Alsof het zo moest zijn. Gisteravond archiveerde ik een aantal familiefoto’s, waarbij zelfs kiekjes zaten die ik nooit eerder had gezien. Soms aandoenlijk, om te zien hoe mijn Truus als klein meisje was. Eén foto daarvan was wel heel opmerkelijk. Daarop stond zij met een van mijn beste vrienden uit mijn jeugd. Hij als bruidsjonker, zij als bruidsmeisje.

Dat Truus connectie had met mijn vriend Leo wist ik, maar dat zij beiden een belangrijke rol hebben gespeeld voor hun beider halfbroer, wist ik dan weer niet. Misschien komt dat ook doordat ik niet door Leo met mijn Truus in contact ben gekomen. Dat was puur toeval en werd pas later duidelijk.

Truus leerde ik in de buurt kennen toen zij nog maar 14 jaar oud was, nou ja, bijna 15. Na een beetje dollen met elkaar, kwam het eerste kusje (nou ja, kus) bij ons uitje naar Rotterdam. Jaren later zou die stad van niet lullen maar poetsen voor mijn carriére een belangrijke rol gaan vervullen, maar dit ter zijde.

Terug in Den Haag liepen Truus en ik met elkaar, hadden we verkering. Zoals dat dan vaak gaat muteert je vriendenkring dan voor een tijdje. Ga je om met vrienden van haar en de scene die je dan samen opbouwt. Gabbertje Leo was daardoor een tijdje buiten beeld. Tot het moment dat ik met mijn meissie bij hem langs ging. “Verrek, da’s m’n halfzus; je hebt verkering met m’n halfzus”. “Ja dag Leo, dan ben ik nu zeker jouw aankomende halfzwager?!” De altijd dollende Leo werd nu bloedserieus. “Nee echt, haar moeder is getrouwd geweest met mijn vader. Die hadden samen een zoon, mijn halfbroer, maar ook de halfbroer van Truus. Dan ben je toch familie van elkaar?!” Zeker destijds, niet geheel op de hoogte van familierelaties, hield ik mij vast aan het knikken van Truus. Als het zo bestond, was Truus voor een kwart het jongere zusje van Leo en zou mijn maatje wel eens mijn kwartzwager kunnen gaan worden.

Hoe dan ook. Leo is altijd een bloedgabbertje van mij gebleven. We hebben wat af gedold. Heel vaak kwam het voor dat ik Truus, na een avondje uit, netjes thuis had gebracht en ik, op weg naar eigen huis, steeds weer de ingeving kreeg om nog even bij Leo langs te gaan. Altijd te vinden in een gezellig buurtcafé op de rand van Scheveningen. Truus wist hier achteraf altijd van en kon er nooit boos om worden. Er is toch niks mis met familiebezoek?!

Ook na ons trouwen hielden we regelmatig contact en zochten toen ook samen Leo in zijn buurtkroeg op. Zonder daar, in ieder geval nu, verder op in te gaan, had Leo weinig geluk in zijn leven. Door een vreselijk scooterongeluk, ja Leo reed al scooter toen Holleder nog geboren moest worden, was hij voor de rest van zijn leven invalide. Nou ja, fysiek invalide, want lol maken bleef hij.

Zoals dat meestal gaat, blijkt achteraf, dat er achter zijn humor ook veel verdriet schuil ging. Mijn maatje, slechts twee dagen jonger dan ik ben, of liever gezegd, toen was, heeft de vijftig jaar niet mogen halen. Dit alles komt bij mij boven, bij het zien van die ene foto. Struinend door mijn PC ben ik nog een niet afgemaakt verhaal tegengekomen, wat ik vrij snel na zijn overlijden had geschreven. Bedoeld als een hommage. Wie weet schrijf ik het nog eens af.

Maar ik begon met, alsof het zo moest zijn… Want, vandaag is het Valentijnsdag en het is een aantal jaren van mij een goed gebruik geweest om in mijn Kroondomein.com iemand in een verhaal een virtuele Valentijnskaart te sturen. Dan zou die dit keer zeker naar Leo’tje moeten gaan.

Hoewel…, sorry Leo, jij stond wel met stip genoteerd, maar niemand kan hem meer verdienen dan mijn eigen Truus. Maar ach, dan blijft het toch in de familie.


                                                          -o-o-o-