Is het MCA nou echt een k**-ziekenhuis, zijn wij te meegaand geweest en hadden we meer op onze poot moeten spelen, of hebben we gewoon pech?!  We, want daarmee bedoel ik ook de vreselijk slechte ervaring die mijn Truus vorig jaar met een KNO-arts had. (zie haar In Memoriam op mijn site, 1 april 2011: www.kroondomein.com) Gezien onze ervaring met die arrogante specialist, zou hij bij mij nog geen pleister mogen plakken. Mijn bezoek aan het ziekenhuis van vandaag ging erg op een déjà vu lijken.

De uroloog wilde een echo gemaakt hebben. “Ontbloot u uw bovenkant maar,” werd mij achter de dubbele deur verzocht.“Ik denk dat er meer ontbloot moet worden”, gaf ik als repliek om te laten weten dat ik er klaar voor was. Het hele weekend had ik mij immers op het nare onderzoek voorbereid. “Nee hoor, uw bovenkant volstaat voorlopig.”Het leek er op dat er meer was te verwachten en dat de spanning alleen maar werd opgevoerd.

Met een gelei gestuurd apparaat, waarmee tegelijk foto’s werden gemaakt, werd mijn lichaam boven mijn navel volledig afgetast. Veel minutieuzer dan er al in januari was gebeurd. In die tussentijd onderging ik een diepte-interview, waarmee de echoloog (zo zal zo’n man toch wel heten) zich een beeld kon vormen over mijn klachten. “U kunt van de bank komen hoor, we zijn klaar.” “Maar u bent nog niet onder m’n navel geweest, terwijl ik juist daar de klachten heb.” “Ik heb al uw organen nagelopen en dat ziet er allemaal prima uit.” “Ja maar, dat is in januari, misschien minder minutieus, ook al onderzocht. Mijn klachten moeten lager gezocht worden.” Ik kreeg een willig oor, maar alleen dat. “Tja, dat vind ik ook wel vreemd, maar ja de uroloog heeft uitdrukkelijk om dit onderzoek gevraagd. Ik kan zijn bedoelingen daar achter ook niet raden.” “Maar als er onder mijn navel  (ik blijf mijn klachten heel subtiel omschrijven)nog een onderzoek plaats moet vinden, gebeurd dat dan ook met een echo?” “Ja zeker.” “Nou kom op dan, ik maak mij erg veel zorgen omdat ik weet dat ik daar geen ‘griepie’ kan hebben. Kijk dan gelijk effe.” “Tja, dat klinkt flauw (nou, veel meer dan dat),  maar daar heb ik dan toch weer de opdracht van de uroloog voor nodig.” “Dat vind ik letterlijk en figuurlijk zwaar kloten. Zet dat alsjeblieft in je rapportage.” Zijn glimlach onthulde dat die wens niet in vervulling ging.

Ruim een half jaar maak ik mij al zorgen over datgene waardoor mijn klachten worden veroorzaakt. Morgen over een week mag ik bij de uroloog terugkomen om (waarschijnlijk) te horen dat alles in orde is. Misschien is het dan positief dat, in het ergste geval, er geen uitzaaiingen zijn. Ik zal dan toch op een verder onderzoek moeten aandringen(?!) Ik vind dat echt om gek van te worden. Is dat nou de gezondheidszorg waar wij zo trots op mogen zijn?! De gezondheidszorg waar trouwens nog verder in wordt gesneden?! 

Het valt te vrezen dat ik nog menigmaal over de inefficiëntie van de zorg zal schrijven. Bij leven en wel zijn, naar ik hoop.