Knetter

Mijn vrouw is te vaak door het ziekenhuis aan haar lot overgelaten. Zoals door de veel te trage Aktie van de KNO-arts, eerder in mijn blog over geschreven, en na de operatieve ingreep, waarna zij dezelfde dag nog naar huis mocht. Geheel tegen de planning in, want Truus zou één nacht gebleven moeten zijn. Dit kwam afgelopen vrijdag nog eens ter sprake met haar behandelende arts, die niet wist wat hij hoorde. U had één nacht móeten blijven, omdat wij weten dat na het plaatsen van een stent er hevige pijnen kunnen optreden, die wij dan direct hadden moeten bestrijden. Ook had er een diëtist aan uw bed moeten komen, om u te begeleiden in het weer gaan eten; wat wel en wat niet kan. Ik vind het vreselijk voor u dat het zo gelopen is. Dat móet wel met de reorganisatie van die afdeling te maken hebben gehad. Ik bied u mijn excuses voor de nalatigheid aan. Excuses die in het gesprek nog een paar keer volgden. Er zal hierover nog een hartig woordje worden gesproken.

In hetzelfde gesprek ging de internist nog al omzichtig om met datgene Truus nog van hem mocht verwachten. Hoewel het ook zo kan zijn dat wij alleen dát hoorden wat we graag wilden horen. Dat realiseerden wij ons achteraf, zodat wij onze huisarts verzochten bij ons thuis alles nog eens met ons door te nemen. Op een heel aangename manier, als een echte thuisarts, wist de dokter het slechte nieuws te verduidelijken. Door de uitzaaiingen is Truus met een chemokuur of bestralingen niet meer te behandelen. Er rest niets meer dan het leven voor Truus nog zo aangenaam mogelijk te maken. Een leven wat, door de traagheid van de kanker, het moet al heel lang in uw lichaam zitten, nog wel lang door zou kunnen gaan.

Die traagheid van de kanker was voor ons aanleiding om toch weer de flopbehandeling van de KNO-arts aan te halen, waarbij de arts ons kon verzekeren dat, hoe vervelend dat ook is geweest, dat geen enkele invloed op het ziektebeeld gehad kan hebben. Logischerwijs kwamen we toen ook nog op de wanprestatie, nadat de stent was geplaatst. Onze arts was hierover erg ontstemd, maar is er van overtuigd dat de internist dit niet over zijn kant zal laten gaan. Want, dit kan natuurlijk niet. Maar denk nu alleen nog aan uzelf. Kijk nu maar niet meer terug, want aan hadden ze maar heeft u niets. Geniet van alles waarvan te genieten valt! Onze thuisarts had gelijk. Zeker omdat vanmiddag het gesprek met de diëtist alsnog zou volgen, wilden wij van harte het advies van de dokter opvolgen.

Tot vanmiddag twee uur. Want kort nadat we met de diëtist in gesprek waren, begrepen wij hoe desastreus het is geweest dat niet direct een diëtist aan bed heeft gezeten. Het ziekenhuis heeft verd 4 kilo van mijn Truus gestolen! Hels was ik bij die onthulling. Het is vreselijk belangrijk om direct na het plaatsen van de stent van een diëtist te horen wat kan en wat niet kan en hoe je het moet doen. Gewichtverlies moet op zn minst omgezet worden in het stabiliseren van het gewicht. Kanker vraagt nu eenmaal zoveel energie dat verloren gewicht heel moeilijk valt terug te winnen.

Erger konden de gevolgen van de wanprestatie niet worden omschreven. Alsof de garage jouw auto afleverde met niet aangedraaide wielbouten, of een niet werkende rem. Ja, zó erg is datgene Truus is overkomen. : Hoe hebben zij in zon essentieel iets kunnen verzaken?! Die klstreek heeft Truus vier vreselijk kostbare kilo´s gekost! Kilo´s die zij niet mócht verliezen. Ze is de laatste dagen dan ook niet voor niets steeds vreselijk moe en tot nog heel weinig in staat.

De consequenties van de wanprestatie zijn dan ook zo hevig, dat ik toch maar afzie van het advies van onze huisarts om niet meer terug te kijken. Niet uit rancune en zeker niet om Truus te helpen, zal ik officieel een klacht bij het MCA indienen. Want dit mag niemand ooit nog overkomen.

Truus en ik zullen ons wel herpakken, van alles doen om calorieën te verzamelen en lol maken met elkaar. Samen blijven we tegenslagen overwinnen.