Nog steeds vind ik het als babyboomer heel bijzonder dat mijn generatie nooit direct een oorlog heeft meegemaakt. Misschien wel de generatie aller tijden. Als vanzelfsprekend hadden wij toen al als kinderen veel respect voor de dodenherdenking van 4 mei. Oké, wij vonden het dan wel leuk om rond de avondklok van acht rondjes om het flatgebouw te hollen, om klokslag 8, het moment dat de lantaarns werden ontstoken, twee minuten stokstijf stil te staan. Nooit vergeet ik het beeld van een gestopte autobus, midden op de Haagse Zuiderparklaan, waaruit een militair kwam, die saluerend in de houding naast de bus ging staan. Op een bepaalde manier, gevoed door de verhalen van de oudere generaties, hadden wij toch wel iets met die Tweede Wereldoorlog.

Naar mate je ouder wordt, merk je dat jongere generaties dat veel minder hebben. Daarover herinner ik mij een voorval, toen ik onder andere voor het Haarlems Dagblad werkte. Daar hadden zij de gewoonte om goeie relaties, op aanvraag, een voorpagina van hun geboortedag te schenken. Zo’n aanvraag kwam er ook voor ene meneer Van Dam, een belangrijke relatie voor de krant, die op 7 juni 1943 was geboren. Een stagiaire nam dat telefoontje aan en vroeg mij hoe verder te moeten handelen. Daarin maakte ik haar wegwijs, maar verzocht haar wel de afdruk mij eerst te laten zien, alvorens te verzenden.