1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
Lang heb ik er over lopen dubben, maar het lijkt me heel belangrijk om schoon schip te maken, om een latere ontdekking, met bijkomende vervelende consequenties voor ons land, te voorkomen. Kabinet Kok (Paars 2) is 16 april 2002 destijds gevallen op de val van Sebrenica (voormalig Joegoslavië). Dit omdat de internationale vredesmacht, waar het Nederlandse VN Bataljon onderdeel van uitmaakte, te kortschoot in het bieden van voldoende bescherming. Balkenende IV viel afgelopen 20 februari, doordat de regeringspartijen het niet met elkaar eens konden worden over een eventuele verlenging van de missie van de Nederlandse militairen in Uruzgan (Afghanistan).
Tot twee keer aan toe viel het kabinet met ons Nederlandse leger als aanleiding. Dat lot wil ik Kabinet Cohen besparen. Vandaar dat ik mijn, misschien wel discutabele, rol als militair, in 1967 werkzaam bij de Inspectie der Infanterie, nu maar prijsgeef.
Als dienstplichtig soldaat had ik op het gekwalificeerde secretarie, waar stukken tot aan NATO zeer geheim gecontroleerd rouleerde, ondermeer de taak om deze geclassificeerde stukken te archiveren en weg te houden bij minder geclassificeerd personeel. Ik heb het over de tijd dat het Oostblok nog een bedreiging vormde voor de westerse wereld. Mijn dienstplichtige evenknie was korporaal Chris, die de leiding had over de postkamer, direct naast het secretariaat gevestigd. Wij hadden een verbluffend goede samenwerking. Totdat Chris, of liever gezegd zijn verloofde, trouwplannen kreeg. Heel gebruikelijk was het dat er voor ons soort militairen dan direct, door de geheime dienst (S2), een nieuw antecedentenonderzoek plaats vond. En wat bleek, Chris was niet meer te vertrouwen. Volgens de S2 dan.
Uit vergaand onderzoek was namelijk gebleken dat zijn aankomend schoonvader ooit sympathiseerde met de communistische partij. Dit had grote consequenties. Chris mocht geen geclassificeerde stukken meer onder ogen krijgen. Eigenlijk moest hij uit zijn functie worden ontheven, om elders zijn dienstplicht voort te zetten. Op de gehele werkvloer van de Inspectie der Infanterie kwam dit bericht heel hard aan. Korporaal Chris, een man die ieders sympathie en vertrouwen genoot.Omdat mijn Luitenant en Sergeant, door hun uitgesproken luiheid, volledig op mij waren aangewezen, waren zij beïnvloedbaar. Het lukte mij dan ook om voor Chris tot een compromis te komen. Hij mocht zijn functie blijven vervullen. Alleen, als er geclassificeerde stukken moesten worden vermenigvuldigd en verzonden, moest ik daar lijfelijk bij aanwezig zijn, om er op toe te zien dat mn maatje alle handelingen zonder enige interesse voor de inhoud vervulde. En daarin zit het discutabele van mijn taak. Die last op mijn schouders, met de Russisch leider Nikita Chroesjtsjow als direct belangstellende voor onze geheime stukken, was veel te groot. Hiervoor had ik destijds aan de bel moeten trekken. Ik had de Inspecteur Generaal, of desnoods de Minister van Defensie Willem den Toom, moeten informeren over een mogelijk lek in onze Defensie. Ik heb dit verzuimd. Als hier, ten tijde van het Kabinet Cohen, maar geen vragen over worden gesteld.
Door de oppositie hierover de wind uit de zeilen te halen, voel ik mij opgelucht.
Volgt na de medicijnknaak ( 1,15) nu ook de doktersjoet ( 5,=) ? En wie weet, zelfs ook een drastische verhoging tot maar liefst 775,= van de eigenbijdrage voor je zorgverzekering?! Dit omdat de zorg in Nederland onbetaalbaar is geworden, waarbij de vergrijzing als hoofdoorzaak wordt aangemerkt.
Dat motief valt heel sterk te betwijfelen. Inefficiënt werken door de heren medici, omdat zij elkaars patiënteninformatie niet overnemen, is alleen al een grote boosdoener. Zonder dat het om een second opinion gaat, onderga je in het ziekenhuis heel wat testen, waarvan de uitslag al in je medisch dossier valt terug te lezen. Een kostenpost van heb ik jou daar. Kennelijk bedoeld om de omzet en dus het inkomen per specialist de hoogte in te jagen. Dan nog niet gesproken over de vele managers, die de inefficiënte ziekenhuisbranche met inkomens ver boven de JP-norm, op de payroll hebben staan. En moet ik daar, als vergrijsde voor bloeien. (O rhesuspositief)?
Als de vergrijzing in de zorg al de grootste kostenfactor is, zit de (on)gezondheid van een grote bevolkingsgroep ons op de hielen. En dan heb ik het niet eens over de rokers en de (alcohol)verslaafden. Nee, de vetvreters van de fastfood, die nauwelijks nog een normale, gezonde maaltijd nuttigen. Die hun kinderen meeslepen in dit ongezonde eetpatroon. De groep mensen die totaal niets aan bewegen doen, laat staan dat ze hun kinderen laten sporten. Hun kroost beweegt slechts duim en wijsvingers bij een computerspelletje, uren lang achter de PC. Die ongezonde levensvorm gaat zich steeds meer wreken en dat gaat ons pas ècht veel geld kosten, in zorg en ziekteverzuim. Tja, vet cool.
Met Pasen wordt er weer heel wat Matses bij het ontbijt gegeten. Een flinterdun, niet gerezen brood, wat er uit ziet als een erg grote cracker. Historisch gesproken eten de joden dit bij het Paasontbijt, om daarmee het beëindigen van de joodse slavernij in Egypte te herdenken. Hoewel ik respect heb voor deze traditie, komen er onwillekeurig beelden van mijn jongensjaren naar boven. Mijn Matse was toen zeekaak, een veel dikker, knoertharde scheepsbeschuit, wat je als jongen voor centen bij bakkerij Hus haalde. Destijds de Febo voor de jeugd. Onze snacks bestond toen uit niet meer dan zeekaak, koekkruimels en puddingstukjes. Met de Parijsenbol als de Van Dobbenkroket van de jaren zestig.
Hus was overigens niet bepaald een kwaliteitsbakkerij, ondanks dat zij in elke wijk van Den Haag minstens één vestiging hadden. Zij waren goedkoop, zeker als je TipTop nam, hun gesneden en voor lange houdbaarheid verpakt witbrood, wat mij een sterke associatie met klapkauwgom gaf. Hun moorkoppen daarentegen waren weer om te smullen. Als je tenminste niet de pech had, dat er weinig slagroom in zat. Dat gebeurde soms, doordat eigen personeel de moorkop via de onderkant wel eens leegzoog.
Maar goed, terug naar het paasontbijt. Door mijn herinnering aan de zeekaak, waar je tanden en kiezen echt op stuk kon bijten, vind ik de Matse maar eigenlijk de zeekaak voor watjes.
Aanstaande woensdag is het precies twintig jaar geleden, dat Marco Borsato de Soundmixshow won, met het fantastische nummer At this Moment. Een nummer wat hij niet alleen leende van Billy Vera, maar het ook nog eens met passie veel beter vertolkte. Voor mij is het één van mijn favoriete songs gebleven. Een paar dagen na zijn overwinning zag ik hem bij het Noordhollands Dagblad. Ik werkte daar en liep richting receptie, toen ik Marco bedremmeld hoorde zeggen, dat hij een afspraak had met de heer Kerkhoven, PR medewerker van de krant.
Wie kan ik zeggen? Marco Borsato. Ogenblikje, Peter ik heb hier meneer Borsato voor jou. De receptioniste had duidelijk niet naar de populaire Soundmixshow gekeken. Ik wel en vond het leuk om iets van Marcos Moment meebeleefd te hebben.
Vandaag was het eindelijk lekker weer, om op een strategische plaats naar langsrijdende fietsers te kijken. En dan vooral te letten op het achterwiel. Het is bijna komisch om te zien hoeveel fietsers op veel te zachte banden rijden.
Ze trappen zich te pletter en maken een grote kans lek te rijden. Als je deze dagen een terrasje gaat pikken, let dan eens op die achterwielen. Het merendeel rijdt vals plat.
Dat smaken verschillen verklaart naar mijn idee niet dat ik niets begrijp van moderne kunst, terwijl er hele volksstammen zijn, die er weg van zijn. Het mag eigenwijs lijken, maar die kunstkenners wantrouw ik. Bij mij kan het er niet in, dat zij heel iets anders in een schilderij zien. Maakt dat van mij een cultuurbarbaar? Denk ik niet. Ook ik kan van een heel mooi schilderij genieten. En dan hoeft het niet eens een Rembrandt of van een Van Gogh te zijn.
Twee jaar geleden heb ik, met uitleg van een geschoolde kunstkenner, een fantastisch, selectieve rondleiding gehad in de Hermitage van het Russische Sint Petersburg. Selectief, omdat je voor het grootste, sowieso belangrijkste, museum van de wereld dagen nodig zou hebben om alleen al de belangrijkste stukken te hebben gezien.
Of ik The Dance van Henri Matisse ook heb gezien, kan ik mij niet herinneren. Zou dit wel het geval zijn geweest, ben ik er niet geïnteresseerd voorbij gelopen. En dan lees ik dat Ernst Veen, directeur van de Hermitage in Amsterdam, voor zes weken The Dance van Rusland heeft mogen lenen, speciaal met een Boeing 747 van de KLM ingevlogen. Apentrots beveelt hij ons aan om, alleen al daarvoor, naar de Amsterdamse Hermitage te komen. Naar zijn zeggen het belangrijkste kunstwerk, wereldwijd, van de vorige eeuw.
Via internet heb ik getracht mijn mening over dit beroemde schilderij van Matisse, wat voor vele miljoenen is verzekerd, bij te stellen. Het is mij niet gelukt. Ik zie niets anders dan wat dansende poppetjes die door een getalenteerde tiener zijn neergekwast. Echt een werkje wat je, in minivorm, met een magneetje voor een tijdje op de koelkastdeur zou plakken. Wat zien die geschoolde kunstkenners daar in hemelsnaam dan in. Ik heb de indruk dat zij alleen maar bevestiging zoeken voor eigen intelligentie. Ik ben zo goed geschoold, dat ik heel goed begrijp en inzie wat Henri Matisse met dit schilderij heeft bedoeld . Ja, ja, voor mij is het niets meer dan de nieuwe kleren van de keizer.
n.b.: Echt mooi kunstwerk, nota bene van amateurs, valt gratis in een digitale expositie te zien onder de rubriek Kroon op het werk in mijn kroondomein: www.kroondomein.com/kroonophetwerk.htm
Gisteravond heb ik geboeid gekeken naar Victor Lamme, breinprofessor van de Universiteit van Amsterdam, die ons iets meer kon vertellen over ons onderbewustzijn. Heel bijzonder vind ik zijn theorie dat rechtsdenkende mensen over het algemeen banger zijn. Zowel in de rechtse pers, De Telegraaf met zn schreeuwende koppen, als in de rechtse politiek, zoals bij Wilders, is dit heel goed waarneembaar. Wilders doet niets anders dan appelleren aan angst (voor de Islam). Met de republikeinse president van Amerika, George W. Bush, was het al niet anders. Heel polariserend liet hij de wereld duizenden angsten uitstaan.
Het aantreden van de 44e president van Amerika, democraat Barack Obama, was dan ook een verademing en geeft ons terecht goede hoop voor de toekomst.
Dan is het toch maar goed dat wij ook van onze huidige regeringscoalitie afscheid hebben moeten nemen. We moeten niet langer versomberen, want de meesten van ons hebben ècht geen reden tot klagen. Zoveel heeft de crisis ons niet aangedaan. Nog steeds leven wij ons luxe leventje in een heel democratisch land, waar geen van ons echt bang behoeft te zijn. Daarom wordt het tijd dat wij weer oog krijgen voor elkaar, plezier hebben en elkaar helpen waar het kan. Als we op 9 juni een nieuwe regering moeten kiezen, lijkt mij de politieke richting niet zo moeilijk meer.
We hebben allemaal wel iets van bijzonder gedrag, waar we eigenlijk niet bij stilstaan. Totdat je er op wordt gewezen, of dat het toevallig ter sprake komt. Dat bijzondere staat bij mij in rechtstreeks verband met ruitenwissers. Want (ook) als ik een autorit in de regen heb gemaakt, parkeer ik mn auto en doe het contact uit. Thats it. Door veel ge-ja maar om mij heen, heb ik inmiddels begrepen dat ik daarmee buitengewoon slordig gedrag vertoon. Naar het schijnt is het heel normaal dat je de ruitenwissers eerst in de rust stand laat komen, alvorens je het contact afzet. Kennelijk behoren de wissers, buiten gebruik, netjes plat te liggen. Mijn repliek dat, bij het later wegrijden, de wissers vanzelf op zn plaats terugkomen, vindt totaal geen gehoor. Bij rondvragen bleek mij dat mijn wissertheorie weinig volgers kent.
Dat doet mij denken aan een andere minitest, waarmee je een tweedeling kunt maken in het type mens. Marketingtechnisch gesproken een eerste, grove stap naar doelgroepomschrijving. Je kunt namelijk mensen indelen in vouwers en proppers.
De vouwers zijn mensen die toiletpapier netjes vouwen alvorens te gebruiken. Proppers daarentegen rollen wc-papier af, maken er als het ware een prop van om het zo te gebruiken. En daarin valt een primaire karaktertrek van mensen waar te nemen. Met dit simpele 'marktonderzoek kan het als gezelschapsspel erg veel plezier geven. Ook geeft het een extra dimensie aan terrasbezoek. Probeer maar uit.
Had ik het vrijdag nog over Sonja en Yolanthe, die toch iets missen om een TV programma te kunnen presenteren, ook bij de andere kunne wordt er verkeerde keuzes gemaakt. Goed voorbeeld daarvan is sowieso Frans Bauer, die met een poppenkaststem en veel gestotter het ooit roemruchtige programma Bananensplit presenteert.
Met veel verkneukeling en uitbundig gelach, is er met Fransje in ieder geval iemand die het programma nú nog leuk vindt. Een minder lachgevoelige presentator zou nog iets van dit programma kunnen maken.
Maar ook Jack Spijkerman. Ooit een geëngageerd presentator van de VARA, die ondanks zijn Christelijke achtergrond met het linkse gedachtegoed sympathiseerde. Achteraf bleek het helaas links denken, rechts zakken vullen. Want Jack zocht de commerciële zenders op, om uiteindelijk de simpele programmas Wat vindt Nederland en Echt waar? te presenteren. Niets geëngageerd meer, gewoon luisteren naar de autocue en met overdreven lachen de indruk willen wekken, hoe leuk het programma wel niet is. En dat is het juist niet, zeker niet met Jack Spijkerman. Misschien dat zijn programmas nog eens in de herkansing kunnen, met een leuk rondborstig type. Sowieso leuker om naar te kijken.
Nog een programma waarvoor de verkeerde presentator werd gekozen, Kat in de zak van Peter van der Vorst. In dit programma lijkt, de van het lachen schokschouderende, Peter het programma Breekijzer van stoere Storm, Pieter Storm te willen imiteren. Met de camera als rugdekking neemt Peter het voor de consument op. Zijn eerste uitzending werd de toon gezet. Met Peter, schokschouder, van der Vorst valt niet te spotten.
Case 1: Het vogeltje, wat na een half jaar al dood was, werd door de dierenhandelaar gratis vervangen, òndanks dat hij eerder voor oplichter was uitgemaakt.
Case 2: Een cursist voor de opleiding pedicure voelt zich genomen. Peter er op af, wordt de tent uitgezet en krijgt de politie op zn dak. Heel ongewoon ging nu de politieagent, samen met de cursist, binnen over de cursus praten. Tot ieders verbazing kwam de cursist met een blij gezicht en terugbetaald cursusgeld later weer naar buiten.
Case 3: Lidl had een veel te vette ham verkocht. Geen punt Liddl gaf èn geld terug èn een nieuw hammetje om de klant alsnog tevreden te stellen.
Case 4: Van een gekochte boerderij in Drenthe bleek de veranderde dakconstructie zo slecht te zijn, dat er zelfs sprake was van instortingsgevaar. En dit, terwijl een bouwkundige van Vereniging Eigen Huis deze fouten niet heeft geconstateerd en daardoor een verkeerd advies had afgegeven. Bij reclamatie hebben zij, anderhalf jaar lang, ondanks vele pogingen tot contact, niets van zich laten horen. Natuurlijk ging de geduchte Peter ook hier op af. Trots op eigen kunnen liet hij voor de camera weten dat Eigen Huis een toezegging tot gesprek heeft gedaan. Kijk dan weet je nog eens iets uit het vuur te slepen?!
Dood vogeltje vervangen, geld terug door tussenkomst van de politie, een hammetje en een toezegging tot gesprek ., zijn de povere resultaten die Peter van der Vorst met zijn breekijzer heeft bereikt. Of dit programma moet direct van de buis, òf worden gepresenteerd door een vent met ballen. Petertje moet maar weer terug naar het roddelcircuit.
Naast de Van/Voortjes willen de winkeliers ons ook nog wel eens een gratis product geven. Bijvoorbeeld gratis zweetbandjes bij een tennisracket of gratis reinigingsset bij een nieuwe bril. Daar heeft Specsavers wel een hele bijzondere variant op bedacht:
Ogenschijnlijk lijkt dit een vreemde actie. Lijkt ., want ongetwijfeld zit deze twee voor de prijs van één campagne marketingtechnisch heel geraffineerd in elkaar. Ik denk de filosofie te kunnen raden:
Een slecht horende wil nog wel eens verstoken blijven van goedbedoelde adviezen vanuit hun omgeving. Bij het autorijden bijvoorbeeld: Nou jij mag ook wel eens aan een bril, of bij het lezen van een menukaart: Jij mag ook wel eens een leesbrilletje aanschaffen. Teksten die bij de gehoorgestoorde niet zijn binnengekomen.
Is eenmaal het hoortoestel aangemeten kan het eerste beste advies je mag wel eens aan een bril, direct worden gepareerd met: Dat klopt, die heb ik al bij Specsavers besteld.
Om de aardappel in hun keel beter tot zijn recht te laten komen, zijn de bekakte bewoners van Aardenhout hun plaatsnaam met ae gaan schrijven. Om het zo ongeveer uit te spreken: Erdenhout.
Overigens schrijf je Aerdenhout in het plat Haags: Aâhdehâht.
Regelmatig komt het voor dat op tv, in een actualiteitenprogramma, iemand anoniem wordt geïnterviewd. In schemerlicht en met vervormde stem wordt dan het relaas gedaan. Dit ter bescherming van de identiteit van de kwetsbare persoon. Zon moedig tv-optreden, waarbij voor de camera vaak belangrijke onthullingen worden gedaan, moet natuurlijk met silhouet en stemvervorming worden beloond.
Maar wij als TV kijker hebben zo nu en dan óók recht op stemvervorming, maar dan om ons in bescherming te nemen, tegen stemmen die niet om aan te horen zijn. In het tijdperk van digitale televisie, met een audiodeel van cd-kwaliteit, is het gedaan met het idee dat het geluid ondergeschikt is aan het beeld. En dat is nog niet bij alle programmamakers ten volle doorgedrongen, tenzij zij een persoonlijk motief van erotische aard hebben, bij het kiezen van de presentatrice voor hun tv-uitzending. Anders valt het toch niet te verklaren dat, auditief gesproken, gillende keukenmeiden als Sonja Bakker en Jolanthe Cabau van Kasbergen tv-programmas presenteren.
Met het beeld zit het wel goed, maar het (stem)geluid is echt niet om aan te horen. Het zou veel beter zijn om te kiezen voor meer compleet getalenteerde presentatrices.
Moeten beide dames dan toch zo nodig op tv, maak dan alsjeblieft gebruik van een stemvervormer. Om aangenaam beeld in harmonie met aangenaam geluid te brengen.
Nooit was ik er een voorstander van om samen met een collega mijn klanten te bezoeken. Ik vond zon activiteit een ogenschijnlijk hoog Jehova-gehalte hebben. Ook de kans dat de klant zich er ongemakkelijk bij zou voelen, of angst had door ons ingepakt te worden, speelde hierin zeker een rol. De weinige keren dat ik met zon gelegenheids-duo-baan instemde, deed ik daarin ook niet de prettigste ervaringen op.
Zo kwam het voor dat zon meeloper mijn gesprekshandigheidjes niet doorzag en met geblaat òf aan het gesprek deel ging nemen, òf zelfs het gesprek naar zich toetrok, om zijn visie, kennis en ervaring breeduit te ventileren. Oneerbieding gesproken, een masturbatieshow, waar de klant totaal niet op zat te wachten.
Daar waar zon gesprek grotere gevolgen had, dan alleen mijn gekromde tenen, er zelfs omzetderving op het spel stond, heb ik onder tafel nog wel eens een trap moeten verkopen. Vandaar dat ik toch liever alleen op pad ging. Toen ik eenmaal de status van nestor had verworven, moest ik wel dulden dat er met mij werd meegegaan. Ter lering en een beetje vermaak en, voor bazen, om te zien hoe het gesprek werd gevoerd.
Ik permitteerde mij wel om zon verplicht nummer volledig volgens mijn spelregels te laten verlopen. Mijn secondant, van welke rang of stand dan ook, werd verboden aan het gesprek deel te nemen. Ik verleende niet meer dan knikpermissie. Gek genoeg was het, misschien wel daardoor, populair om een dagje met mij mee te gaan.
Wat een ongelooflijk pedant optreden van kardinaal Simonis, in het tv-programma Pauw en Witteman. Binnen zijn bisdom waren er destijds, naar zijn zeggen, maar tien gevallen van kindermisbruik hem bekend. Máár tien?! En nee, er werd geen aangifte gedaan. Dat bestond nog niet in die tijd. Het bestond wel, maar niet in de belevingswereld van de aartsbisschop en zijn vazallen. Buiten de kerk geen zaligheid, nietwaar?!
Een plaatsvervangende schaamte overviel mij bij elk woord wat zijn heilige strot uit kwam. Daarin meende ik niet alleen te staan. Want, ook Olympisch kampioene Nicolien Sauerbreij zat, als tafelgenote van de heiligman, hem met verbijstering aan te staren. Kan ook niet anders, want Simonis ging nog een stapje verder. Nee, het lag niet aan het celibaat, hooguit aan een verkeerde selectie van pastors in wording. En nee, ik verwacht niet dat De Paus ook aan de Nederlandse slachtoffers, zoals aan de Ieren, een excuusbrief zal sturen. Dan kan hij wel aan elk land een brief sturen
Ja ècht, dat zei de heilige vader. Een kerkrat had zich geciviliseerder weten uit te drukken. Beter dan Fons Jansen kan ik mijn conclusie niet verwoorden: Ik heb niets tegen God, maar wel tegen zijn grondpersoneel. Eén ding klopt helaas niet meer. Fons sprak zijn gevleugelde woorden tijdens zijn show de lachende kerk. Node zal dàt nu moeten worden omgedoopt in de huilende kerk.
Wat geen enkele President van Amerika is gelukt, kan wel op het conto van Barack Obama worden geschreven, waarmee hij zijn verkiezingsbelofte heeft waargemaakt. Maar liefst 32 miljoen Amerikanen worden bij wet eindelijk verzekerd van gezondheidszorg. De Republikeinen, met hun dubieuze instelling Geen zorg voor degene die het niet verdiend, hebben het nakijken. Dat toch nog 11 staten via de rechter de nieuwe wet willen betwisten, zal geen enkele rol van betekenis meer hebben. Humaniteit zegeviert. Dat maakt Amerika minder ziek.
De jeugdgevangenis Doggershoek in Den-Helder moet van Minister Hirsch Ballin dicht, ondermeer omdat de jeugdige gedetineerden niet te ver meer van huis opgesloten mogen worden.
Valt dat te snappen? Zonder maar iets op mijn kerfstok te hebben, werd ik als dienstplichtig soldaat vanuit mijn woonplaats Den Haag gedetineerd in Den Bosch en 't Harde. Heb ik nu recht op smartengeld?
Nù is het weer de directie van Schiphol, die de maximale bonus van 800.000,= bovenop hun salaris kregen uitgekeerd. Een extraatje van maar liefst 47%?!, terwijl de winst van dat jaar met 29% is gedaald en 22% van het personeel hun baan kwijtraakt. Wat is dat toch, dat in de top van de bedrijven nog steeds naar elkaar met geld wordt gesmeten? Valt die graaicultuur ècht niet te beteugelen?! Als het moet, dan maar bij wet!
Bonus moet bonus blijven. In mijn laatste arbeidzame jaar daalde mijn bonus van (maximaal) drie maandsalarissen naar een dinerbon van 100,= En terecht, want de totale bedrijfsomzet was gekelderd en er moest van 4% van de collegas afscheid genomen worden.
Het zal toch niet waar zijn dat meneer de directeur
Aanstaande woensdag is het precies twintig jaar geleden, dat Marco Borsato de Soundmixshow won, met het fantastische nummer At this Moment. Een nummer wat hij niet alleen leende van Billy Vera, maar het ook nog eens met passie veel beter vertolkte. Voor mij is het één van mijn favoriete songs gebleven. Een paar dagen na zijn overwinning zag ik hem bij het Noordhollands Dagblad. Ik werkte daar en liep richting receptie, toen ik Marco bedremmeld hoorde zeggen, dat hij een afspraak had met de heer Kerkhoven, PR medewerker van de krant.
De jeugdgevangenis Doggershoek in Den-Helder moet van Minister Hirsch Ballin dicht, ondermeer omdat de jeugdige gedetineerden niet te ver meer van huis opgesloten mogen worden.
