Mijn echte kroondomein, ik bedoel het huis waar wij in wonen, heeft een heel eigenaardige bouwstijl. Een voormalig collega wist het, ondanks oneerbiedig edoch komisch bedoeld, het beste te typeren. "Dat is geen huis, dat is een loods.” (Bekakt) Haags als ik ben, corrigeerde ik hem met een glimlach: “Het is een schakelbungalow.” Dat de grappenmaker op loods kwam komt doordat het huis maar 5 meter breed is, maar wel 25 meter lang.

Ook door de situering aan het water, doet het erg aan een vakantiebungalow denken. Wat ons dan weer goed uitkomt, want we zijn met de grote vakantie, of wel vrolijke vut.

Maar, je kunt niet alles hebben. Naast ons hebben we een heel vervelende buurman, die het laatste jaar (te) regelmatig onze woonkamer in staat te gluren en graag over zichzelf praat, vooral over hoe goed hij alles kan. Pure zelfverheerlijking dus. Door zijn egocentrische gedrag lukt het hem niet om met zijn directe omgeving rekening te houden. Die meneer is zijn buren hevig gaan irriteren.

Van intimi weten wij inmiddels dat er bij hem sprake is van een persoonlijkheidsstoornis. Wat wel is onderkend, maar waar hij zich niet voor wil laten behandelen. Denk nou niet dat ik via mijn blog m’n buurman zwart wil maken. Niet voor niets laat ik hem digitaal in de anonimiteit. Deze situatieschets was nodig om te verwoorden hoe ik dat nare-buurman-probleem heb kunnen oplossen.

voordat links de schutting werd geplaatst

Weliswaar is daarmee ons ruimtelijk zicht beperkter geworden. Daar waar tussen onze huizen geen afscheiding was, heb ik nu namelijk een schutting laten zetten. Dat had ik eerder moeten doen. We hebben wat vrij zicht in moeten leveren, maar hebben daarvoor wel heel veel privacy terug gekregen. Met zo’n buurman als de onze, van het grootste belang. Onze schutting zal ons van schuttingtaal behoeden.