Tja, schreef ik 6 april in mijn blog “Er zijn grenzen,” dat we voor (nee liever: tegen) een buurman met een persoonlijkheid stoornis (niet mijn diagnose) een schutting hebben laten zetten, nadien moest hij zich toch nog zo nodig doen laten gelden.

We hadden namelijk ook een nieuwe grasmat laten leggen, die dagelijks besproeid moest worden, wat wij met een speciale pomp vanuit de sloot doen. Het water sproeide nog maar net, of de gestoorde buur stond al over de schutting te wauwelen dat wij ons water bij ons moesten houden. Later sprak hij mijn vrouw er nog eens over aan, met de dreigende tekst “Als er nog eens één spetter water over de schutting komt, dan neem ik mijn maatregelen…”  Alsof mijn vrouw niets anders aan haar hoofd heeft. Natuurlijk reageerde zij niet op deze tokkie.

Wat kan een (buur) man toch hufterig zijn?! Zal hij met onze lieveheer ook bonje hebben, als hij vindt dat er te veel regen zijn tuin invalt?! Zal God hem al eens op z’n nummer hebben gezet, met iets van: “Als mijn  regenwater jou niet bevalt, dan haal jij je tuin maar naar binnen.” “Had ik echt een Goddelijke grap gevonden, lieveheer. Pak hem maar aan, want in zijn doen en laten denkt hij nu zelf dat hij God is.”  

Maar goed, de schutting staat. De laatste protesterende stuiptrekjes van buurtokkie zullen nu ook wel verdwijnen. Zou ook moeten, want nu is het alleen nog maar mijn vrouw die telt. Mocht de onverlaat zich toch tirannisch blijven manifesteren, zal ik node de wijkagent moeten inschakelen. (Dat zo iets noodzakelijk moet zijn?!)

Van onze kant zullen wij niet, oog om oog tand om tand, provoceren. Bij de aanschaf van een deel van onze tuinverlichting, de rest gaat in de vooravond meestal al uit, hebben wij daar al rekening meegehouden. Het zijn zes “geen overlast voor je buren lampen.”