Mijn Truus heeft onze diertjes altijd behoorlijk verpest. Het was nèt niet zo, dat zij ’s avonds eerst de kaart mochten inzien, alvorens hun maaltijd op schotel kwam. ’s  Ochtends kregen zij de wat goedkopere brokjes, maar altijd nog wel van een A merk en ’s avonds wisselde het tussen de luxere brokjes, veelal Sheba of Gourmet, vis, tartaar, hart en soepvlees. Gingen wij met vakantie kregen de verzorgsters een volledige menukaart voor de komende weken in handen. En dan vind ik dat onze diertjes het overdreven goed hebben.

Maar dat vinden zij zelf niet. “Het baasje eet er toch ook goed van.” Los daarvan, heb ik natuurlijk hun chique eetgewoonten voortgezet. Uiteindelijk heb ik ook veel plezier van ze en vergeet ik nooit hoe zij maanden direct rond mijn ziekbed bleven. In die zin kan je zeggen, dat zij inmiddels de ‘Aerdenhoutse eetgewoonten’ hebben verdiend.

Dat neemt niet weg dat ik, op z’n minst zo nu en dan, inga op de koopjes. Dit keer op die van Big Bazar een wat mindere Action, waar ik al eens eerder met hard plastieke zakjesafsluiters werd miskocht. Maar goed, het ging nu om Sheba, hét merk van mijn diertjes, wat tegen de helft van de prijs werd aangeboden. Gelukkig had ik diezelfde dag voor veel geld al mijn inkopen bij Albert Heijn gedaan, dus hield ik het op twee dozen, één met vlees en één met vis.

Misschien heb ik de fout gemaakt dat ik de VAN/VOOR prijsjes op de doos heb laten zitten. Want, ik had hun hoofdgerecht nog niet opgediend, of beiden draaiden hun kont er naar toe. Dit was niet wat zij voorgeschoteld wensten te krijgen. Op de doos zocht ik naar een houdbaarheidsdatum, om te zien of mijn diertjes recht van spreken hadden. Niets, alleen Italiaanse teksten wat wijst op een parallelimport. Ik kan niet geloven dat ‘Il gatto’ een geheel andere samenstelling van kattenvoer te eten krijgen. Zo ja, dan is dát altijd nog uit de verfijnde Italiaanse keuken.