9.9.2010:
Bitte ein Amsteltje.
Ik weet het al een aantal jaren, maar het opnieuw ervaren is toch altijd weer een teleurstelling. Er is simpelweg Duitse cultuur de nek omgedraaid. Het is namelijk altijd zo geweest dat je in Duitsland redelijk lang op een biertje moest wachten. Niet voor niets werd het een zevenminutenbiertje genoemd. Onder de tap stonden er altijd een aantal halfvolle glazen bier, die in zeven minuten tijd, moesten komen tot één glas heerlijk Duits gerstenat. Elke genomen slok werd dan ook op het glas met schuimkringen geregistreerd. Het bier hing als het ware in het glas.
Mede omdat een biertje tappen dus de nodige tijd vroeg, was de kastelein altijd alert genoeg om jou, direct bij je laatste slok te vragen of je er nog eentje wilde drinken, waarna het zevenminutenritueel weer een aanvang kon nemen.
Maar
., het is niet meer. Ook Duitsland, voor zover ik het heb kunnen waarnemen, tapt nu in één keer jouw glaasje bier. Dat proef je; dat zie je. Vanavond was mijn Bite ein Bitburger na een aantal slokken ogenschijnlijk al zo dood als een pier.
Eigenlijk hebben we het nu ook met een lekker biertje van Duitsland gewonnen.
10.9.2010
Kein Spätstuck.
Wij waren er al van overtuigd, dat wij bij inchecken van het hotel de Duitse mevrouw niet verkeerd hadden verstaan: Frühstuck ab 10 Uhr. Rot op, zo laat gaan wij ècht niet ontbijten. Maar dat bleef natuurlijk achter onze knikkende glimlach. Toch was het voor ons wel een onderwerp van gesprek. In een hotel pas om 10:00 uur kunnen ontbijten?! In de brochure staat toch vanaf 7 uur?! Kortom, we begrepen er niets van en zouden wel zien.
Nou, dat deden we. Onze mond viel open van verbazing. Allereerst stonden er vanochtend veel meer autos op de Parkplatz, dan het hotel ooit aankon. Eenmaal in de buurt van het ontbijtbuffet kregen we, vreemd genoeg, de melding dat alles in de ontbijtzaal was gereserveerd. Voor wie, voor de hotelgasten soms? Kans tot het stellen van die vraag kregen we niet. De ontbijtmevrouw vloog de keuken in om het buffet aan te vullen. Een ander dienstertje zag onze vertwijfeling en nam ons met een brede smile verder de zaak in. Daar waar er geen reservering op tafel staat, kunt u zitten waar u wilt. En er was ruimte
., héél veel ruimte.
Het hotel was eigenlijk uitsluitend een dependance van het hoofdgebouw, waar de receptie is, een heel grote bar met 4persoons barretjes in de rest van de ruimte gesitueerd. Alles wat verder maar iets met het hotel te maken kan hebben, is ondergebracht in vijf serres van verschillende afmetingen. Vier van deze ruimten wordt als restaurant gebruikt. Eén hele grote serre is multifunctioneel en grenst aan een zogenaamde Biergarten.
Terug naar onze verbazing van vanochtend. In de vier restaurantachtige serres zaten zeker wel honderd man te frühstuken. Dat is hier erg populair, werd ons ongevraagd medegedeeld door een oud, handzaam Duitsertje, die een tafeltje naast ons zat. Omdat wij verder geen informatie verlangden, knikte wij dankbaar en vervolgden samen ons gesprek in eigen landstaal. Nadeel hiervan is mogelijk dat mijn blog verder niet informatief kan zijn over de ontbijtgewoonten van de Duitser. Wel weet ik nog te melden dat het onbeperkte ontbijt buiten de deur maar 6,90 kost. (!)
Het Frühstuck ab 10 Uhr. was kennelijk bedoeld om de grote stroom aan ontbijters, dus extra omzet, aan te kunnen, zonder dat daarbij de hotelgasten in de weg zaten. Met om 9 uur aan te schuiven hebben wij die spelregels volkomen genegeerd. De vriendelijkheid en overvloed was er niet minder om.
11.9.2010
Broodje Aap toch zeker.
Het zal toch niet waar zijn, dat Geert Wilders tijdens zijn afkeurenswaardige toespraak op Ground Zero, de niet te kunnen grap heeft gemaakt, dat er op de gewraakte moskee een wervende tekst wordt aangebracht, die luidt:
Al heeft u grote haast, vlieg toch even binnen.
12.9.2010
Kuuroord versus Chersonissos.
De kritische noten kunnen vallen, want wij verlaten het paar-dagen-er-uit-oord in Duitland weer. Over de locatie had ik nog niet alles onthuld, wel nu het was Mönchengladbach. Bepaald niet een plaats of omgeving waar je een gids voor nodig hebt. Sterker nog, we deden het Duitse VVV in het centrum aan, om te informeren naar "leuke dingen om te zien." Al had het een quizvraag geweest, met een digitale TV als prijs, had zij het antwoord nog niet geweten(?!). En daar zijn wij inmiddels ook wel achter.
Hoe kom ik er dan ook bij om, uit dat hele mooie Duitsland, juist voor Mönchengladbach te kiezen?! Dat heeft er helemaal mee te maken dat ik wekelijks graag een georganiseerde wandeltocht maak en daarvoor ook Duitsland op mn verlanglijstje had staan. Een opgedane brochure heeft mij er toe verleid om de 43e Internationale tocht van 21 kilometer in Mönchengladbach te lopen. Die tocht was aardig, maar had evenzogoed in Nederland kunnen zijn. Stom, maar eigen schuld. Ik had mij te weinig verdiept in de topografie en dacht dat het Duitse gebied, omgeving Limburg, al glooiend zou zijn. Mooi niet.
Hoewel wij de twee dagen om die tocht heen ons bijzonder goed hebben vermaakt, zou het mij ook niet lukken om een wervende tekst over dit gebied te schrijven. Misschien het drie sterren hotel? Uhhh, was bijna een geweldig hotel. Een redelijk goede kamer met perfecte bedden en een fantastische keuken. Minder waren de deurdrangers op de deuren van de kamers. Ook op andere locaties zijn we die zware deurdrangers tegengekomen. Wat moeten die oosterburen daar nou mee? Je moet echt er met volle gewicht tegenaan, wil Sesam zich openen. De perikelen rond het aufmachen!, zitten kennelijk op historische gronden in hun cultuur gebakken. Maar ja, gaan eenmaal die deuren open, slaan ze met een fikse kaboeng terug in het slot. En ja, ook de deuren van de hotelkamers. Heel simpel valt dit minpuntje door het hotelmanagement weg te werken. Maar er is (iets) meer.
Gemis aan een zitje op de kamer of een lounge in het hotel was niet het probleem. Heel gastvrij werden wij namelijk in alle ruimten van het restaurant ontvangen en daar konden wij doen en laten wat wij wilden. In mijn blog Kein spätstuck (10.9) haalde ik al een onvolkomenheid aan, ware het niet dat wijzelf daarin corrigerend zijn opgetreden. Een andere onvolmaaktheid moest eigenlijk niet kunnen.
Afgelopen vrijdag hadden zij in alle (serre) ruimten van het restaurant en de bar, direct naast het hotelgedeelte gesitueerd, van 22:00 - 4:00 uur een discoavond met een gekende DJ. En dat is heel raar.
Want in het land van de vele Kurorten verwacht je geen Chersonissos discohotel. We keken tegen die nacht dan ook op, als een berg. Voor ons overigens geen reden om op de uitnodiging van het personeel in te gaan, om die avond kompleet los te gaan. Die avond en grootste deel van de nacht werden er dan ook heel wat decibels onze kamer ingejaagd. Gek genoeg hadden wij van die herrie toch niet overdreven veel last. Het leek alsof wij, zonder waterbed, dobberden op het ritme van de sound. Het zou mij deugd doen als hiermee is bepaald, dat ons verouderingsproces zich geestelijk nog niet heeft doorgezet, maar dit terzijde. Of was het meer dat de hedendaagse discosound als een soort muzikale mantra ons in slaap heeft gewiegd.
Hoe dan ook, het blijft gek dat een niet-Chersonissos hotel de lokale bevolking met een disco pleziert, terwijl de hotelgasten liggen te keboem-keboemen. Hotel Kastanienhof, met aller vriendelijkst personeel en alerte bediening, is zeker de moeite waard, maar let zonodig wel op of er in je verblijfperiode een discoavond is gepland. Want dat moet je willen.
13.9.2010
Door Jakoppie gesouffleerd.
Vandaag moet maar één van mn lieve diertjes van weleer mn blogpagina vullen. Symbolisch bedoeld, omdat Jakoppie mijn Van Dale woordenboeken gesloten hield. Nog maar net terug van onze Duitsland dagen, heb ik namelijk momenteel geen tekst.
Dat doet me toch denken aan het moment dat wij dit poesje als kitten, geadverteerd in het plaatselijke suffertje, als rood/zwart katertje gingen halen. Dat hij niet alleen maar rood/zwart was, zagen wij ter plekke al. Dat hij een zij was, kwamen we vele weken nadien pas achter. De dierenarts zag geen mogelijkheid tot castreren. Het poesje moest namelijk gesteriliseerd worden. De naam Jakoppie, die wij haar inmiddels hadden toebedeeld, hebben we toch maar zo gehouden.
Als boodschap, wat tegenwoordig een leermoment wordt genoemd, gaf de arts ons mee dat rood altijd een kater is en een schilpad c.q. lapjeskat altijd een poesje is. Bedankt Jakoppie, had ik toch effe een korte tekst.
14.9.2010
Biecht TV.
Bij gebrek aan kijkers heeft SBS6 de zaterdagavondshow met Beau van Ervens Dorens en Marc-Marie Huijbregts van de buis gehaald. Commerciële zenders eigen, komt hiervoor de zoveelste herhaling van familiefilms in de plaats.
Rot nou toch op SBS, doe waar jullie goed in zijn geweest en verras je kijkerspubliek met een of ander nieuw ranzig TV programma. Met mijn denktrant in de stand onfatsoenlijk, heb ik daar wel een idee voor.
Onder het voorwendsel dat mensen ouderwets bij meneer pastoor kunnen biechten trek je, onder het motto biecht alle schulden van je af kandidaten. Met hun belijdenis biechten zij zich letterlijk schuldenvrij. Dus niet alleen het geweten, maar ook hun financiële huishouding (schulden) wordt volledig geschoond. Natuurlijk wordt die biecht dan met de verborgen camera opgenomen, waar de biechteling maar ook de biechtvader niets van af weet.
Achteraf zullen zij dan toestemming tot uitzending verlenen, waarbij een schuldenvrije toekomst in het vooruitzicht wordt gesteld. Uitgaande van zijn empathie valt te verwachten dat de priester hieraan ook zal meewerken. Gevoed door jarenlange geruchten, kan het zelfs gebeuren, dat meneer pastoor ongepaste handelingen tijdens de biecht verricht. Ook die actie wordt, weliswaar met vervaagde beelden, uitgezonden. Hiervoor zal toestemming worden verkregen, met de belofte dat er niet naar het verleden van de geestelijke en zijn parochie wordt gezocht.
Dat moet smullen worden voor de fervente SBS6kijkers.
|
