Heel mild ben ik in mijn blog van 1 april geweest over het KNO-bezoek van mijn vrouw. Gedreven door een optelsom van slechte ervaringen met die KNO-arts, neem ik nu geen blad meer voor mijn mond. Wat een ongelooflijke paardenlul was dat. Nog maar net de klacht aangehoord te hebben, vroeg hij heel bot: “Waar denkt uzelf aan, keelkanker?” Mijn vrouw schrok zich natuurlijk te pletter. Destijds had onze huisarts voor elkaar dat de afspraak in een spoedafspraak werd omgezet, wat drie weken eerder was dan aanvankelijk. Dan mag je verwachten dat het maken van foto’s, ook met spoed zou gebeuren. Ondanks dat ik daarop aandrong, “Dokter mijn vrouw kan een maand lang bijna niet eten en drinken. De kilo’s vliegen er bij haar letterlijk af.”, gaf hij geen gehoor. Met een zijig lachie en zijn hand vooruitgestoken liet hij ons volkomen in het ongewisse.

Aan de afspraakbalie bleek er geen spoed te worden gemaakt. Voor de foto’s moesten er drie lange weken worden gewacht. Toch probeerde ik het ook nog even bij de afspraakmaakmevrouw, “Juffrouw mijn vrouw kan al een maand lang nauwelijks eten en drinken; trouwens onze huisarts had toch niet voor niets een spoedbezoek met de dokter geregeld?!” Mijn motief leek aan te slaan. “De dokter heeft er geen spoed bij gezet, maar ik zal er notitie van maken om het toch nog even bij hem na te vragen.” De dag erop belde zij heel netjes hierover: “Nee, de dokter vindt de foto’s maken niet spoedeisend.”  Wat een ongelooflijke hufter! Maar zijn wanprestatie had zijn hoogtepunt nog niet bereikt.

Toen de foto’s van mijn vrouw echter op de betreffende afdeling waren binnengekomen, belden zij voor een spoedafspraak. Dit intakegesprek was met een fantastische arts, iemand die wel begrijpt hoe mijn vrouw momenteel heeft te lijden. Zijn diagnose was vol empathie:  “Wij beschouwen het als slokdarmkanker, tenzij het tegendeel wordt bewezen.” Het is de toon die de muziek maakt, nietwaar! “Een verder onderzoek moet snel en grondig gebeuren mevrouw en dat gaan we doen. Weet u wat, ik loop wel even mee naar de balie om tot spoed aan te dringen. Ik zal uw huisarts ook even bellen, dan is hij ook op de hoogte.” Het klonk als knuffelrock in onze oren.

Telefonisch zouden wij de vervolgafspraak doorkrijgen, wat inmiddels is gebeurd. “Maar laat u wel even bloed prikken en toch nog wat foto’s maken.” “Wanneer?” “Nu natuurlijk.” Niks drie weken wachten, nee direct handelen. Waarom kan dat dan nu wel?!

Van het vreselijke bericht dat mijn vrouw heeft gekregen, is toch een gevoel overgebleven dat er nu alles aan gedaan zal worden. Kan je nog een hoop van leren Van L.