Vandaag was dus, zoals mijn vrouw dat noemt, haar uithuisplaatsing. Kwart voor tien moest Truus zich in het ziekenhuis melden om een buisje door haar slokdarm geplaatst te krijgen, zodat ze binnen afzienbare tijd eindelijk weer kan eten en kan drinken. Deze ingreep zou opnieuw met een roesje (slaapmiddel) gebeuren. Na de uitslaapkamer zal zij elders in het ziekenhuis een nachtje overblijven. De verpleegkundige beloofde heel lief dat zij mij zou bellen, als de operatie was gebeurd. Vanavond om 17:00 uur kon ik dan bij Truus op bezoek.

Na haar eenmaal te hebben achtergelaten, overvalt je een gevoel van spanning, verdriet en machteloosheid. Om mentaal mijn bijdrage aan haar ingreep te leveren, reed ik naar het Maria-bedevaartsoord Onze Lieve Vrouw ter Nood in Heiloo. Natuurlijk om een kaarsje voor Truus te ontsteken. Om haar drinken te bevorderen vulde ik vanuit de Mariabron (Runxputte) een flesje water.

Nog voor de lunch, ik was nog maar net thuis, werd ik al vanuit het ziekenhuis gebeld. De ingreep was prima verlopen en, zonder dat er van een soort annuleringsverzekering gebruik gemaakt moest worden, zagen zij af van de opname. Truus mocht direct naar huis. Evenals de vorige keer zat zij klaar wakker in de uitslaapkamer op mij te wachten. Ze mag dan wel, door niet te kunnen eten, inmiddels 18 kilo zijn afgevallen, hieruit blijkt toch wel dat ze een ijzersterk gestel heeft.

Na een halfuurtje een beetje dizzy op de bank te hebben gezeten, ging zij gelukkig toch op mijn aandringen ‘even’ naar bed. Dan toch even uitgeteld, terwijl zij ruim een half uur geleden, na sinds middernacht nuchter te zijn, weer een beetje water mag gaan drinken. Ik laat haar maar even en kijk met spanning uit naar morgen, als er voorzichtig aan iets gegeten mag worden. Wat zal ze van die hele kleine stukjes kaas gaan genieten.