De ontmaskering van Derek Ogilvy kwam mij wel heel erg ongelegen. Ik had dan ook danig op Linda Hakeboom de pest in, omdat zij de Schotse telepathist contact met haar ‘overleden’ grootvader liet leggen. Om achteraf te melden dat opa nog springlevend is. De kans dat ik David on Tour zal bezoeken is daardoor compleet verkeken. Gelukkig maar, want zo kan mij niet zomaar iets op de mouw worden gespeld. Maar tegelijk ook heel jammer, want ik had mijn overleden Truus graag nog wat willen vragen. Niets intiems, want daar zou Derek en zijn publiek niets mee te maken hebben, maar iets praktisch, iets over onze katten. Sowieso had ik haar willen laten weten dat Lotta haar ook nog steeds ontzettend mist. Zij na een paar weken toch wat toenadering bij mij zocht. Wat een paar weken nadien weer helemaal over was. Voor Lotta bleek ik onvoldoende de remplaçant voor Truus te kunnen zijn. Mijn schoot lijkt niet te deugen, maar ook heb ik onvoldoende geduld om Lotta’s zitzak te zijn. Tot mijn verdriet heeft dit het contact met ons schuchtere poesje absoluut geen goed gedaan. Alleen rond etenstijd worden mijn benen door haar verwachtingsvol gestreeld. Het lijkt er op dat het tussen ons niet veel beter zal worden. Mijn goede zorg voor ons ‘Stichting Zwerfdier poesje’ zal er niet minder op worden. Telepatisch zou ik het daar ook niet met Truus over hebben gehad. Nee, het zou alleen maar gaan over de eetgewoonten van Lotta en Morro.

Van Truus zou ik geweten willen hebben of ik iets verkeerd heb gedaan. Want het zijn ontzettend lastige vreters (geworden). Zoals hun vrouwtje heel afwisselend eten aan de diertjes voorschotelde, zo afwisselend probeer ik ook hun menukaart samen te stellen. Ik heb ten minste drie merken brokjes in gelei in voorraad, waarvan ik ’s ochtends twee verschillende smaken op de bordjes presenteer. Zoals Truus dat ook deed, volgens mij. En dat had ik haar graag willen vragen.

’s Avonds gaat de poezenkeuken rond half zes open. Dan rouleert het avondeten tussen ‘soepvlees’ (van rund), diversiteit aan het duurdere Gourmet, runderhart en tartaar, terwijl er altijd wel brokjes te knabbelen zijn. Ook hier geloof ik in de geest van Truus te werken. Desalniettemin…..

Kennelijk heb ik het niet helemaal goed aangepakt, heb ik hen verpest. Zijn we op het moment uitgekomen dat mijn diertjes alleen nog willen eten, als zij vooraf de menukaart in hebben kunnen zien. Vanmorgen lieten zij visueel nog eens luid en duidelijk zien dat ze zelf wel bepalen wat ze willen eten. Eén van de gerechten (links) werd niet aangeraakt, zoals op de foto zichtbaar is.

En daarover had ik het graag nog even met Truus gehad.