Omdat er vandaag weer bouillon, dit keer van kippensoep van de Chinees, werd gegeten, zou het heel goed kunnen dat Truus zo langzamerhand in een fase komt dat zij de kookluchtjes weer kan hebben. Dat zou mij dan niet achter het gasfornuis, of kachel  zoals de professionele, mannelijke  koks hun kooktoestel noemen, brengen. Opleiding technisch gesproken, ben ik daar nog niet aan toe.

In de ver achter mij liggende jaren heb ik wel iets met aardappelen gehad. Als jonge jongen, tijdens een zomerkamp, leerde ik de aardappel al in z’n originele verpakking kennen en natuurlijk hoe zij waren te jassen. Een aantal jaren later kwam deze jaservaring mij heel goed van pas, toen ik in een cafetaria ging bijverdienen. Mijn kennis en ervaring werd in die periode uitgebreid met het snijden tot patat, voor- en afbakken. Deze vorm van consumptief klaarmaken van de aardappel had ik goed onder de knie. Een beetje geholpen met de royale opening van de frituurpan (oven). Want juist door dát detail is het koken van de aardappel mij tot op heden niet gelukt. Schillen… oké, geen enkele moeite mee; in partjes snijden, prima, geen punt. De partjes dan door de hals van de fluitketel krijgen wordt al iets moeilijker. Maar, zijn de aardappels eenmaal gekookt, lukt het mij van geen kant om ze weer uit die fluitketel te krijgen. Geduldig zal ik Truus’ les koken van aardappelshiervoor afwachten.

Volgens mij verraadt de foto dat mijn kookles wel heel dichtbij is.

De foto laat ook een vrolijke vrouw zien, waarvan niet zichtbaar is dat zij ziek is en elf weken niet heeft gegeten.Oké, schijn bedriegt. Maar toch putten wij kracht uit haar aanblik. Want zij kan het aan!  Daarom ben ik zo trots dat Truus ouderwets mijn naam draagt.