|
Zojuist
had ik weer een moment van zelfkastijding. Ik bekeek onze verlovings- en
trouwfotos. Jemig wat zijn er ontzettend veel mensen op die fotos al
overleden. Heel veel mensen die ons dierbaar waren. Ons, nou ja mij, want ook
ik heb mijn bruidje van 42 jaar huwelijk vorig jaar al moeten
inleveren. Ja, het is onze trouwdag. De allereerste die ik zonder mijn Truus
moet doormaken.
Weer zon nare dag die je hebt af
te vinken. Maar Rowwen Hèze heeft in hun pracht nummer Heilige Antonius
volkomen gelijk: Soms is het beter iets moois te verliezen. Beter verliezen
dan dat je het nooit hebt gehad. Dat maakt deze dag er overigens niet
minder kloterig om.
Nu ik al die fotoboeken voor mij heb liggen,
bedenk ik tegelijk wat ik er in hemelsnaam mee moet. Onze trouwfotos
en nog meer mooie momenten zal ik maar inscannen. Wegzetten op een DVDtje, om
dan langzamerhand veel van de fotos ruimtelijk te archiveren. Wij
hebben geen nazaten, onze poezen zullen de fotos in hun kattenbak onaangenaam
vinden en mijn neven kan ik toch niet met onze visuele herinneringen
opzadelen.
Fotos van mijn schoonfamilie, voor mij
terecht de kouwe kant, denk ik als eerste te archiveren. Niet dat Truus
geen oudere broers (5) en zussen (1) had, maar hun gezin zat zo gecompliceerd in
elkaar, dat door hun wrok alle contacten met hun aller jongste zusje verloren is
gegaan. Misschien rancuneus, maar ik kan het dan echt niet opbrengen om hen
met beelden uit het verleden te verblijden. Nog los van het feit dat ik
geen idee heb waar zij wonen.
Nee, ik hield veel van mijn meissie, maar
veel van de rest van haar familie kan mij gestolen
worden.
|
