Door de ongemakken, van niets kunnen eten en nauwelijks kunnen drinken, is mijn vrouw momenteel het liefste thuis. Zelfs haar populaire treinreisjes gevolgd door een stadswandeling ergens in het land, moeten hiervoor wijken. Daardoor is ons treinabonnement, met zeven gratis reizen per jaar, nu even door haar buiten gebruik gesteld. In afwachting van betere tijden.

Zo Hollands als je maar kan zijn, vond ik het natuurlijk zonde om ook mijn gratis reizen te laten verlopen. “Moet je ook absoluut niet doen”, stimuleerde mijn vrouw mij toch om de trein te blijven nemen. Natuurlijk niet voor een stadswandeling, want dat bewaren we voor “ons samen”. Daardoor leek het mij een goed plan om de spoortrip te gebruiken voor wandeltochten elders in het land, waarmee een leuk bedrag aan benzinekosten kan worden bespaard.

Vandaar dat ik vandaag niet door de prachtige bloembollenvelden van Zijpe liep, 25 kilometer van huis, maar een tocht zover mogelijk weg en per spoor goed bereikbaar. Dat werd in Heilig Landstichting, grenzend aan Nijmegen. Dat heeft mij mooi € 34,= aan benzinekosten bespaard. Maar het heeft mij eigenlijk nog meer opgeleverd. Iets wat valt te rangschikken onder “of het zo moest zijn”.

Heilig Landstichting blijkt namelijk begin vorige eeuw door het Bisdom Den Bosch te zijn opgezet voor degenen die geen Pelgrimstocht naar het voormalige Palestina konden maken. Het werd een bedevaartsoord. En dat is nou precies wat ik op de dag van vandaag heel goed kan gebruiken.

Direct aan het begin van de wandeltocht kwam ik, wat mij later internetafspeurend bleek, langs de Cenakelkerk, de bedevaartskerk. Aanvankelijk ging mijn aandacht niet verder dan even een plaatje schieten, maar alsof ik naar binnen werd getrokken, onderbrak ik toch mijn tocht om de kerk in te gaan. Er was een dienst aan de gang, met prachtig (een beetje hemels) koormuziek. “Een kaarsje branden voor mijn vrouw,” werden mijn gedachten gedicteerd. Gek genoeg kon ik daar de stilteruimte niet voor vinden en om de dienst niet te verstoren, verliet ik de kerk om mijn tocht te vervolgen.