1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
Hoewel ik inmiddels in de vrolijke vut aan het rentenieren ben, leef ik toch mee met de werknemers die het er heden ten dage niet makkelijker op hebben gekregen. De onderlinge verhoudingen, werkgever-werknemer, zijn er mede door de kredietcrisis niet beter op geworden. In mijn werkzame leven is zon situatie ook meerdere malen voorgekomen.
Ooit zou ik daarover een liedje hebben geschreven, ware het niet dat ik daar geen talenten voor heb. Het idee was er wel, op muziek van De glimlach van een kind (doet je beseffen dat je leeft). Destijds gezongen door Willy Alberti en later door André Hazes. Mijn tekst begon met: De grimas van een baas doet je beseffen dat je werkt.
Verder ben ik nooit gekomen. De tijd is er rijp voor om de song alsnog geschreven te hebben. Daarom deze oproep: Wie schrijft de tekst voor De grimas van een baas
Als beloning wordt deze songtekst, naar keuze met of zonder naamsvermelding, hier en in mijn kroondomein (www.kroondomein.com) gepubliceerd.
Toch wel sneu voor Erica Terpstra dat zij, net voor haar afscheid als voorzitter van de NOC*NSF, zon uitglijder heeft gemaakt. Kennelijk was het etentje met kroonprins Willem Alexander en prinses Maxima een beetje uit de hand gelopen. Kan ik mij best voorstellen met de temperament-volle Maxima aan de dis. Het prinselijk paar had mogelijk Erica op een afscheidsdiner getrakteerd. En als dat zo is heeft de prinses er alles aan gedaan om het de scheidende voorzitter naar de zin te maken. Kom op Erica, ik schenk nog eens bij, proost! De Argentijnse zal zeker niet te beroerd geweest zijn om de basispasjes van de Tango voor te doen. En dan nog een lekker glaasje... Leve onze ambassadeur van de sport, hoera, hoera, hoera!
Het zal er vrolijk aan toe zijn gegaan en dat maakte Erica misschien wel een beetje tipsie. Niets aan de hand, mag ze ook eens alsjeblieft.
Maar ja, om dan met dubbele tong bij Edwin Evers in zijn radioprogramma te gaan zitten, waar zij voor gedisciplineerd niet verder kwam dan gedispeleciveerd, is natuurlijk een beetje dom. Ik vind niet dat de programmamakers van dit Live programma uit Vancouver dit niet hadden mogen uitzenden. Zij maken graag smaakmakende radio. Nee, ik vind dat Willem Alexander, als gastheer van het diner, Erica bij de microfoon weg had moeten houden.
Spreekwoordelijk gesproken, zat Erica met een kater en lag hij met een engeltje in bed.
Met deze strenge winter lijkt het mij vanzelfsprekend, dat er wordt getwijfeld aan de theorie over opwarming van de aarde. Mogelijk kan mijn theorie opgeld doen. Ik denk namelijk dat er heden ten dage wereldwijd zoveel vloerverwarming is aangelegd, dat het effect daarvan ten onrechte wordt toegeschreven aan zogenaamd broeikaseffect. Geen paniek dus, gewoon lekker genieten van meer warmte. Nu nog stijging van de onderlinge menselijke warmte....
Zoals wij, van boven de rivieren, over carnaval denken, valt niet beter te verwoorden, dan mijn neef onbedoeld in zijn kleuterjaren deed. Terug uit school zei hij tegen zijn moeder: "Wij moesten in de klas allemaal in een rijtje lopen en dat vond ik helemaal niet leuk." Een fraaier verslag over de polonaise is er nooit gegeven.
Het was dit weekend weer druk op rijksweg A2, met vluchtelingen uit Zuid-Nederland, die het carnaval niet willen meemaken.
Kom op minister Eberhard van der Laan, geef hen dispensatie, zodat zij geen Randstedelijke inburgeringcursus behoeven te volgen. Zij gaan heus wel weer terug.
Wat wordt het leven toch ingewikkeld. Vandaag las ik in de krant dat het IJsvogeltje niet van ijs houdt. Bij bevroren water zelfs nauwelijks kan overleven. Kenners verwachten dat, door deze strenge winter, de ijsvogelpopulatie weer eens zal halveren. Wie heeft dan ooit die onheuse naam aan dit kleurrijke vogeltje gegeven?
Het is eigenlijk heel triest gesteld met het amusement op de televisie. Alleen december en januari kenden leuke momenten met alle One Man/Woman Shows. Daarvoor en daarna was het zeuren. Hoe komen die programmamakers er toch bij dat het pas leuk wordt, als er een peloton van Bekende Nederlanders worden opgetrommeld, voor het spelen van de meest infantiele spelletjes. Of nog erger, met hun eigen Real Life Soap. Zo langzamerhand heb ik een BN-allergie opgelopen. Wat een verademing is dan een programma als Man bijt hond, waarin geen Nederlandse beroemdheid valt te bekennen.
Treurig toch dat Hilversum en Aalsmeer ons niet ouderwets met èchte artiesten weet te vermaken. Tuurlijk het programma Treslongs Piste uit de jaren zestig zou nu niet meer kunnen. Maar het zou wel in een modern jasje gestoken kunnen worden. Want we zijn nog steeds gek op spectaculaire straatartiesten, goochelaars en uitzonderlijke jongleurs. Alleen moeten we daarvoor achter onze PC kruipen, om hen op You Tube te zien. Ook alleen daar passeren de meest humoristische acts de revue. Wat daar kan, kan dus ook op TV.
Als je dat nog eens leuk aan elkaar praat, heb je een fantastisch familieprogramma voor de zaterdagavond. Wat mij betreft wordt het dan de Harrie Engels Show. Met Harrie, door Paul de Leeuw (wie anders) van stal gehaald, wordt het weer ouderwets lachen geblazen. Hoe vindje num?!.
Met KV 004522 en Ja jackpot, had ik weer een niet in de staatsloterij, ondanks dat mijn staatslot begeleid werd met het schrijven van Arjan van t. Veer, Begeleider Prijswinnaars. Hij schreef mij Als abonneespeler heeft u elke maand de hoogste winkans van Nederland!. Nou, als dat geen voorbode voor een vette prijs is. Het is toch niet voor niets dat juist de Begeleider Prijswinnaars van het staatsbedrijf mij dit schreef. Ambtenaren zijn toch niet in dienst genomen om de welwillende burger te bedotten?!
Ik zal de Staatsloterij toch maar even bellen. Ze moeten uiteindelijk weten hoe ik het gewonnen geld uitgekeerd wil hebben. Goede morgen, mag ik meneer van t Veer van U? Wie zegt U? Arjan, de Begeleider van Prijswinnaars, zei ik met een stem vol emotie. Waar gaat het over meneer? Over de brief die hij mij 3 februari schreef en de prijs die ik zou gaan winnen . Heeft u dan een prijs gewonnen? Dat denk ik dus wel. Staat uw lotnummer dan in de trekkingsuitslag? Nou nee, dat niet. Het gaat over de prijs waar Arjan mij vóór de trekking over schreef . Nee meer, dat is alleen reclame geweest. Tuurlijk niet mevrouw, een Begeleider Prijswinnaars gaat mij ècht niet schrijven, als ik niets heb gewonnen. Ja hoor meneer, u heeft het ècht verkeerd begrepen. Goedemorgen.
De verbinding werd verbroken. Ik was een illusie armer. Dat een ambtenaar van het staatsbedrijf mij zo in de maling mag nemen.
Wat kan een dik pak sneeuw toch mooi zijn. De natuur wordt er sprookjesachtig van, waar we weken van hebben kunnen genieten. Maar het was ook een verademing toen de sneeuw door regen eindelijk werd weggespoeld. Geen geglij en geglibber meer. De zijwieltjes konden weer van mijn fiets af.
Maar ik had te vroeg gejuicht. Vanochtend lag er weer een fiks pak sneeuw. Mag het nu ophouden Helga van Leur?! Willen we nu nog van de sneeuw genieten, hebben we altijd nog de schilderijen van Anton Pieck.
Een belangrijke eigenschap van een souteneur is dat hij van zijn hoertje(s) steeds meer inkomen verlangd. Daarin zie ik een belangrijke overeenkomst met de ambtenaren van de gemeentebelasting. Ik doel hierbij op de WOZ (Waardering Onroerende Zaken). Een huistaxatie waarop een gemeentebelasting is gebaseerd. Want, ondanks dat de prijzen van de huizen aanzienlijk zijn gedaald, wordt de aankomende gemeentelijke onroerendgoedbelasting gebaseerd op de taxatiewaarde van vóór de kredietcrisis.
Wat minder , nee, méér, meer, meer!, lijkt het credo bij de gemeentebelasting te zijn. Dan moet de huiseigenaar maar nog verder zijn benen spreiden. Bij wijze van babbelen dan.
Gelukkig, al het ijs is uit de sloot verdwenen. Het moment dat onze twee katten weer de tuin in mogen. Het tuinverbod was voornamelijk voor onze kater bedoeld. Door zijn onpotigheid is hij al minstens tien keer in het water geduveld. Statistisch gesproken maakte Morro dan ook een grote kans door het ijs te zakken. Vandaar het huisarrest. Dit heeft een aantal weken geduurd en dan merk je dat de diertjes zich gaan vervelen. Wat, net als bij kleine kinderen, op klieren uitdraait. Heel bijzonder is wel dat zij beiden hun eigen slachtoffer hebben. Wat dat betreft is er bij ons thuis sprake van twee kampen. Morro, de kater, is altijd met mij bezig. Lotta, het poesje, altijd met mijn vrouw. De kater wil altijd door mij geknuffeld worden en heft, zonder echt te slaan, naar het vrouwtje zijn pootje op, zo van: "Zal ik jou eens een pestklap verkopen?!" Bij het poesje is er sprake van mij gedogen, terwijl zij alle aandacht heeft voor mijn vrouw.
Maar gelukkig, de tuindeur kan weer open. Even rust.
Het is eigenlijk maar een flauwekul gedachte, maar ik had daarover toch wel binnenpret. Nou ja, binnen..., de pret kwam aardig naar buiten. Het kwam door een foto ergens in een tijdschrift over een tocht door de Sahara. Ik fantaseerde een bananenschil binnen dat beeld.
Er zal best een schlemiel bestaan die, al ligt er maar één bananschil in de hele Sahara, hij er over zal uitglijden. En omdat de ongelukkige altijd al wordt gepest, vraagt hij zich direct af of hier sprake is van boze opzet.
Als ik de TV-commercials zie van Schoonenberg Hoorcomfort, waarbij hoortoestellen al vanaf nul euro worden aangeboden, denk ik onwillekeurig aan de gratis websites. Want, voor niets gaat de zon op.
Een gratis website krijg je als je reclame (banners) er op toelaat. Krijg je ook een gratis hoortoestel alleen als je er reclame op toelaat?
Zo van: "Sorry, ik versta u niet. Wilt u even wachten tot na de commercial break op m'n hoortoestel?"
Vandaag heb ik mijzelf een beroemd geslacht ingegoogeld. Of ten minste voor de helft, want het gaat om mijn opa van moeders kant. Ooit schreef ik in mijn kroondomein al over deze fameuze Haarlemmer. Beroemd om zijn bakfietsverhuurbedrijf, bij Wanmaker huren, veilig sturen! Wereldwijd gesproken heeft het geslacht Wanmaker méér naam gemaakt. Al is door het veramerikaniseren van de naam er een atje bijgekomen. In Philadelphia was het John Wanamaker (1876), die in de verlaten Pennsylvania Railroad Station een Grand Depot begon, wat uitgroeide tot een mega store, met een even imposant filiaal in New York. Wanamakers eerste store, een voorloper van het hedendaagse warenhuis, had als eerste winkel ter wereld verlichting èn telefoon.
Om het winkelende publiek te plezieren, stond er in het moederfiliaal zelfs het grootste orgel ter wereld; de Wanamaker Organ. Door overname zijn de warenhuizen uiteindelijk opgegaan in het hedendaagse Macys Center. Mijn familie kon stil gaan leven en alleen maar leuke dingen doen . Zo kon het gebeuren dat Sam en later dochter Zoë Wanamaker beroemde filmsterren werden.
Ach ja, het went, kleinzoon te zijn van Gezinus Wanmaker, telg uit een beroemd en rijk geslacht.
