Ik knikte richting het netje gekleurde zakjesafsluiters. “Weet je het weer?” “Hoe bedoelt u meneer?”, bleef zij beleefd, het gaat uiteindelijk om een klant, maar iets in haar houding was aan het veranderen. Alleen, ik had dat niet door. Ik knikte nog eens, drie keer achter elkaar. “Kijk dan”. “Uhh, ja?!”  Nu wijzend: “die zakjesafsluiters, weet je nog”. “Ikbegrijp u echt niet meneer”,  leek zij in de irritatiefase te komen, wat niet door mij werd opgemerkt. “Echt niet?,” hield ik vol.  “Ik zei nog dat ik maar twee afsluitertjes nodig had. Lachend zei je toen dat je zeker wist dat ik er steeds meer zou gaan gebruiken. En dat klopt, ik gebruik er nu al vijf”. Ik wou er verder over door gaan. Dat ik nog zeker wel tien afsluitertjes in het netje heb, maar dat ik die zeker ook nog wel zou gaan gebruiken. Door haar “het spijt me meneer”, en haar eerste stappen van mij vandaan, viel ik een beetje verbaasd stil. “Misschien herinner je het later nog wel.” riep ik haar nog na, wat door haar met wat wuiven werd afgedaan.

Jammer nou toch, dacht je een leuk contact met een verkoopstertje van de HEMA te hebben gehad, blijkt zij dat anderhalve week later al te zijn vergeten. Teleurgesteld verliet ik de winkel.

Die zakjesafsluiters getuigen van mijn eerste persoonlijke inbreng in het huishouden, wat mij door Truus de laatste maanden als precisiewerk is aangeleerd. Veel van die activiteiten heb ik nu aardig onder de knie en weet ik zo minutieus als Truus dat graag wil uit te voeren. Gelaten en regelmatig verontschuldigend dat zij het steeds meer aan mij over moet laten, verliest zij zo langzamerhand hierover de regie. Dat moet wel, want zij heeft haar rust nodig.

-o-o-o-

n.b.: Een vergelijkbaar  zouteloos verslag lees je in mijn kroondomein:
www.kroondomein.com/kroonjuweeltjes/blablabla.htm