Ik was niet alleen onder de indruk van deze imposante kathedraal, maar had ook nog eens het genoegen om leuke wetenswaardigheden van een “kerkmeneer” aangereikt te krijgen. De man wist zoveel te vertellen, dat ik hem niet anders dan autoriteit moest toedichten. Toen zijn toelichting in afrondende fase verkeerde, wilde ik zijn mening, als vertegenwoordiger van een “concurrerend” bisdom, wel eens weten over de oranjekwestie “Viva Hollandia“, van Pastoor Vlaar uit Obdam.

Zijn reactie kwam meesmuilend: “Bisschop Punt van Bisdom Haarlem heeft met zijn herderlijke brief wel heel erg spastisch gereageerd. Het is nog al wat om de term profaan in één adem te noemen met een pastoor, die wekelijks een volle kerk heeft voor de viering van eucharistie, terwijl er juist een leegloop van de kerk is. En dan nog eens Priester Paul twee maanden schorsen?! Weet u, ooit was er een cabaretier die de kerk graag op de hak nam. Fons Jansen, ik vergeet nooit zijn uitspraak: Ik heb niets tegen God, maar wel tegen zijn grondpersoneel. Begrijpt u?”  Ik begreep het. Ook dat het Bisdom Roermond heel anders zou hebben gereageerd.

Nadat “Roermond” Pastoor Vlaar in relatie bracht met Fons Jansen, schoot mij een Italiaanse Vlaar uit de jaren zestig te binnen, dorpspastoor Don Camillo, geweldig vertolkt door Fernandel. Don Vlaar dus. Of dichter bij huis: Pastoor Jacob, van Robert Long, die van kerkbezoek één groot feest wist te maken. Weliswaar te extreem, maar natuurlijk satirisch bedoeld.

Kom op Bisschop Punt, maak een profaan gebaar en hef de schorsing op, dan wordt het weer “leuk“ in de kerk. Tenminste, in die van Obdam.