Nu ik de pannentest, waarin ik de koekenpan van de steelpan moest onderscheiden, goed heb doorstaan, lijkt het moment steeds dichterbij te komen, dat ik aan de begincursus koken voor niet getalenteerden kan beginnen. En dat moet ook wel, omdat Truus nog steeds in de fase verkeerd dat zij haar eigen energie overschat.
Op weg naar zo langzamerhand ietsje gaan eten, heeft zij ingrediënten bij de supermarkt gehaald om, volgens een digitaal AH recept, een tomatensoep te maken, om die te pureren en te zeven. Hoewel het haar uiteindelijk wel is gelukt, de soep overheerlijk was, zij er lekker van gegeten heeft, kostte het haar toch te veel energie. Getuige de blosjes op haar wangen.
Ondanks dat het op zeker is dat we met de eigen soep, de volgende keer van broccoli, door moéten gaan, was wel duidelijk zichtbaar dat dit dan niet meer door Truus klaargemaakt moet worden. Zij moet er alleen van eten en het liefst zoveel mogelijk.
Met 41 jaar is het lang genoeg een vanzelfsprekendheid geweest, dat mijn vrouw voor het eten heeft gezorgd. Het is zelfs niet nodig om hier ons huwelijkscontract voor open te moeten breken. Met de kennis van nu, realiseer ik mij dat mijn recht evenzogoed het aanrecht is. Daarom zal Truus mij de eerste simpele kookkunstjes aanleren. Het zal best te eten worden. Alleen zal het nog wel even duren, alvorens ik zonder vrees eters uit zal nodigen.
|
