Vandaag kwam ik m tegen, die aardige vent waarmee ik in het verleden, ondermeer bij de bedrijfscompetitie squash, veel leuke uurtje heb doorgemaakt. Maar zoals dat altijd gaat, verschuiven je interesses, of liever gezegd passen deze zich bij je oplopende leeftijd aan, zodat de wegen zich scheiden. Dan is het leuk elkaar weer te ontmoeten, om dan natuurlijk even de kroeg in te duiken om bij te praten.
Nou, dat was effe leuk, want natuurlijk rolden de anekdotes over de bar. Eenmaal weer opgedroogd, ben je dan ook benieuwd naar zijn leven ná de squash. Hierop volgde een gort droog huisje-boompje-beestje verhaal, waarin verder geen enkel gemeenschappelijk iets viel te herkennen. Mijn tussentijds, vrolijke opmerkingen moesten het nog een beetje opleuken. Om het gesprek nog enigszins gaande te houden, bleef ik vragen naar dingen die mij totaal niet interesseerde. Dat had ook, of juist, te maken met de invalide dialoog die wij voerden. Of eigenlijk een monoloog, want van zijn kant kwam er geen enkele vraag terug, dus geen enkele blijk van interesse. Met een Oh djee!, waarbij ik op mijn horloge keek, wist ik aan deze uitgaande kaars een einde te maken. Leuk je weer gesproken te hebben.
Ondanks enkele leuke momenten, viel het weerzien grondig tegen. Achteraf realiseer ik mij eigenlijk dat het niet zozeer aan dat squashmaatje lag. Want, ondanks dat we in het communicatietijdperk leven, blijken dialogen (het over en weer praten) steeds minder voor te komen. Vraag jezelf maar eens af, bijvoorbeeld na een verjaardag of een willekeurige ontmoeting, of je gesprekspartner jou één vraag heeft gesteld. Enne
, of je zelf wel een vraag hebt gesteld?!
Ik geef toe, het stellen van vragen heeft heel erg met mijn beroep te maken gehad en die, ooit zakelijke, belangstelling is gelukkig blijven hangen. Alleen sla ik onzichtbaar op tilt als ik merk dat de getoonde interesse éénzijdig is. Zeker als blijkt dat mijn vragen als excuus worden gebruikt om, zelfverheerlijkt, honderduit over zichzelf te praten. Door mij oneerbiedig, altijd als verbale masturbatieshow aangeduid. Zakelijk kon ik daar goed garen bij spinnen, privé haak ik er tegenwoordig bij af.
Moraal van mijn verhaal (monoloog, zo je wilt) is: dat we van ons gezellige gebabbel een evenwichtig gesprek, dus dialoog, moeten maken. Met vragen en vertellingen over en weer.