuurlijk ben je tot niets verplicht, maar je kunt er op rekenen dat een batterij linke verkopers je door de mangel halen. Je moet wel van heel sterke huize komen, wil je niet sufgeluld dan toch maar iets van die aardige meneren kopen.
Hun uitnodiging verklaart het gezegde op de koffie komen maar al te goed. Pas maar op, want volgens mij is het linke soep.
Vanavond werd mij bijgeleerd waarom een kelner één hand op zijn rug houdt, wanneer hij aan tafel een glas wijn inschenkt. Dit is om goed in balans (in evenwicht) te blijven. Heeft hij te vaak aan één en hetzelfde tafeltje dezelfde persoon evenwichtig het glas ingeschonken, doet de bijzonderheid zich voor dat de ontvanger volledig uit evenwicht (zwalkend) het etablissement verlaat.
Na Minister Hirsch Ballin te hebben gehoord, begrijp ik waarom de politie liever bonnen schrijft dan boeven vangt. Onder die boeven zijn er immers veel van hun eigen bazen, met hun vuige declaratiegedrag.
TV programmamakers, maar ook dagbladredacteuren, hebben er steeds meer een handje van om je voor verdere uitdieping van een bepaald programma je te verwijzen naar hun internetsite. Hoogst irritant. Laat mij alsjeblieft zelf bepalen via welk medium ik mij wil laten informeren. Wij consumenten hebben geen enkel belang bij die vorm van kruisbestuiving.
Stel je nou toch eens voor dat je via de ANWB borden met de auto naar Den Haag wilt rijden, maar dat je halverwege de melding krijgt, dat je de reis naar Den Haag verder per fiets moet vervolgen?!
Zo goed je naar Den Haag voor de auto en niet de fiets hebt gekozen, kies je met het kijken naar TV of het lezen van de krant op dàt moment niet voor internet. De digitale snelweg kies je op andere momenten.
Digitaal ben ik even buiten beeld gebleven, om mn wandeling van Maastrichts Mooiste te combineren met een paar dagen België, waar wij met Luik als uitvalbasis, de geneugten van de Walloniërs opzochten. Geheel volgens ieders verwachtingspatroon, deden wij vrij snel na aankomst, een kroeg aan om ons na zon 300 autokilometers te laven.
Hoewel wij dat natuurlijk wisten, blijft het gek om net aan 20 kilometer over de Nederlandse grens te ervaren dat niemand één woord Nederlands sprak èn het zelfs niet verstaat. Nog steeds neig ik daarover mij af te vragen: Hoe dom moet je zijn .?! Heel illustratief daarvoor is de tip die ik, die avond in een restaurant, gaf. De kelner nam uiterst vriendelijk de 20 eurocent als tip aan, waar 3,80 was bedoeld. Al was het alleen al om, nog maar net in België, ons Hollands imago niet te bevestigen, stak ik alsnog het verschil hem toe.
Grappig was wel dat, in eerder genoemde kroeg, wij door een Noord Afrikaner werden bediend die, jazeker, Hollands sprak. Hij kon zelfs ons nationaal vermoeden bevestigen, dat de Walloniërs geen woord Vlaams willen kennen, om vooral niet de indruk te willen wekken dat zij toenadering zoeken, tot hun conflicterende landgenoten. Daar zijn de Hollanders dan de dupe van,, sprak de Marokkaan. Ook onthulde hij waarom er steeds in wisselende groepjes fotos werden gemaakt. Zij vierden namelijk een verjaardag en ik denk te weten van wie. Zij is midden twintig en type niemendalletje, verre van sexy. Maar o wee, zodra er weer een groepsfoto in de maak was, ging haar brilletje af, trok ze haar koppie schuin en zette ze moeiteloos haar pose in de cheese-stand. En dat keer op keer. Heel erg deed zij mij denken aan de metamorfose van Helga van Leur.
-o-o-o-
Onze tweede dag leek de Wallonië-theorie te verbleken. Nu werden wij door een jonge vrouw met veel enthousiasme in het Hollands aangesproken. Verder in het gesprek bleek het leuke typie een Italiaanse te zijn.
-o-o-o-
Maastrichts Mooiste, een jaarlijks wandelevenement, was dit jaar met klimmen en dalen behoorlijk zwaar. Halverwege het traject stond er een tractor met aanhanger als wegversperring. Waarnaast een kudde koeien luid stonden te loeien. Niet naar ons, naar later bleek. Een drukdoende boer had het landweggetje afgezet en dirigeerde ons naar een weiland met afrastering. Er was een koe aan de aanhanger ontsnapt. Luid loeiend heeft hij zijn ontsnapping moeten opgeven, waarschijnlijk met de dood tot gevolg. De koeiengemeenschap kon loeien tot zij een ons wogen. Bij wijze van babbelen dan, want zou dat werkelijk gekund hebben, hadden zij de zielenpotenkoe ongetwijfeld van het slachthuis kunnen redden. Want ook met boerenverstand is zon rekensom snel gemaakt.
-o-o-o-
Ooit mochten de Belgen zonder rijbewijs een auto besturen, waardoor het in het land van de frietkotten erg uitkijken was geblazen. Maar anno 2010 rijden zij heel gedisciplineerd en als echte heer (m/v) in het verkeer. Dat maakt hun noorderburen tot een land vol losgeslagen automobilisten. (lees: idioten).
-o-o-o-
-o-o-o-
Het futuristische station van Luik blijft verbazen. Oké, de HSL en TGV doen op hun internationalen ritten dit station aan, maar de bedrijvigheid overtreft het reizigersaantal van treinstation Hattum niet.
Met onze auto aanvaarden wij maar weer de weg naar huis.
Ik kijk er naar uit om eens per jaar het T-shirt van Maastrichts Mooiste te kunnen dragen, zonder dat ik een verkeerd beeld oproep over Limburgs hoofdstad. Niet de drager, maar het wandelevenement van zondag wordt namelijk met het opschrift bedoeld.
De andere keren dat ik het T-shirt draag is nooit snoevend bedoeld.
Net driekwartier van huis, een klein half uurtje met de boot en ik waande mij in het buitenland. Nog twintig busminuten verder liep ik een georganiseerde wandeltocht van 20 kilometer op Texel.
Ondanks een temperatuur van 10° Celsius, was het een fantastische tocht door bos, duin en over het strand. Het viel mij op dat er op een aantal plaatsen in het bos koekoeksklokken waren opgehangen. Niet zichtbaar, maar des te beter te horen. Koekoek, kennelijk een Texelse gewoonte. Er was geen klok die op tijd liep, met als gevolg dat je van alle kanten regelmatig de koekoek hoorde. Pracht natuur met een overweldigende sound.
Omdat wij onze adviseurs vertrouwden, de financiële producten erg ingewikkeld waren, zijn wij vele jaren door de bank- en verzekeringsinstellingen voor miljoenen opgelicht. Heel wat consumenten zitten nu nog diep in de schulden, door de in hun maag gesplitste spaarbrieven, aandelenleasepakketten, koopsompolissen, achtergestelde depositos en te hoge hypotheken. De bonusboeven, verantwoordelijk voor dit leed, zijn volledig buiten schot gebleven.
Alsof er geen Nederlandse Bank (DNB) of Autoriteit Financiële Markten (AFM) bestaat, heeft de Vereniging van Effectbezitters (VEB) het lot van de consument, van pakweg het jaar 2020, zich aangetrokken. Zij willen een financiële basiskennis als vak op de scholen introduceren. Met andere woorden: de volwassen consument van de toekomst moet op school leren, hoe zij financiële adviseurs in hun verkoopgesprek kunnen ontmaskeren, zodat zij niet meer kunnen worden opgelicht?! Is het niet logischer dat het verkopen van financiële wanproducten simpelweg strafbaar wordt gesteld?
In de vervoersbranche zijn ze helemaal niet voornemens de consument bij te scholen. Neem nou die verdomde strippenkaart. Het is echt niet zo moeilijk om in gevouwen toestand zon kaart af te stempelen. Alleen, je weet nooit hoeveel strippen je moet afstempelen?! En er is geen tram- of busmaatschappij die daarin voorlichting geeft. Stempel je te veel af, wordt je bedankt; stempel je te weinig af en je wordt gecontroleerd, ben je zuur.
Inmiddels hebben de vervoersbedrijven een systeem bedacht, waarbij de reiziger niet meer zelf hoeft te bedenken hoeveel strippen er afgestempeld moeten worden. De OV chipkaart regelt dat automatisch voor je. OV chip is dus de elektronische portemonnee-graaier. Bij instappen effe er tegen aan houden en bij uitstappen effe er tegen aan houden, OV chip bepaalt en (ont)neemt je de reiskosten. Nauwelijks valt het nog te controleren. Ook hier is de consument het willige slachtoffer. Een ideetje misschien voor meneer Heijn, gewoon ons automatisch boodschappen sturen en de kosten automatisch van onze rekening afschrijven. Wie volgt.
Over het DSB Bank debacle heeft de aangestelde onderzoekscommissie Scheltema het rapport in concept klaar. Het vreemde is dat het vandaag eerst, ondermeer met Noud Wellink (directeur van De Nederlandse Bank) wordt doorgenomen, alvorens het openbaar wordt gemaakt. Keurt de slager hier zijn eigen vlees? Doordat de onderzoeksresultaten niet gunstig voor de heer Wellink zijn uitgevallen zou censureren van het rapport, of erger nog, de doofpot, heel verleidelijk kunnen zijn.
Dit weekend was het Paul de leeuw weer gelukt om een uitzonderlijk goed tv-programma te maken, waarin het Downsyndroom opnieuw centraal stond. Een uitgesproken topper was wel Roderick Prins. Overigens leek voor mij zijn enige handicap, zijn roepnaam Roderick te zijn. Maar goed, hij zal wel van bekakte huize zijn.
Roderick blijkt een verrassend creatief talent te zijn, getuige zijn prachtige gedicht: Mijn syndroom is Down. Het was zijn liefste wens dat dit gedicht werd voorgedragen door actrice Jette van der Meij. Kippenvel!!!
Graag had ik Rodericks gedicht hier afgedrukt, maar helaas kon ik het op internet niet vinden. Dan maar een eigen ervaring van weleer uit mijn kroondomein geplukt:
Ik ga maar vast.
Meer dan ooit bewees Van der Valk een ècht familierestaurant te zijn, toen mijn vrouw en ik bij hen een lunchje pakten. Een tiental tafeltjes verderop zag ik, over de volle breedte van het restaurant gegroepeerd, een busgezelschap mensen met het syndroom van Down, te genieten van een plezierig dagje uit.
Hun slaatje en een kuifhoge sorbet als toetje, hadden zij inmiddels achter de kiezen. Nu waren zij bezig met het schrijven van ansichtkaarten aan paps en mams van wie zij, ondanks dat bij hen wonen kennelijk onmogelijk is, ontzettend veel houden. Het was een feest om naar te kijken.
Op het moment van vertrek, verlieten zij heel gedisciplineerd de tafeltjes, om rij voor rij richting touringcar te vertrekken. Netjes sloot de ene rij bij de andere aan. Met veel genoegen keek ik naar dit vertederende schouwspel. Toen de laatste met Downsyndroom van tafel ging, kordaat als aller laatste in de rij aansloot, sprak hij met harde stem de voor mij onsterfelijke woorden: Nou, ik ga maar vast...
Wat een geweldig belevingswereld heeft deze goed gemutste dagrecreant. Zijn Ik ga maar vast is nooit meer uit mijn vocabulaire verdwenen. De keren dat ik als laatste of te laat vertrek, citeer ik steevast:
De heer Kok uit Enschede besloot vier jaar geleden om aan de Postcodeloterij mee te gaan doen. Met als motief: Stel je voor dat bij ons de straatprijs valt, dan zit ik er naast.
Waarschijnlijk stond hem hierbij het debacle van Hélène van der Meijs uit Heusden voor ogen. Een heel slecht motief en mentaal gesproken, beslist niet uit vrije wil. Zo veel vrijheid hebben wij hier in Nederland. Uiteindelijk won Kok deze week gedwongen . 1.125.000,=.
Kennelijk gaat het in de Amerikaanse ziekenhuizen voornamelijk om de Big Business. Dat zou verklaren waarom uitsluitend familieleden een ziekenhuispatiënt mogen bezoeken.
Heel revolutionair wil President Obama nu voor homos hierop een uitzondering maken. Maar dan waarschijnlijk alleen aan de verkeerde kant van het bed.
Nu is het de supermarktketen Plus, die de aanval opent op Albert Heijn. Door duizend prijzen van merkartikelen te verlagen, willen zij marktaandeel bij de grootgrutter uit Zaandam wegsnoepen. Al jaren lezen we regelmatig over zulke supermarktoorlogen in de krant, waarbij de prijzen steeds weer opnieuw kelderen. Schitterend voor de consument, hoewel , kunnen die prijzen straffeloos steeds verder dalen?!
Uit onverdachte hoek heb ik wel eens gehoord, dat de supermarkten hun winst voornamelijk uit hun vers producten (zoals brood, vlees, groente en fruit) moeten halen. Zeker bij de franchisenemers hebben zij hiervoor hun eigen inkoopbeleid. En dat wil ik graag geloven, want onze supermarkt, op steenworpafstand van ons huis, weet dit vermoeden door hun niet-te-vreten-producten dagelijks te bevestigen. Wij hebben al een inkoopstop op hun versfood afgekondigd.
Toch kwam het incidenteel voor dat wij toch maar even van het gemak van de buurtsuper gebruik hebben gemaakt, wat bij de eerste hap onmiddellijk meedogenloos werd afgestraft. De vitamine C van die kruidenier komt er bij ons nu echt niet meer in. Nog in geen duizend jaar.
Met mijn vrouw samen ben ik naar de piepshow van Albert Heijn geweest. Zij was bij een eerder bezoek al door het personeel geïnstrueerd. Het was nu aan mij om als leerling door de winkel te piepen. Vrees als lezer niet dat nu de hormonen zullen opspelen, want mijn blog zal een geheel andere wending gaan nemen.
Vorige week kwam mijn vrouw dolenthousiast thuis van het boodschappen doen. Als digibeet wist zij de caissière van de supermarkt volledig buitenspel te zetten. Hiervoor moest zij haar boodschappen zelf scannen, om zich daarna bij de betaalpaal af te melden. Natuurlijk niet zonder de paal met de betaalpas te hebben gevoed. Nog één keer was een streepjescode nodig om voorbij het uitgangshekje te komen. Ik moest ook maar eens zien hoe handig mijn vrouw anno 2010 haar boodschappen doet.
Alvorens wij de automatische hekjes van de winkel passeerden, hadden we eerst een stop bij het station van de scanpistolen. Met de ervaring van vorige week, toonde mijn vrouw het stationoog haar bonuspas, waarna haar een scanpistool automatisch werd toegewezen. Saldo 0,00. Deze kostenteller werd in de holster van de boodschappen-kar gestopt, klaar om het eerste bedrag te scoren. Piep, de bonusdruiven zonder pit konden gekassierd de boodschappen tas in. Want dat is nou juist zo makkelijk, legde mijn vrouw uit, niets hoeft nu nog bij de kassa op de band. De volgende piep was goed voor de asperges.
Maar let nu op, wees mijn vrouw mij op het volgende trucje. ik neem twee komkommers, scan er één, piep, en druk op het plusje. Het scanpistool werd ter illustratie onder mijn neus gehouden. De volgende piep had al van zich laten horen. Om ons heen werd er ook al heel wat afgepiept, bij de een alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, bij de ander toch nog wat onwennig. Ook mijn vrouw verkeerde nog in het stadium van een groot wantrouwen jegens de scores van het scanpistool.
Tja, behoudens mijn diensttijd (67-3), hadden wij niet de ervaring om met wapens om te gaan. Piep, met vijf keer plus, verdwenen de rode wijntjes in onze tas. Overigens zou er enig wantrouwen van meneer Heijn ook heel begrijpelijk zijn. Tot twee keer toe moest ik mijn vrouw tot scannen aansporen. Uit vrees dat haar ongescande producten ons bij controle haar de kop zou kosten. Net nu wij er een weekje tussen uit zouden gaan.
Uiteindelijk hadden wij voldoende bij elkaar gepiept en kon mijn vrouw, via haar bonuskaart en betaalpas, met de betaalpaal tot een vergelijk komen. Ook wisten wij ons moeiteloos de winkel uit te scannen. Dit alles zonder tussenkomst van personeel.
Het valt te vrezen dat zij binnen afzienbare tijd er noodgedwongen tussenuit moeten piepen.
Het is wel heel bijzonder om bij de eerste generatie aller tijden te horen, die nooit een oorlog heeft meegemaakt. Misschien komt het daardoor wel dat wij, de babyboomers, met veel respect de dodenherdenking van 4 mei in ere hebben gehouden.
Onze ouders hebben ons altijd het belang van deze plechtigheid van één minuut voor gehouden. Zij lieten ons zelfs spelenderwijs als kind hieraan actief deelnemen. Bij uitzondering mocht je namelijk, als jongen van rond de 10 jaar, met je vriendjes s-avonds bij achten nog buiten spelen. Van de dodenherdenking maakten wij dan ons spelletje. Als atleten liepen wij een rondje rond ons flatgebouw. En precies om acht uur, als de lantarenpaal werd ontstoken, stonden wij die lange minuut stil, in het besef dat dit moest voor de vele slachtoffers van de tweede wereldoorlog. Nog steeds staat mij het beeld voor ogen dat, onder het stilstaande verkeer er ook een stadsbus stond. Daaruit was een militair gestapt die, stram in de houding, de militaire groet bracht. Ja, daar speciaal voor de bus was uitgekomen.
Hoe is dat nu, anno 2010. Neerlands oorlogsverleden lijkt niet erg meer te leven, laat staan de dodenherdenking. Iets wat, naar mijn mening, ondermeer de opvoeders, inclusief de scholen, valt aan te rekenen. Want het is toch te gek dat via een radio- en tv-campagne wij, vooral in combinatie met de feestelijke Bevrijdingsdag, op (onze plichten) van de dodenherdenking gewezen moeten worden. Voor die twee minuutjes in het jaar.
