Het zal nog wel even aanduren, dat ik mijn blog vaak aan Truus wijd. Tijdens haar ziekteperiode had ik één werkende hersencel die ‘daar’ alleen maar aan kon denken. Nu Truus er niet meer is, lijkt het er op dat er bij mij weer enigszins aanwas van hersencellen is, hoewel ‘die ene’ nog steeds dominant aanwezig is. Ik laat het maar gewoon gebeuren.

Dat Truus toch niet een paar weekjes met vakantie is, ga ik mij steeds beter realiseren, wat heel erg verdrietversterkend werkt. Gisteren nog, met vrienden in de kroeg, vreselijk gelachen, maar ook momenten gehad dat het nou-effe-niet-janken-pilletje niet werkte. Gelukkig was ik binnen mijn aangename gezelschap niet de enige. Al met al was het lekker om weer effe ouderwets gezellig m’n hakken te kunnen vullen. En natuurlijk kwam Truus haar afscheidsviering weer uitvoerig ter sprake. Het doet mij ontzettend veel deugd dat, zoals ik dit inmiddels al vaak heb gehoord, het uniek was en dat ik dat ook wel zo zou willen. Veel van die ‘iks’ heb ik al gehoord. Het lijkt er op dat Truus een trend heeft neergezet. Geinig, komt ze misschien ooit nog eens in Wikepedia.

In praktische zin ben ik haar eeuwig dankbaar, dat ze mij in korte tijd heeft weten om te scholen van huishoudelijk onbenul tot een man van deze tijd die ook in het huishouden weet aan te pakken. Heel gedisciplineerd werk ik wekelijks het programma af. In ons huis mag het nooit zichtbaar worden dat Truus er niet meer is. Tenminste, als er niet te veel op details wordt ingezoomd.

Koken is echter een heel ander verhaal. Zo’n beetje zes maanden lang heb ik ‘geleefd’ op de kant-en-klaarmaaltijden van Albert Heijn. Dit, omdat Truus geen kookluchtjes meer kon velen. Op zich was het allemaal goed te eten, maar dan is een half jaar toch wel heel erg lang. Zo kon het gebeuren dat ik bijvoorbeeld op de zomerzuurkoool maar een fikse lik mosterd streek om smaakverveling enigszins te bestrijden.