Toch denk ik met weemoed terug aan de tijd van Het Haantje op het Rotterdamse Noordplein. Die viskraam, van de familie Den Haan, was vermaard en na vlaggetjes dag, bij de start van de nieuwe haring, was het een waar feest om Het Haantje aan te doen. Naast de vaste viskraam stond dan een viskar, waar nog eens drie man permanent de haring aan het schoonmaken was. Om bij de visschaal te komen, moest je wel achter in de rij aansluiten. Eenmaal ter hoogte van “de schaal” vatte je de nieuwe aan de staart, en nog een en nog een. Dat was de extra charme van harinkie happen in Rotterdam en Den Haag. Daar “bestelde” je niet, maar nam je een haring. En natuurlijk niet aan stukjes. Eénmaal uitgegeten vertelde je de haringboer hoeveel je er had gegeten en rekende af.

Overigens kreeg ik bij mijn allereerste haring in Rotterdam de lachers op m’n hand. Niet bekend met de oude Rotterdamse gewoonte om een haring te scheuren, liet ik ‘m zo mijn strot inglijden. Verder dan mijn huig kwam ie niet. Proestend haalde ik de zilte vis, nog niet ontdaan van zijn graat, weer op. “Je moet ‘m niet binnen laten glijden, maar van de graat afscheuren. Zo doen wij dat in Rotterdam,”  werd mij als Hagenees, met lachende omstanders, “geleerd” een haring te eten. Nadien ben ik overigens dat harinkie scheuren niet meer tegengekomen.

Nadat mijn werkterrein naar Noord-Holland was verlegd, kwam ik nog maar zo nu en dan in Rotterdam. Zodat voor mij, eigenlijk van de ene op de andere dag, Het Haantje was verdwenen. Ruim 20 jaar lang heb ik niet geweten waar Het Haantje was gebleven. Maar dan, lang leven internet! Gestimuleerd door de AD Haringtest ben ik op Het Haantje gaan Googelen. Niet te geloven Het Haantje kwam weer in beeld. Nu als Vishandel Ruud den Haan op de Oude Dijk in Rotterdam.

Weer eens in Rotterdam zal ik zeker bij “Het Nieuwe Haantje” een harinkie gaan happen.

-o-o-o-

Meer over mijn zilte genoegens lees je in mijn kroondomein:
www.kroondomein.com/kroonjuweeltjes/harinkiehappe.htm
www.kroondomein.com/kroonjuweeltjes/typicaldutch.htm