Doordat een fantastisch mooie wandeling, Maastrichts Mooiste, altijd rond mijn verjaardag viel, was het traditie geworden dat Truus en ik die week dan in die omgeving vakantie hielden. Afgelopen jaar was zij al te ziek om aan die vakantieweek alleen al te denken.

Emotioneel kon ik het niet aan om dit jaar dan toch maar thuis mijn (bijzondere) verjaardag te vieren. Op een of andere wijze wilde ik terug naar die goeie oude tijd, wat mij deed besluiten om gewoon weer mijn wandelschoenen aan te trekken. Om buiten de sfeer van een herdenkingstocht te blijven en er toch plezier aan te kunnen beleven, had ik gelukkig een heel goede vriendin van ons als zeer aangename, respectvolle remplaçante.

Het is heel waarschijnlijk dat ik, buiten mijn korte Facebook-meldingen, meer over die dagen in België in mijn blog zal schrijven. Maar om Truus vandaag toch, met haar handschrift een beetje fysiek, bij mij te hebben, zet ik haar laatste kaart op het digitale dressoir.