1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
De jeugdgevangenis Doggershoek in Den-Helder moet van Minister Hirsch Ballin dicht, ondermeer omdat de jeugdige gedetineerden niet te ver meer van huis opgesloten mogen worden.
Valt dat te snappen? Zonder maar iets op mijn kerfstok te hebben, werd ik als dienstplichtig soldaat vanuit mijn woonplaats Den Haag gedetineerd in Den Bosch en 't Harde. Heb ik nu recht op smartengeld?
Nù is het weer de directie van Schiphol, die de maximale bonus van 800.000,= bovenop hun salaris kregen uitgekeerd. Een extraatje van maar liefst 47%?!, terwijl de winst van dat jaar met 29% is gedaald en 22% van het personeel hun baan kwijtraakt. Wat is dat toch, dat in de top van de bedrijven nog steeds naar elkaar met geld wordt gesmeten? Valt die graaicultuur ècht niet te beteugelen?! Als het moet, dan maar bij wet!
Bonus moet bonus blijven. In mijn laatste arbeidzame jaar daalde mijn bonus van (maximaal) drie maandsalarissen naar een dinerbon van 100,= En terecht, want de totale bedrijfsomzet was gekelderd en er moest van 4% van de collegas afscheid genomen worden.
Het zal toch niet waar zijn dat meneer de directeur
Door de mondiale kredietcrisis heeft het huidige kapitalistische systeem zichzelf in feite opgeblazen. Uit dit faillissement moeten wij onze lering trekken. We moeten weer veel dichter naar het begrip levensbehoefte toe. Op weg naar een wereld waarin de gehele wereldbevolking kan voorzien in de meest primaire levensbehoefte, eten en drinken. Daarvoor moeten sowieso de puissant rijken drastisch kapitaal inleveren. Dit volgens het principe, waarin het Koningshuis de voortrekkersrol heeft gekregen. (Lees hiervoor mijn blog van gisteren).
Nu is het de beurt aan de rijken van de Quote 500+. Dus C en Atjes, Charlene, Van der Vormpjes en resterende Quotejes, maak even een afspraak met demissionair minister van financiën, Jan Kees de Jager, om de vele miljoenen aan de Staat terug te geven. Daarbij krijgen jullie vanzelfsprekend de garantie dat je op dezelfde grote voet mag doorleven.
Woon in de mooiste huizen, rijdt in de meest exclusieve autos, laat je door de beroemdste modeontwerpers kleden, blijf shoppen op de PC Hooft. Daarvoor blijven jullie jaarlijks een exorbitant hoge toelage houden. Je spaarvarken blijft permanent goed voor 1 miljoen euro. Het zal jullie aan niets ontbreken. Er wordt slechts afstand gedaan van een absurd groot eigen vermogen.
Het valt te verwachten dat Quote 500+ voor hun consequentieloze aderlating een gezonde gemoedsrust terugkrijgt. Voor arm en rijk ontstaat er dan een aangename samenleving, die wereldwijd navolging zal krijgen.
Nu het boek Bernhard een verborgen geschiedenis van Annejet van der Zijl, een heel andere kijk op de Prins der Nederlanden geeft, vind ik dat ons koningshuis maar eens verder belicht moet worden. De verborgen geschiedenis toont namelijk aan dat de toenmalige prins-gemaal zich met veel list en bedrog heeft weten te verrijken. En het lijkt er niet op dat het vroeger, binnen Koninklijke kringen, anders is geweest. Dat maakt het geschat vermogen van 800,= (800.000.000!) van Koningin Beatrix heel discutabel.
Vandaag, meer dan ooit, is het tijd om daarvoor corrigerend op te treden. Hare Majesteit moet maar 799,= bij de Staat inleveren, dan heeft zij altijd nog een miljoen euro als appeltje voor de dorst. Natuurlijk staat er iets tegenover het herschikken van dit Nederlands kapitaal. Want, op kosten van de Staat mag zij haar vorstelijk leven blijven lijden. Ook over haar aankomend pensioen hoeft zij zich geen zorgen te maken. Wij blijven haar levenslang in de watten leggen.
Koning Willem V en Koningin Maxima volgen het vorstelijk bestaan van Koningin-moeder vanzelfsprekend op. Waarbij ook zij maximaal één miljoen euro in hun spaarvarkentje mogen houden. Net als nu, zal het hen aan niets ontbreken. Alleen van dat absurd grote vermogen hebben de Oranjes afstand moeten doen.
Een prima kick-off om daarna verder graaiend Nederland vergelijkbaar aan te pakken.
In de 45 toeren plaatjestijd was het heel normaal dat de flipside (de B-kant) van een grammofoonplaatje een niemendalletje was. Behoudens bij muziek van topartiesten. Daardoor werd meestal die B-kant niet eens gedraaid. Een goed nummer, waarvoor het singeltje werd gekocht, rechtvaardigde toch wel de investering.
Behept met de genen van de zuinige Hollander, draaide ik wèl die flipside. Uit dat genre kwam zelfs voor mij meer dan eens een topper. Beter nog dan het nummer op de A-kant. Dat was ook het geval met een hitsingeltje van Max Woiski jr.: Je bent nog niet gelukkig (no. 13 van de top 40, september 1963). Het was weliswaar een blij lied, maar mij kon het niet boeien. Nee, dan de B-kant: t Is te ver.
Daar werd ik pas echt vrolijk van. ♫♫ t Is te ver van mijn huis naar de jouwe, t is te ver, maar ik loop het iedere dag. t Is te ver om iedere dag te lopen, maar ik loop het en ik loop het met een lach. Ik fluit een lied ..♫♫ Het zullen wel jeugdsentimenten zijn, maar dat nummer heeft nooit mijn geestelijk geheugen verlaten. Menigeen, vooral van mijn generatie, heb ik het nummer voorgezongen en gefloten. Maar nee hoor, niemand kende het. Ik moest en zou dat nummer hebben, waarvoor ik heel wat platenzaken heb afgestruind. t Is te ver bleek niet door de selectie te zijn gekomen om op de verzamel CD van Max Woiski jr. te worden opgenomen. Marktplaats.nl bood uiteindelijk de verlossing. Want, nog geen twee dagen na mijn oproep werd het originele singeltje mij toegezonden. Klaar om door mijzelf gedigitaliseerd te worden ♫♫ en ik doe het, ik doe het met een lach♫♫.
Het lijkt er op dat mijn allereerst geschreven aforisme (1975) heden ten dage erg actueel is geworden. Daarom stuurde ik het vandaag (in de hoop) voor publicatie door naar Loesje:
Het is altijd leuk een vleiende reactie te krijgen op je Bloggertje. Zoals, (citaat): "Geniale gek!" censuur...censuur censuur "Waar haal je het vandaan? Je had volgens Bartjes allang een bekende Nederlander moeten zijn, wat is er mis gegaan?"
Maar laat ik niet kinderachtig doen en de censuur opheffen: "Oud koppie krijg je trouwens, sorry, je bent ook geen 20 meer!," schreef een vriendin.
Mijn verouderen gaat toch heel geleidelijk. Dus ja, het is zeker jammer Mariëtte, dat we elkaar heel lang niet hebben gezien.
Nu de boekenweek van start is gegaan, hoop ik van harte dat Andrea nog niet bij De Slegte terecht is gekomen. In de uitverkoop van het warenhuis is al erg genoeg. Met Andrea Rohloff hebben wij erg veel plezier gehad, tijdens ons weekje Berlijn. Zij was onze barjuffrouw van het hotel. Na een dagje toeristisch rond te zwalken en lekker te hebben gegeten, is het van ons een goede gewoonte om nog effe de bar aan te doen, alvorens ons mandje in te kruipen. En ondanks dat het hotel was volgeboekt kreeg dit nauwelijks navolging. Dat maakte het overigens niet minder gezellig. Want Andrea was onderhoudend genoeg en had als Duitse, tot onze verbazing, een grote dosis humor. Met de dag kwamen we meer van elkaar te weten.
Tijdens onze laatste avond wisselden wij onze mailadressen uit en zegde ik haar toe dat onze fotos van Berlijn, achter een wachtwoord, op mijn site zouden komen te staan. De naam van mijn site noteerde zij niet, maar in plaats daarvan ging zij op de PC er ter plekke naar toe: www.kroondomein.com
Na er even rond te hebben gesurft, vroeg zij honderduit over mijn gepubliceerde verhaaltjes, die zij zeker in alle rust zou lezen, om zo tegelijk weer wat van de Nederlandse taal op te halen. Kort voor het naar bed gaan kwam van haar er een onthulling:
Ik heb een boek geschreven, autobiografisch met als Nederlandse titel Verloren tijd. Over de inhoud wilde zij niets kwijt. Je moet het zelf maar lezen, spoorde zij ons aan.
Achteraf begrepen wij wel waarom. Als naïef meisje kwam zij ooit terecht in een Turkse gevangenis. En ondanks dat zij haar onthutsende verhaal uitvoerig had opgetekend, was zij face to face duidelijk de schaamte nog niet voorbij.
Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat het hier voornamelijk gaat om gemeenten waar de ChristenUnie en de Staatkundig Gereformeerde Partij rijkelijk zijn vertegenwoordigd. Als dat al een vooroordeel is, kan de kiem hiervoor gelegd zijn, tijdens mijn militaire diensttijd bij de Inspectie der Infanterie. Op het Haagse hoofdkantoor diende ik, als soldaat der eerste klasse, op het geclassificeerde secretariaat. Met nog een groep dienstplichtige maten. Als het maar even kon zaten we, tijdens de koffiepauzes, met elkaar gezellig te bomen. Natuurlijk over de standaard soldatenonderwerpen: drank, vrouwen en motoren.
Eén van de soldaten, het type lulletje rozenwater, hield zich tijdens die gesprekken opvallend afzijdig. Daarentegen was een vuurtorenrode jonge vrouw, Conny, met een meer dan aangenaam lichaam, altijd van de partij. Zij liet heel graag verbaal met zich dollen.
Nu wisten wij dat ons zwijgzame soldaatje lid was van de Gereformeerde Kerk, artikel 31. Nobel als wij waren, hebben wij hem daarover nooit aangesproken. Vrijheid van geloof, nietwaar. Het is echter nooit slim om je als dienstplichtige je aan je maten te onttrekken. Maar ook daarin hadden wij een softe benadering.
Toen zijn stilte weer opviel, tijdens onze hevige discussie over vrouwen, betrokken wij hem in ons gesprek. Bas, Jij ziet een mooie vrouw toch ook liever in minirok dan in avondjurk?, was de aanzet daartoe gezet. Bas haalde zijn schouders op. Nou, Bas? Hoe bedoel je?, respondeerde onze orthodox gereformeerde dan toch. Bas een voorbeeldje: Stel je voor je bent op een snikhete dag op het strand van Scheveningen en plotseling zie je onze Conny in een uiterst kleine bikini. Wat zou je dan denken? Lang behoefde hij daar niet over na te denken en antwoordde: ik zou heus wel zien dat het Conny is.
Wij soldaten èn Conny lagen in een deuk. En nòg zou ik er om kunnen lachen, ware het niet dat ik vrees dat zon frustratie tot erge dingen kan leiden.
Wat een gezever toch over de uitslagen van de Gemeenteraadsverkiezingen. In Rotterdam zijn inmiddels de stemmen opnieuw geteld en nog steeds is er een hevige discussie over onregelmatigheden, die er tijdens het stemmen hebben plaatsgevonden. Illegaal zouden er meerdere mensen in het stemhokje hebben gestaan en is er sprake van stemgeronsel. Burgemeester Aboutaleb vindt dat er moet worden nagedacht over hoe je de 1,5 miljoen mensen, die moeite met lezen en schrijven hebben, kunt helpen hun stem uit te brengen.
En dat heb ik , er over nagedacht. We moeten gewoon af van het stemhokje, type kleedhokje van het zwembad. Het is toch flauwekul dat we zo geheimzinnig (moeten) doen over onze stemkeuze. Laat ons gewoon stemmen in een openbare ruimte, zonder dat het stemmoment wordt afgeschermd. Toezichthouders zien er op toe dat er niet onder druk van derden, bijvoorbeeld met een pistool tegen het hoofd, een stem wordt opgelegd. Zij helpen mensen die slecht lezen en schrijven met het uitbrengen van hun eigen stem. En, alvorens het stembiljet de bus in gaat, kijkt de toezichthouder na of het biljet goed is ingevuld. Telt gelijk de stem, zodat op elk moment van de dag de werkelijke tussenstanden bekend zijn. Alle problemen opgelost.
Ook ik doe niet geheimzinnig over mijn stemgedrag. Ik stem zoals ik draag.
Soms kan een TV-commercial erg leuk zijn. Wil je m zelfs een tweede keer zien. Maar dan gaat het snel vervelen. Veel meer dan een mop die je voor de zoveelste keer hoort, blijft er niet van over. Nu graag een ander flimpie, meneer van de KPN.
Het zal mij benieuwen of ik binnenkort bij de klassenfoto op Schoolbank.nl toch met name genoemd gaat worden, zodat ik terug ben uit de anonimiteit (Lees hiervoor mijn Blog van gisteren). Dat doet mij direct weer denken aan het naamloze kanaal wat ik op Rijksweg A9 heel wat keren ben gepasseerd. Met niets meer dan Zijkanaal C moet dit water, tussen het Noordzeekanaal en Spaarndam, het maar doen. Hoe afgestompt moet je zijn om een water geen naam mee te geven?! Oké, Noord-Holland kent heel wat water, maar dan nog .
Zijkanaal C stroomt nota bene naar een schilderachtig plaatsje uit het jaartal 1285(!). Wel effe ten tijde van Graaf Floris de Vijfde, ja zó oud. En niet voor niets een van de eerste Nederlandse plaatsen met een beschermd dorpsgezicht. Meneer de afgestompte ambtenaar, een naamloos kanaal heeft Spaarndam niet aan u verdiend!
Eigenlijk denk ik dat de betreffende ambtenaar Jan Brinkers heet, die met een deel van zijn familie ontzettend overhoop ligt. Die familieleden zijn dan de directe afstammelingen van Hansje Brinkers, de legendarische zoon van de sluiswachter die een avond en nacht lang zijn vinger in de dijk stak, waarmee hij vele levens heeft gered. Terecht is er ter nagedachtenis van Hansje een standbeeld in Spaarndam geplaatst. Het zou heel vanzelfsprekend zijn geweest als de betreffende ambtenaar, zonder bonje met zijn familie, Zijkanaal C het Hansje Brinkerskanaal had genoemd.
n.b. Ooit mocht ik een naam en historie geven aan een pracht pop, gemaakt door kunstenares Diana Nieuwenhuis (zie werk van haar onder de rubriek "Kroon op het werk" in mijn kroondomein.) Het verhaal over de pop vind je onder: ww.kroondomein.com/kroonjuweeltjes/Diaka.htm
Zou ik mijn naam willen veranderen, moet ik daar een aardige duit voor neerleggen en een jaar lang dit moeten laten publiceren in de Staatscourant. Dat kan veel goedkoper, voor slechts 1,25 per maand kan dit ook bij Schoolbank.nl. Deal or No Deal? No Deal, rot op! Dat zal effe lekker wezen, ruim zes decennia lang kan ik onvoorwaardelijk gebruik maken van mn eigen naam. Let wel, met bijbehorend profiel (lees: foto). En dat voorrecht wil Schoolbank.nl mij zomaar ontnemen. Daarvoor wordt mn toenmalig klasgenootje Anneke Toen, als zogenaamd beheerder van de foto, de Zwarte Piet toegespeeld.
Enkele weken geleden, na meerdere malen door Schoolbank.nl te zijn gemaild, was ik op hun site op zoek naar de Theo Thijssenschool in Den Haag. En ja hoor, geïllustreerd met een fraaie klassenfoto, kwam ik daar veel klasgenootjes van weleer tegen. Geinig! Hoewel , ondanks dat ik in de bovenste rij -trots als een pauw alsof ik toen al wist dat mn maatje de beroemde George Kooymans van de Golden Earing zou worden- mijzelf naast hem waarnam, wordt mijn portret toegeschreven aan Rob Hezemans.
Ach ja, foutje, dus conform de spelregels van Schoolbank.nl, heb ik Anneke Toen, als beheerder van de foto", indirect aangeschreven met het verzoek mijn portret alsnog aan mij toe te kennen. Indirect, omdat Schoolbank.nl geen rechtstreeks e-mail contact toestaat, tenzij je daarvoor 1,25 per maand wilt betalen(!).
Ik ga er maar van uit dat mijn verzoek Anneke nooit heeft bereikt, want mijn portret krijgt nog steeds het predicaat van Rob mee en dat bevalt mij niet. Schande Schoolbank.nl!
Klasgenoten, ga alsjeblieft geen 1,25 per maand betalen, om recht te kunnen doen aan jouw afbeelding op de klassenfoto. Waar ik kan zal ik hieronder de nodige mutaties aangeven:
1.) Boven Anneke Toen staat Ineke van Rijswijk. 2.) Helemaal links boven staat jufrrouw 'st.st.st.'Boersma 3.) René is René, dus kan het vraagteken weg. 4.) Net zichtbaar boven Anneke Toen is Ria Klop 5.) Onder George Kooymans staat Erna (toen al een plaatje). 6.) Onder Tineke Zee zit (volgens mij) nog een Marjolein 7.) Links van heer Jansen zit juffrouw Poelstra. Waarover in een anekdote valt te lezen in mijn kroondomein: www.kroondomein.com/kroonjuweeltjes/genomineerden.htm
Op voorhand meld ik maar dat op de klassenfoto van de MULO, zoals te zien in mijn verhaaltje Wie O Wie (waar Anneke Toen kennelijk niet de beheerder van is), ik dit keer rechts van George Kooymans sta. Klik hier om dit te zien: www.kroondomein.com/kroonjuweeltjes/wiewie.htm
De huidige, strenge winter duurt wel heel lang. Als er een dag lekker het zonnetje heeft geschenen, wordt dat weer afgestraft met sneeuw of vorst. Zo langzamerhand voel ik mij daar schuldig over. Want, toen ik tot vorig jaar de derde week van februari een tweedaags congres bijwoonde, ging ik Vrijdagsmiddag met volop zon terug naar huis.
Gesymboliseerd door een fraaie bos tulpen, was deze rit naar huis voor mij zon beetje de start van de komende lente. Nu ik inmiddels (in de VUT) aan het rentenieren ben, heeft dat lentezonnetje zich nog nauwelijks aangekondigd. Sorry, maar voor mij is dat geen reden om volgend jaar terug te gaan naar het tweedaagse congres.
Ooit was de krant een meneer, bijna heilig. Als jongen mocht je m van de deurmat halen om hem ongelezen op tafel voor je vader klaar te leggen. Had hij m van A tot Z gelezen, was het de beurt aan de rest van het gezin. Dit ritueel was algemeen aanvaard. De hedendaagse krantenlezer is zodanig geëmancipeerd, dat wie het eerst komt, die m het eerste leest. Daar heb ik helemaal niets op tegen. Erger is dat een dagblad lezen niet meer een vanzelfsprekendheid is. En àls er al een krant wordt gelezen, is het nog vaak zon flut blaadje in de trein. Zon blad wat bijna door knippen en plakken tot stand is gekomen, zonder dat het enige journalistieke hoogstandjes kent.
Een soort McKrant. Eigenlijk niet te pruimen. Je mag dan ook van deze gratis stuf niet verwachten, dat er aan onderzoeksjournalistiek wordt gedaan, of dat zij op de perstribune (als die nog zou bestaan) van de Gemeenteraadsvergadering aanwezig is. Op geen enkele wijze wordt de democratie, dus ook de stem des volks, hiermee nog gediend. Ook valt te vrezen dat onze katten er niet beter van zijn geworden, want misschien dat de kattenbak zonder krant tegenwoordig minder snel wordt verschoond.
Door het programma Pauw & Witteman, waarin gesproken werd over het boek Willem IV van prins tot koning, kan ik niet meer geloven in welke vorm van Koninklijke spontaniteit dan ook. Het beroemde hij was een beetje dom van Maxima was volledig geregisseerd. Erger nog, in een kostenverslindende (PR) brainstormcessie in het Catshuis werd deze Oneliner al neergeschreven.
Aanvankelijk zou het door de prins zelf worden uitgesproken, in de pers- conferentie, gaande over de stupide wijze waarop hij destijds bijna schoonvader Zorreguieta over zijn dubieuze gedrag in bescherming nam.
Onze Prins Brekebeen kwam zelf op het lumineuze idee om zijn tekst door mooie Maxima te laten uitspreken. Vooral ook door haar leuke tongval geeft dat nog meer impact. En ja hoor, heel Nederland trapte er in. Met Wat is het toch een schatje, haalde onze toekomstige koningin de aandacht bij Willem Alexander weg. PR van de bovenste plank.
Maar ja, nu dit vooropgezette plan is uitgekomen, kunnen we niet anders dan ons hevig bedonderd voelen. Voor mij zijn zij nu méér dan een beetje dom. Geef mij dan maar de echte spontaniteit van Louis van Gaal. Zijn Oneliner Ben ik nou degene die zo slim is, of ben jij zo dom ?! , is wat mij betreft Koninklijk goedgekeurd.
Met het TV-programma Op de bon werd ik er weer eens op gewezen, dat de politie op onaanvaardbare wijze discrimineert. Tijdens een politiecontrole werd er ondermeer een auto aangehouden, waarvan één van de dimlichten het niet deed. De bestuurder moest uitstappen om hem aan te tonen dat de verlichting niet goed werkte. En dan komt het, als hij ter plekke het kapotte lampje vervangt, zal hij geen bekeuring van 65,= krijgen.
En dàt is echt te gek. Want, àls je al handig genoeg bent om het lampje te kunnen verwisselen, wordt dat in een hedendaagse auto, door zn compactheid, nagenoeg onmogelijk gemaakt. Met andere woorden, als je handig genoeg bent èn je auto is oud genoeg om lekker makkelijk overal bij te kunnen, heb je mazzel. Want dan volgt er geen bekeuring van 65,= Ben je echter minder handig, of rijd je met een hedendaagse auto, tja dan ben je zuur. En das discriminatie! Mijn kans op een bekeuring zou 100% zijn.
Dat lijkt me nou leuk, om de politici eens lekker voor schut te zetten. Dat valt te doen door bij het binnendruppelen van de stemmingsresultaten, partijleiders voor de microfoon te halen, om hun verhaal te laten doen over hun fantastische behaalde winst, of juist dramatische verlies. Helemaal het einde is het dan om winnende en verliezende partijen in debat aan het woord te laten. Laat de winnende partij maar eens lekker voor de camera er over oreren.
Maar dan, tijdens dàt debat, een ingelaste extra nieuwsuitzending, met de mededeling dat door een onverklaarbaar gemaakte fout, de getelde stemmen compleet verkeerd zijn geregistreerd. De op grote schaal winnende partij, blijkt juist de grote verliezer te zijn. En dan weer terug naar het debat. Wat heeft de vermeende winnaar, als uitgesproken verliezer, dan nog voor babbels?! Voor mij wordt dat dan een gedroomd avondje draaikonten.
Of eigenlijk niets meer dan het slappe gezever wat wij van hen altijd al moeten aanhoren.