Donderdagvond is de tweelingzuster van mijn moeder, op 88 jarige leeftijd, na kortstondig (pijn) lijden, vredig ingeslapen. Overigens 20 jaar na haar paar minuten jongere zus.

Vrijdagochtend werd mijn zus, nog net niet van haar bed gelicht, door de politie bezocht met de mededeling dat het lichaam van onze tante Kini door Justitie in beslag was genomen. Zij zou minstens een nacht in een politiecel moeten doorbrengen. In een vriescel, mag ik hopen. Een forensisch arts zou haar onderzoeken, om te bepalen of er sprake van een onnatuurlijke dood zou kunnen zijn, wat er dan weer toe kan leiden dat de Officier van Justitie tot een vervolging over kan gaan.

Mijn zusje, nota bene het petekind van mijn tante, was zich natuurlijk te pletter geschrokken en hing bij mij vol ongeloof aan de lijn. Dan is het toch lastig dat je op zo’n moment niet even bij elkaar kan binnenlopen. 200 Kilometer uit elkaar wonen blijkt, naar mate je ouder wordt, een jammerlijk gegeven te zijn. Niet in de laatste plaats doordat Kieneke, mijn zus dus, ons ook heel graag in onze moeilijke tijden lijfelijk wil bijstaan.

Maar goed, nu ging het dus even om mysterieuze zaken rond de dood van mijn tante. Ook ik geloofde mijn oren niet. Mijn tante postuum opgebracht, weliswaar niet als dader maar als slachtoffer. Onwillekeurig moest ik er aan denken hoe zij, nu in het hiernamaals, in een deuk moest liggen van het lachen. Zij was gek op sensatie en politieactiviteiten. Uren heeft zij via de politieband onrustig Den Haag gevolgd. Kwam later in het Brabantse Best zelfs recht tegenover het politiebureau te wonen. Het forensisch onderzoek zal zij ongetwijfeld met veel genoegen hebben ondergaan.

Voor ons lag deze sensatie heel anders. Sowieso voor mijn zus, die tante Kini niet alleen naar Limburg heeft gehaald, voor haar een aangenaam plekje in een seniorencentrum had geregeld, maar ook alle sores van haar op zich heeft genomen. Door de grote afstand geëxcuseerd kon ik het maandelijks met een persoonlijk kaartje afdoen.

Naar mate het telefonisch verslag van mijn zus gedetailleerder werd, bekroop mij toch een raar gevoel. Ik ging het verhaal van mijn zus verdacht vinden. Nou heb ik jaren de boekhouding van mijn tante gedaan, dus wist ik maar al te goed dat niemand zich aan haar zou kunnen verrijken. Maar toch. Ik herinnerde mij ook dat het grote eiken wandmeubel van mijn tante een geheime lade moest hebben waar, wie zal het zeggen, een fiks bedrag aan contanten in zou kunnen liggen. Kunnen hebben liggen, dus. Zou mijn tante, tijdens heldere momenten, misschien om dát geld hebben gevraagd? Het ‘verslag’ van mijn zus kwam eigenlijk wel heel makkelijk over haar lippen. Bijna als een ingestudeerd verhaal. Ineens vond ik het heel vreemd dat zij, rond het tijdstip van het overlijden, mij uitvoerig vertelde hoe gezellig zij een wijntje met een vriendin heeft zitten drinken. Het woord alibi vloog mijn Dikke Van Dale uit. Ik schrok van mijn eigen gedachten.

Alsof zij mijn gedachten heeft kunnen lezen, maakte zij de grap “dat ik ongetwijfeld de recherche ook op bezoek zal krijgen. Zij zullen wel benieuwd zijn naar alle financiële transacties die ik ooit voor mijn tante heb gedaan.” Door mijn lichte paniekaanval herkende ik de grap niet meer. Als het al komisch was bedoeld?! Koortsachtig scande ik mijn herinneringen af om voor de geest te halen waar ik donderdagavond was. Jemig, thuis, alleen met mijn Truus. Zonder een formeel alibi. Nog diezelfde ochtend fietste ik naar de bioscoop om minutieus de stoep in directe omgeving af te zoeken naar een weggegooid, gebruikt kaartje van de voorstelling van donderdag 21:00 uur. Ik had geluk, mijn alibi heet: “Transformers, Dark of the Moon”.

Toen mijn zus in de loop van de dag nog eens belde, stond ik haar in alle rust en zelfverzekerd te woord. Ook zij klonk opgelucht. Naar bleek, doordat zij door de politie verder was geïnformeerd. Het forensisch onderzoek richtte zich volledig op de medische zorg die tante Kini bij ziekenhuisopname heeft gekregen of moest ontberen. Voor kenners: Door een val was haar beenwond verworden tot het Logesyndroom.

Daardoor heeft tante Kini de laatste paar weken van haar leven onnodig veel pijn gehad. Triest dat dit haar nog moest overkomen. Wij hopen dan ook van harte dat de postume sensatie dit voor haar een beetje heeft goed gemaakt.

Tante Kini, rust zacht.