1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
Op advies kochten wij destijds een duurdere Black & Decker kruimeldief, omdat daarvan de batterijen zijn te vervangen. Goed voor het milieu en de portemonnee. Vandaag waren de VersaPak batterijen van onze VP331 aan vervanging toe.
En wat blijkt, de batterijen zijn niet meer leverbaar. Er zal dus een heel nieuwe minizuiger moeten worden gekocht. Jammer dat wij het destijds verkeerd hebben begrepen, want niet het apparaat, maar Black & Decker blijkt de kruimeldief te zijn.
Bij een verhuizing is het de uitgesproken killer," de wasautomaat. Die dan ook nog eens op minimaal één hoog staat. Dat ding valt niet goed beet te pakken, is loodzwaar en daardoor compleet onhandelbaar. Zon apparaat komt uiteindelijk via een soort circusact de verhuiswagen in. En dan nog eens een keertje minimaal één trap op naar zn nieuwe werkplek. Halsbrekende toeren, met twee of drie stoere kerels, zijn hieraan vooraf gegaan. Raar toch eigenlijk .
Ik bedoel, de wasdroger was toch ook heel simpel te verhuizen. O, ik weet het wel hoor, de wasautomaat heeft nou eenmaal een gigantisch zwaar gewicht in huis, om tijdens het centrifugeren niet het hele huis door te wandelen. Een gewicht als soort stabilisator.
Maar dan nog . de heren wasautomaatfabrikanten, zoals meneer Philips dus, zijn toch behoorlijk bedrijfsblind. Allerlei toeters en bellen verzinnen zij, voor grote wasjes, kleine wasjes, voor slim voorwassen, energiearm wassen met weinig water gebruik en meedenkende energieknoppen. Alles bedacht om het simpel schoonwassen een verleidelijke meerwaarde te geven.
Niemand van die knappe koppen bedenkt dan ook nog eens dat een wasautomaat verhuis- vriendelijk moet zijn. Uiteindelijk wordt er in Nederland gemiddeld 7x in een mensenleven verhuisd. Zeven maal doet de wasmachine-fabrikant dus een aanslag op je rug. En daar wil ik, met gevoel voor techniek, als een koe voor boom klimmen, verandering in brengen. Want volgens mij is het heel simpel.
De killer binnen de wasautomaat, het gewicht, maak je mobiel. Stel je voor, het gewicht zit onderin de wasautomaat, achter een klep, met een slede naar buiten te halen. Met verhuizen haal je dan ook dat gewicht naar buiten. Bevestigt daar, bijgeleverde hefboompjes aan, zodat twee personen (zelfs man èn vrouw) dit gewicht makkelijk kunnen verplaatsen.
Gewichtloos is dan ook heel simpel de wasautomaat te verplaatsen, om op de nieuwe werkplek het gewicht weer de automaat in te schuiven. Verhuizen kost dan geen enkele moeite meer.
Kom op meneer Philips, het moet natuurlijk wel een Nederlandse vinding blijven, aan de slag.
Er komen steeds meer producten met piepgarantie. Wat inhoud dat de leverancier alleen iets aan een klacht doet als de consument begint te piepen. Zelf ondervond ik dat bij een bouwmarkt, waarvan ik de naam niet noem omdat ze na piepen het prima hebben opgelost.
Ik kocht bij hen een accuboormachine uit de aanbieding, met gratis een extra set boortjes. Eénmaal thuis bleek mij dat de boortjes er niet bijzaten; dus gebeld. Waar heeft u de boormachine gepakt?,was de verrassende vraag. Gewoon, bij u uit de winkel, wilde ik met een vreemd antwoord de idioterie van de filiaalhouder overtreffen. Ja meneer, dat begrijp ik wel, maar waar uit de winkel? Jeetje, ja hoe moet ik dat omschrijven? Nou, heeft u de boormachine daar gepakt, waar ook de andere merken liggen, of van de pallet in het middenpad? Nee, niet uit het middenpad. Aha, dus bij alle andere merken boormachines, klonk de man opgelucht, alsof hij hiermee een groot mysterie had opgelost.
Ja, en?, probeerde ik hem in zijn redenering te volgen. Nou kijk meneer, al onze speciale aanbiedingen hebben wij altijd op het middenpad staan. Waar u de boormachine heeft gepakt liggen niet de machines uit de aanbieding. U heeft ook niet de actieprijs van 109,95, maar 144,99 betaald, meende de verkoper verhelderend te hebben gesproken, in het vertrouwen dat daar de klacht mee was opgelost. Verrek ja, ik heb 144,99 betaald, las ik nu op mijn kassabon.
En nu?, wilde ik toch wel het gesprek voortzetten. Tja meneer, als u van onze aanbiedingen wilt profiteren, moet u natuurlijk wel naar onze aanbiedingenhoek, want daar liggen de machines die er speciaal voor zijn ingekocht. Ik begrijp u niet echt, het gaat toch om de Bosch boormachine type HP126F3B? Klopt meneer, maar uit de normale partij.
Nee klopt niet, sprak ik nu geërgerd. We hebben het over dezelfde boormachine, alleen bevalt u de plek waar ik m van heb weggehaald niet. Daarmee wilt u mij 35,= meer laten betalen en een set extra boortjes door de neus boren. Bewust gebruikte ik doe-het-zelf jargon om de baas toch wat milder te stemmen. Idioot natuurlijk, maar het leek te helpen.
Nou ja, ik wil u wel van dienst zijn, komt u maar naar de winkel, dan krijgt u een extra set boortjes. En die 35,= dan? Ja, dat is moeilijk meneer, want de fabrikant betaalt met de aanbieding mee, alleen bij de partij van in het gangpad. Ja nog effe, dan liggen de aanbiedingen van u op de WC, te koop tegen een schijtprijsje! schoot ik nu uit mijn slof.Het bleef even stil, misschien om in stilte mn grappige opmerking te verwerken. Oké, meneer, als u naar ons toekomt, krijgt u ook die 35,= terug, vraagt u even naar Hans. Waarmee de filiaalhouder echt de indruk wilde wekken dat de oplossing van mijn klacht wel heel bijzonder was.
Moraal van dit verhaal: Laat het er met een klacht nooit bij zitten, maar klaag (piep, in jargon) en blijf klagen. Vele jaren geleden kende men bij radio en tv al de juiste definitie van piep. Zodra hiervan een synoniem werd gebruikt, werd volgens de fatsoensnormen van toen de piep gebruikt. Want ja, piepgarantie staat dus voor niets meer dan kutgarantie.
Door mijn vrolijke vut blijkt het effect van mijn diplomas te zijn uitgewerkt. Toch ervaar ik de huidige status van mijn loopbaan als het mooiste wat ik op mijn wandelpad ben tegengekomen.
André van Duin heeft door stemproblemen deze week een feestje en twee radio-interviews moeten afzeggen. Hij was zijn stem kwijt en wist kennelijk ook niet meer waar hij heeft gelopen.
Van de week werd Patricia Paay 61 jaar. Gek op aandacht liet zij op haar party natuurlijk ook de cameras draaien, om tegelijk te tonen hoe gelukkig zij met haar nieuwe toyboy is. Het moet worden gezegd, als er niet op haar wordt ingezoomd, ziet zij er nog geweldig uit. In close up valt echter heel goed het factuurbedrag van dr. Schumacher in te schatten.
Wat dat betreft is er veel natuurlijks in haar gezicht verloren gegaan. Het lijkt alsof La Paay, misschien wel als eerste mens ter wereld, levend is gebalsemd. Dan lag zij trouwens, in de fotoreportage van Playboy, in hele mooie poses opgebaard.
Ik heb het anders nooit en mijn roots geven daar geen enkele aanleiding toe, toch heb ik momenteel sterk de behoefte om in Israël te willen zijn. Niet om mijn rentenieren op te geven, om mij in de kibboets nuttig te maken, maar alleen maar om tegen de Klaagmuur aan te kunnen hangen. Tenminste, als deze westelijke muur van de Joodse tempel, zich ook zelfbeklag laat aanleunen.
Mijn klaagzang richt zich heel erg op mijn geleverde prestaties van de laatste tien weken en de resultaten die dat hebben opgeleverd. En omdat ik daarvan niets begrijp, de garantie op mijn lichaam na overlijden van mijn ouders royaal is verlopen, had ik mij via de muur tot de schepper willen richten. Zou ik een klachtenformulier ingevuld moeten hebben, die tussen de stenen van de muur gefrommeld zou moeten worden, had daar op gestaan:
Tien weken lang heb ik mij op de sportschool te pletter getraind, met een zwaarder fitnessprogramma dan ooit te voren. Niet simpelweg hangen aan de weerstandsapparaten, maar met gewichten fors aanpakken in de stoere mannenhoek. Dat twee tot drie keer per week, afhankelijk of ik ook nog een wandeltocht van minimaal 15 kilometer in marstempo (6 km p/u) zou lopen. Daarnaast heeft een mondjesmaatmevrouw mijn eetgewoonte drastisch aangepakt. Rauwkost bij de lunch en zeker 2 stuks fruit on tea time. En dan toch vandaag, tijdens mijn APK, blijk ik 6 ons meer vet gehamsterd te hebben en verloor ik 8 ons aan spiermassa.
Oké, ik ben niet terug op watjesniveau, maar mentaal hakt het er toch effe in. Mijn sportinstructeur, die gelijk maar even mijn trainingsprogramma meedogenloos heeft aangepast, denkt dat ik te weinig eet ten opzichte van de inspanningen die ik lever. Dat heb ik weer. Voor de insiders zal het wel logisch zijn, meer eten om af te vallen, vet te verbranden en spiermassa te ontwikkelen, daar kan ik met mijn verstand niet bij. Het doet mij denken aan het advies wat ik ooit kreeg van een oogarts, op de vraag wanneer ik de voorgeschreven bril moest dragen. Met als antwoord: Als je moe bent. Dus, een ander gaat naar zn bed en ik zet mn bril op. Ook daarover zou ik eigenlijk iets van op het briefje moeten zetten.
Hoewel , toch maar niet naar Israël, ik mag toch helemaal niet klagen. Ik eet zelfs niet uit de muur.
Lang heb ik er over lopen dubben, maar het lijkt me heel belangrijk om schoon schip te maken, om een latere ontdekking, met bijkomende vervelende consequenties voor ons land, te voorkomen. Kabinet Kok (Paars 2) is 16 april 2002 destijds gevallen op de val van Sebrenica (voormalig Joegoslavië). Dit omdat de internationale vredesmacht, waar het Nederlandse VN Bataljon onderdeel van uitmaakte, te kortschoot in het bieden van voldoende bescherming. Balkenende IV viel afgelopen 20 februari, doordat de regeringspartijen het niet met elkaar eens konden worden over een eventuele verlenging van de missie van de Nederlandse militairen in Uruzgan (Afghanistan).
Tot twee keer aan toe viel het kabinet met ons Nederlandse leger als aanleiding. Dat lot wil ik Kabinet Cohen besparen. Vandaar dat ik mijn, misschien wel discutabele, rol als militair, in 1967 werkzaam bij de Inspectie der Infanterie, nu maar prijsgeef.
Als dienstplichtig soldaat had ik op het gekwalificeerde secretarie, waar stukken tot aan NATO zeer geheim gecontroleerd rouleerde, ondermeer de taak om deze geclassificeerde stukken te archiveren en weg te houden bij minder geclassificeerd personeel. Ik heb het over de tijd dat het Oostblok nog een bedreiging vormde voor de westerse wereld. Mijn dienstplichtige evenknie was korporaal Chris, die de leiding had over de postkamer, direct naast het secretariaat gevestigd. Wij hadden een verbluffend goede samenwerking. Totdat Chris, of liever gezegd zijn verloofde, trouwplannen kreeg. Heel gebruikelijk was het dat er voor ons soort militairen dan direct, door de geheime dienst (S2), een nieuw antecedentenonderzoek plaats vond. En wat bleek, Chris was niet meer te vertrouwen. Volgens de S2 dan.
Uit vergaand onderzoek was namelijk gebleken dat zijn aankomend schoonvader ooit sympathiseerde met de communistische partij. Dit had grote consequenties. Chris mocht geen geclassificeerde stukken meer onder ogen krijgen. Eigenlijk moest hij uit zijn functie worden ontheven, om elders zijn dienstplicht voort te zetten. Op de gehele werkvloer van de Inspectie der Infanterie kwam dit bericht heel hard aan. Korporaal Chris, een man die ieders sympathie en vertrouwen genoot.Omdat mijn Luitenant en Sergeant, door hun uitgesproken luiheid, volledig op mij waren aangewezen, waren zij beïnvloedbaar. Het lukte mij dan ook om voor Chris tot een compromis te komen. Hij mocht zijn functie blijven vervullen. Alleen, als er geclassificeerde stukken moesten worden vermenigvuldigd en verzonden, moest ik daar lijfelijk bij aanwezig zijn, om er op toe te zien dat mn maatje alle handelingen zonder enige interesse voor de inhoud vervulde. En daarin zit het discutabele van mijn taak. Die last op mijn schouders, met de Russisch leider Nikita Chroesjtsjow als direct belangstellende voor onze geheime stukken, was veel te groot. Hiervoor had ik destijds aan de bel moeten trekken. Ik had de Inspecteur Generaal, of desnoods de Minister van Defensie Willem den Toom, moeten informeren over een mogelijk lek in onze Defensie. Ik heb dit verzuimd. Als hier, ten tijde van het Kabinet Cohen, maar geen vragen over worden gesteld.
Door de oppositie hierover de wind uit de zeilen te halen, voel ik mij opgelucht.
Volgt na de medicijnknaak ( 1,15) nu ook de doktersjoet ( 5,=) ? En wie weet, zelfs ook een drastische verhoging tot maar liefst 775,= van de eigenbijdrage voor je zorgverzekering?! Dit omdat de zorg in Nederland onbetaalbaar is geworden, waarbij de vergrijzing als hoofdoorzaak wordt aangemerkt.
Dat motief valt heel sterk te betwijfelen. Inefficiënt werken door de heren medici, omdat zij elkaars patiënteninformatie niet overnemen, is alleen al een grote boosdoener. Zonder dat het om een second opinion gaat, onderga je in het ziekenhuis heel wat testen, waarvan de uitslag al in je medisch dossier valt terug te lezen. Een kostenpost van heb ik jou daar. Kennelijk bedoeld om de omzet en dus het inkomen per specialist de hoogte in te jagen. Dan nog niet gesproken over de vele managers, die de inefficiënte ziekenhuisbranche met inkomens ver boven de JP-norm, op de payroll hebben staan. En moet ik daar, als vergrijsde voor bloeien. (O rhesuspositief)?
Als de vergrijzing in de zorg al de grootste kostenfactor is, zit de (on)gezondheid van een grote bevolkingsgroep ons op de hielen. En dan heb ik het niet eens over de rokers en de (alcohol)verslaafden. Nee, de vetvreters van de fastfood, die nauwelijks nog een normale, gezonde maaltijd nuttigen. Die hun kinderen meeslepen in dit ongezonde eetpatroon. De groep mensen die totaal niets aan bewegen doen, laat staan dat ze hun kinderen laten sporten. Hun kroost beweegt slechts duim en wijsvingers bij een computerspelletje, uren lang achter de PC. Die ongezonde levensvorm gaat zich steeds meer wreken en dat gaat ons pas ècht veel geld kosten, in zorg en ziekteverzuim. Tja, vet cool.
Met Pasen wordt er weer heel wat Matses bij het ontbijt gegeten. Een flinterdun, niet gerezen brood, wat er uit ziet als een erg grote cracker. Historisch gesproken eten de joden dit bij het Paasontbijt, om daarmee het beëindigen van de joodse slavernij in Egypte te herdenken. Hoewel ik respect heb voor deze traditie, komen er onwillekeurig beelden van mijn jongensjaren naar boven. Mijn Matse was toen zeekaak, een veel dikker, knoertharde scheepsbeschuit, wat je als jongen voor centen bij bakkerij Hus haalde. Destijds de Febo voor de jeugd. Onze snacks bestond toen uit niet meer dan zeekaak, koekkruimels en puddingstukjes. Met de Parijsenbol als de Van Dobbenkroket van de jaren zestig.
Hus was overigens niet bepaald een kwaliteitsbakkerij, ondanks dat zij in elke wijk van Den Haag minstens één vestiging hadden. Zij waren goedkoop, zeker als je TipTop nam, hun gesneden en voor lange houdbaarheid verpakt witbrood, wat mij een sterke associatie met klapkauwgom gaf. Hun moorkoppen daarentegen waren weer om te smullen. Als je tenminste niet de pech had, dat er weinig slagroom in zat. Dat gebeurde soms, doordat eigen personeel de moorkop via de onderkant wel eens leegzoog.
Maar goed, terug naar het paasontbijt. Door mijn herinnering aan de zeekaak, waar je tanden en kiezen echt op stuk kon bijten, vind ik de Matse maar eigenlijk de zeekaak voor watjes.
Aanstaande woensdag is het precies twintig jaar geleden, dat Marco Borsato de Soundmixshow won, met het fantastische nummer At this Moment. Een nummer wat hij niet alleen leende van Billy Vera, maar het ook nog eens met passie veel beter vertolkte. Voor mij is het één van mijn favoriete songs gebleven. Een paar dagen na zijn overwinning zag ik hem bij het Noordhollands Dagblad. Ik werkte daar en liep richting receptie, toen ik Marco bedremmeld hoorde zeggen, dat hij een afspraak had met de heer Kerkhoven, PR medewerker van de krant.
Wie kan ik zeggen? Marco Borsato. Ogenblikje, Peter ik heb hier meneer Borsato voor jou. De receptioniste had duidelijk niet naar de populaire Soundmixshow gekeken. Ik wel en vond het leuk om iets van Marcos Moment meebeleefd te hebben.
Vandaag was het eindelijk lekker weer, om op een strategische plaats naar langsrijdende fietsers te kijken. En dan vooral te letten op het achterwiel. Het is bijna komisch om te zien hoeveel fietsers op veel te zachte banden rijden.
Ze trappen zich te pletter en maken een grote kans lek te rijden. Als je deze dagen een terrasje gaat pikken, let dan eens op die achterwielen. Het merendeel rijdt vals plat.
Dat smaken verschillen verklaart naar mijn idee niet dat ik niets begrijp van moderne kunst, terwijl er hele volksstammen zijn, die er weg van zijn. Het mag eigenwijs lijken, maar die kunstkenners wantrouw ik. Bij mij kan het er niet in, dat zij heel iets anders in een schilderij zien. Maakt dat van mij een cultuurbarbaar? Denk ik niet. Ook ik kan van een heel mooi schilderij genieten. En dan hoeft het niet eens een Rembrandt of van een Van Gogh te zijn.
Twee jaar geleden heb ik, met uitleg van een geschoolde kunstkenner, een fantastisch, selectieve rondleiding gehad in de Hermitage van het Russische Sint Petersburg. Selectief, omdat je voor het grootste, sowieso belangrijkste, museum van de wereld dagen nodig zou hebben om alleen al de belangrijkste stukken te hebben gezien.
Of ik The Dance van Henri Matisse ook heb gezien, kan ik mij niet herinneren. Zou dit wel het geval zijn geweest, ben ik er niet geïnteresseerd voorbij gelopen. En dan lees ik dat Ernst Veen, directeur van de Hermitage in Amsterdam, voor zes weken The Dance van Rusland heeft mogen lenen, speciaal met een Boeing 747 van de KLM ingevlogen. Apentrots beveelt hij ons aan om, alleen al daarvoor, naar de Amsterdamse Hermitage te komen. Naar zijn zeggen het belangrijkste kunstwerk, wereldwijd, van de vorige eeuw.
Via internet heb ik getracht mijn mening over dit beroemde schilderij van Matisse, wat voor vele miljoenen is verzekerd, bij te stellen. Het is mij niet gelukt. Ik zie niets anders dan wat dansende poppetjes die door een getalenteerde tiener zijn neergekwast. Echt een werkje wat je, in minivorm, met een magneetje voor een tijdje op de koelkastdeur zou plakken. Wat zien die geschoolde kunstkenners daar in hemelsnaam dan in. Ik heb de indruk dat zij alleen maar bevestiging zoeken voor eigen intelligentie. Ik ben zo goed geschoold, dat ik heel goed begrijp en inzie wat Henri Matisse met dit schilderij heeft bedoeld . Ja, ja, voor mij is het niets meer dan de nieuwe kleren van de keizer.
n.b.: Echt mooi kunstwerk, nota bene van amateurs, valt gratis in een digitale expositie te zien onder de rubriek Kroon op het werk in mijn kroondomein: www.kroondomein.com/kroonophetwerk.htm
Gisteravond heb ik geboeid gekeken naar Victor Lamme, breinprofessor van de Universiteit van Amsterdam, die ons iets meer kon vertellen over ons onderbewustzijn. Heel bijzonder vind ik zijn theorie dat rechtsdenkende mensen over het algemeen banger zijn. Zowel in de rechtse pers, De Telegraaf met zn schreeuwende koppen, als in de rechtse politiek, zoals bij Wilders, is dit heel goed waarneembaar. Wilders doet niets anders dan appelleren aan angst (voor de Islam). Met de republikeinse president van Amerika, George W. Bush, was het al niet anders. Heel polariserend liet hij de wereld duizenden angsten uitstaan.
Het aantreden van de 44e president van Amerika, democraat Barack Obama, was dan ook een verademing en geeft ons terecht goede hoop voor de toekomst.
Dan is het toch maar goed dat wij ook van onze huidige regeringscoalitie afscheid hebben moeten nemen. We moeten niet langer versomberen, want de meesten van ons hebben ècht geen reden tot klagen. Zoveel heeft de crisis ons niet aangedaan. Nog steeds leven wij ons luxe leventje in een heel democratisch land, waar geen van ons echt bang behoeft te zijn. Daarom wordt het tijd dat wij weer oog krijgen voor elkaar, plezier hebben en elkaar helpen waar het kan. Als we op 9 juni een nieuwe regering moeten kiezen, lijkt mij de politieke richting niet zo moeilijk meer.
We hebben allemaal wel iets van bijzonder gedrag, waar we eigenlijk niet bij stilstaan. Totdat je er op wordt gewezen, of dat het toevallig ter sprake komt. Dat bijzondere staat bij mij in rechtstreeks verband met ruitenwissers. Want (ook) als ik een autorit in de regen heb gemaakt, parkeer ik mn auto en doe het contact uit. Thats it. Door veel ge-ja maar om mij heen, heb ik inmiddels begrepen dat ik daarmee buitengewoon slordig gedrag vertoon. Naar het schijnt is het heel normaal dat je de ruitenwissers eerst in de rust stand laat komen, alvorens je het contact afzet. Kennelijk behoren de wissers, buiten gebruik, netjes plat te liggen. Mijn repliek dat, bij het later wegrijden, de wissers vanzelf op zn plaats terugkomen, vindt totaal geen gehoor. Bij rondvragen bleek mij dat mijn wissertheorie weinig volgers kent.
Dat doet mij denken aan een andere minitest, waarmee je een tweedeling kunt maken in het type mens. Marketingtechnisch gesproken een eerste, grove stap naar doelgroepomschrijving. Je kunt namelijk mensen indelen in vouwers en proppers.
De vouwers zijn mensen die toiletpapier netjes vouwen alvorens te gebruiken. Proppers daarentegen rollen wc-papier af, maken er als het ware een prop van om het zo te gebruiken. En daarin valt een primaire karaktertrek van mensen waar te nemen. Met dit simpele 'marktonderzoek kan het als gezelschapsspel erg veel plezier geven. Ook geeft het een extra dimensie aan terrasbezoek. Probeer maar uit.
Had ik het vrijdag nog over Sonja en Yolanthe, die toch iets missen om een TV programma te kunnen presenteren, ook bij de andere kunne wordt er verkeerde keuzes gemaakt. Goed voorbeeld daarvan is sowieso Frans Bauer, die met een poppenkaststem en veel gestotter het ooit roemruchtige programma Bananensplit presenteert.
Met veel verkneukeling en uitbundig gelach, is er met Fransje in ieder geval iemand die het programma nú nog leuk vindt. Een minder lachgevoelige presentator zou nog iets van dit programma kunnen maken.
Maar ook Jack Spijkerman. Ooit een geëngageerd presentator van de VARA, die ondanks zijn Christelijke achtergrond met het linkse gedachtegoed sympathiseerde. Achteraf bleek het helaas links denken, rechts zakken vullen. Want Jack zocht de commerciële zenders op, om uiteindelijk de simpele programmas Wat vindt Nederland en Echt waar? te presenteren. Niets geëngageerd meer, gewoon luisteren naar de autocue en met overdreven lachen de indruk willen wekken, hoe leuk het programma wel niet is. En dat is het juist niet, zeker niet met Jack Spijkerman. Misschien dat zijn programmas nog eens in de herkansing kunnen, met een leuk rondborstig type. Sowieso leuker om naar te kijken.
Nog een programma waarvoor de verkeerde presentator werd gekozen, Kat in de zak van Peter van der Vorst. In dit programma lijkt, de van het lachen schokschouderende, Peter het programma Breekijzer van stoere Storm, Pieter Storm te willen imiteren. Met de camera als rugdekking neemt Peter het voor de consument op. Zijn eerste uitzending werd de toon gezet. Met Peter, schokschouder, van der Vorst valt niet te spotten.
Case 1: Het vogeltje, wat na een half jaar al dood was, werd door de dierenhandelaar gratis vervangen, òndanks dat hij eerder voor oplichter was uitgemaakt.
Case 2: Een cursist voor de opleiding pedicure voelt zich genomen. Peter er op af, wordt de tent uitgezet en krijgt de politie op zn dak. Heel ongewoon ging nu de politieagent, samen met de cursist, binnen over de cursus praten. Tot ieders verbazing kwam de cursist met een blij gezicht en terugbetaald cursusgeld later weer naar buiten.
Case 3: Lidl had een veel te vette ham verkocht. Geen punt Liddl gaf èn geld terug èn een nieuw hammetje om de klant alsnog tevreden te stellen.
Case 4: Van een gekochte boerderij in Drenthe bleek de veranderde dakconstructie zo slecht te zijn, dat er zelfs sprake was van instortingsgevaar. En dit, terwijl een bouwkundige van Vereniging Eigen Huis deze fouten niet heeft geconstateerd en daardoor een verkeerd advies had afgegeven. Bij reclamatie hebben zij, anderhalf jaar lang, ondanks vele pogingen tot contact, niets van zich laten horen. Natuurlijk ging de geduchte Peter ook hier op af. Trots op eigen kunnen liet hij voor de camera weten dat Eigen Huis een toezegging tot gesprek heeft gedaan. Kijk dan weet je nog eens iets uit het vuur te slepen?!
Dood vogeltje vervangen, geld terug door tussenkomst van de politie, een hammetje en een toezegging tot gesprek ., zijn de povere resultaten die Peter van der Vorst met zijn breekijzer heeft bereikt. Of dit programma moet direct van de buis, òf worden gepresenteerd door een vent met ballen. Petertje moet maar weer terug naar het roddelcircuit.
Naast de Van/Voortjes willen de winkeliers ons ook nog wel eens een gratis product geven. Bijvoorbeeld gratis zweetbandjes bij een tennisracket of gratis reinigingsset bij een nieuwe bril. Daar heeft Specsavers wel een hele bijzondere variant op bedacht:
Ogenschijnlijk lijkt dit een vreemde actie. Lijkt ., want ongetwijfeld zit deze twee voor de prijs van één campagne marketingtechnisch heel geraffineerd in elkaar. Ik denk de filosofie te kunnen raden:
Een slecht horende wil nog wel eens verstoken blijven van goedbedoelde adviezen vanuit hun omgeving. Bij het autorijden bijvoorbeeld: Nou jij mag ook wel eens aan een bril, of bij het lezen van een menukaart: Jij mag ook wel eens een leesbrilletje aanschaffen. Teksten die bij de gehoorgestoorde niet zijn binnengekomen.
Is eenmaal het hoortoestel aangemeten kan het eerste beste advies je mag wel eens aan een bril, direct worden gepareerd met: Dat klopt, die heb ik al bij Specsavers besteld.
batterijen zijn te vervangen. Goed voor het milieu en 
Aanstaande woensdag is het precies twintig jaar geleden, dat Marco Borsato de Soundmixshow won, met het fantastische nummer At this Moment. Een nummer wat hij niet alleen leende van Billy Vera, maar het ook nog eens met passie veel beter vertolkte. Voor mij is het één van mijn favoriete songs gebleven. Een paar dagen na zijn overwinning zag ik hem bij het Noordhollands Dagblad. Ik werkte daar en liep richting receptie, toen ik Marco bedremmeld hoorde zeggen, dat hij een afspraak had met de heer Kerkhoven, PR medewerker van de krant.
