Oeps, niet gedaan, dus dan maar als den donder de NS gebeld. Nou Liesbeth, want zo heette die stem, was me ontzettend ter wille. Na haar “ogenblikje, dan kijk ik het even voor u na”, kwam het verlossende woord “Nee hoor meneer Kroon, u hoeft helemaal niets te doen. Het abonnement is per vervaldatum stopgezet.” “Oh, gelukkig juffrouw, enne is het saldo van die kaart overgeboekt naar mijn abonnement?” “Dat lijkt mij niet meneer, maar ik kijk ook dat nog even voor u na, nog een ogenblikje alstublieft”. Vrij snel was Liesbeth terug aan de lijn. “Bedankt voor het wachten meneer Kroon, er staat geen saldo meer op die kaart”. “Mooi, dus ik kan ‘m weggooien?” “Ja hoor, kan ik u verder nog van dienst zijn?” Liesbeth had mij naar tevredenheid geholpen, waarvoor ik haar natuurlijk van harte dankte.

Niets ten nadele van Liesbeth, maar door mijn gezond wantrouwen jegens de NS, liet ik toch het laatste woord aan de NS-kaartautomaat, waar ik toch moest zijn voor een onnodige transactie ten behoeve van mijn eigen abonnement. Ik hield de kaart voor de kaartlezer en zonder “ogenblikje alstublieft tegen € 0,10 per minuut en bedankt voor het wachten”, kreeg ik onmiddellijk het echte saldo op het scherm. Saldo: € 31,82 (!) “En Liesbeth zij dat het saldo nul was”, mompelde ik grimmig richting de automaat, die nu niet het lef had mij te vragen of tie mij nog verder van dienst kon zijn…. Mijn ongewenste gang naar het Centraal Station was onvermijdelijk.

Een van de twee dames achter het glas was mij direct ter wille. “Zal ik die € 31,82 op uw saldo bijschrijven?” “Graag mevrouw”, antwoordde ik verbaasd. Raar dat zij dit zo maar kon doen, zonder dat ik mij moest legitimeren?!, maar ik genoot van haar kordate optreden. Eventjes maar, want één vraag verder zat de NS-pet weer strak op haar hoofd. “Nee meneer, ik kan het automatisch opladen hier niet stopzetten. Dat moet u via Internet doen.” Voor dat ik daar hoogst verontwaardigd, vooral venijnig op kon reageren werd sissend van de andere zijde achter het glas corrigerend opgetreden. “Oh, dat wist ik niet, dat kon toch nooit, nou meneer u heeft mazzel, hier vandaan kan ik het toch voor u regelen”. “Mazzel zegt u, terwijl Liesbeth Ennes mij bijna € 31,82 liet weggooien?! Wat is het is toch een zooitje bij de NS?!” Besmuikt kreeg ik daarin verrassend genoeg gelijk. Een halfuur en achter mij een ellen lange rij minder vrolijke gezichten later, had ik de door de NS gemaakte fouten recht laten zetten. Maar natuurlijk, er zijn ergere dingen.