Het is absoluut geen wereldnieuws, maar slechts een gebeurtenis, wat mijn gedachten terugbrengt in de tijd. Vandaag heb ik afscheid moeten nemen van een paar fijn zittende schoenen. Er is een gat in de leren zool gevallen; pure slijtage dus. Geen nood, mn schoenenvoorraad is hiermee niet uitgeput. En dat is anders geweest, maar dan heb ik het wel over de tijd dat we thuis nog een zondagse kamer hadden. Ja echt, alleen zondags in gebruik. Ten tijde dat er ook plastic hoezen over de kussens van de bank waren getrokken en er plastic plaatjes waren aangebracht onder de deurkruk van de kamerdeur. Dit alles om het netjes te houden.
Zondagochtend, juist voordat ik als jongen buiten wilde gaan spelen, ontdekte ik een gat in de zool van mijn rechter schoen. Vette pech, want je moest wel van hele goede komaf zijn, wilde je naar een ander paar schoenen kunnen uitwijken. Tegen het moraal van de tijd in, spoorde mijn moeder mij nog aan om dan maar op gympies naar buiten te gaan. Op die grote onzin ging ik natuurlijk niet in. Nee, ik ging beteuterd voor hem raam zitten. Wij woonden op de eerste etage, direct aan een halfrond pleintje. Het domein van mijn speelkameraadjes. En, ondanks dat ik heel graag beneden met mijn vriendjes ging spelen èn ondanks dat zij mij maar naar buiten bleven roepen, bleef ik achter het raam verdrietig zijn. Want op zondag met gympies op straat, dat doe je gewoon niet. Wat een verademing dat wij, buiten de bijbelbelt, tegenwoordig meestal geen kledingvoorschriften meer kennen.
n.b.: Meer van mijn sober bestaan lees je in mijn kroondomein:
www.kroondomein.com/kroonjuweeltjes/schakelflorijn.htm
