Er was ooit een tijd dat over het algemeen werd aangenomen dat chauffeurs die met een hoed op in de auto zaten, een heel slechte rijstijl hadden. In ieder geval ben ik de bevestiging in de praktijk heel wat keren tegengekomen. De hoedjesrijders reden nog slechter dan de chauffeurs van zo’n Daffodil. Waar ik overigens via Dagblad Het Vrije Volk ook in heb gereden. (Lees: heb moeten rijden) Twee maanden zelfs zo’n gemeen kanariegele, waar Freek de Jonge in zijn conferences de draak mee stak. Gevolgd door een beige Daf 66, inmiddels door het Zweedse autoconcern geadopteerd, zodat ie Volvo 66 mocht heten. Maar was toch eigenlijk niet meer dan een Daf met Volvo bumpers.

Ik beschouwde mijzelf dan ook als de uitzondering op de regel. Maar over het algemeen werd er in een Daf erg slecht auto gereden. In overtreffende trap was het de hoed dragende Daf-rijder. Die combinatie was fnuikend in het verkeer. En nog, nu de Daf uit het straatbeeld is verdwenen, is het voor de hoed dragende autorijder altijd uitkijken geblazen.

Maar heden ten dage kan het nog veel erger. Nu is de hoed met zijn truttig autorijden niet de belangrijkste risicofactor meer in het verkeer. Het is nu petje. Veel jonger dan hoedje, maar ook veel gevaarlijker in het verkeer. Geen truttig maar met asociaal rijgedrag. Petje, vaak rijdend in een VW Golf, liefst zwart, trapt het gaspedaal zo ver mogelijk in, kleeft bumper, haalt rechts in, heeft lak aan vele verkeersregels en heeft zijn middelvinger regelmatig tegen de voorruit aan. Natuurlijk wil ik niet generaliseren, daarom: petje af voor de uitzonderingen op deze regel.